Pijn is vervelend, pijn is naar. We willen geen pijn. Uhm, nou nee, het ligt echt heel anders dan je denkt.

Pijn is namelijk bewustzijn.

“knijp eens in mijn arm? Om te zien of ik niet droom?”

In je slaap voel je minder pijn, want dan ben je minder bewust. Als je slaapt kan ik je wakker krijgen met pijnprikkels. Het is inherent met elkaar verbonden.

Focus eens even op je ademhaling? Voel hoe je longen opzwellen en tegen je borstkast aanduwen. En, voel je dat zelfs dit eigenlijk al pijn doet? Het is alleen geen erge pijn. Het is een lichte pijn. Een pijn die zo licht is, dat je er prima mee kunt leven. Sterker nog, je hebt die pijn nódig om te leven.

Die lichte pijnprikkel van het ademen, houd je in je bewustzijn.

Hooggevoelige mensen hebben een hoger bewustzijn. Ze hebben vaak traumatische ervaringen achter de rug in hun verleden. Veel lichtwerkers, zijn daar niet zomaar gekomen. Zwaar verleden. Veel pijn gekend. Die pijn verhoogt hun bewustzijn. Dat is één van de redenen dat de ziel die pijn ‘opzoekt’ als het ware. De ziel wil ervan leren en hoger bewust worden.

Lichtwerkers worden vaker ‘aangevallen’ door de negatieve krachten, enerzijds om ze het werk onmogelijk te maken, maar anderzijds is het juist erg belangrijk, omdat het de lichtwerker sterker en bewuster maakt. Je kunt geen mensen helpen als je niet zelf ervaren bent.

Ervaring is daarom erg belangrijk. Niet te snel over dat woord heenlezen, want dit woord is erg belangrijk. ‘Ervaren.’ Het ervaren van ons (pijnlijke) leven dient wel degelijk een doel.

Zielen willen heel graag ervaren, schreef ik in één van mijn andere blogs. Zelfs zeer pijnlijke dingen. Waarom steek je toch je vinger in dat vlammetje, terwijl mama al 100x gezegd heeft dat het heet is? Precies, omdat je wilt weten wat ‘heet’ is en het er mooi uitziet. De verleiding om te ervaren is groter dan de angst voor pijn.

Ook dit is een continu proces wat gaande is en waar ieder zijn eigen (pijn)grens in heeft. Wanneer de wil om te ervaren groter is dan de angst voor pijn, zal de ziel het gaan ervaren. Om soms weer spijt te hebben erna. Maar de ziel weet wel, ondanks de spijt; ik weet nu wel wat ‘heet’ is. Voortaan kijk ik uit in de buurt van vuur, want deze pijn was écht niet fijn.

Pijn leert ons grenzen. Grenzen van het leven, grenzen van ons kunnen, grenzen van anderen.

Pijn is ook beleving. Alle prikkels in onze omgeving die wij opnemen, zijn feitelijk pijnprikkels. Ze houden ons in ons bewustzijn. Ademen is pijn, kijken is pijn, horen is pijn. Nee, zeg je misschien, het doet geen pijn. Echter als je net zo bewust stilstaat bij het kijken en horen, als bij het ademhalen van net, zie je dat het wel degelijk pijn doet. Vooral als je al niet lekker bent, of moe, of hoofdpijn hebt, dan voel je pas echt goed hoe sterk de pijnprikkels zijn die uit de omgeving op je afkomen. Het doet echter niet zo’n pijn dat het je stoort. Dat is de prettige balans die je hebt gevonden waar je op kunt leven.

Aan de andere kant van pijn vinden we fijn. Te pijn is niet fijn, maar te fijn is ook niet okay. Bij te fijn is de pijnprikkel te laag. Probeer maar eens te ontdekken wat het met jou doet als iets ‘te fijn’ wordt. Die is lastiger te ontdekken dan te pijn. Dat komt, omdat pijn negatieve krachten zijn en, zoals eerder uitgelegd, zijn negatieve krachten sterker waarneembaar dan de positieve.

Het gaat om de ideale balans tussen pijn en fijn. Zonder verdriet, zou je niet echt gelukkig zijn. Zonder boosheid niet echt vrolijk. Zonder pijn zou je je niet echt fijn kunnen voelen.

We schrikken als we aan pijn denken, omdat we dan al snel aan ‘te’ pijn denken. Dat is logisch, want pijn is bewustzijn. Dus ‘te pijn’, geeft je een enorme bewustwording in dat moment. Dat vergeet je dus niet snel meer. Gek hè, dat als je je goed voelt, de tijd heel snel gaat en als je je rot voelt, de tijd heel erg traag gaat? Nou niet dus, want als je je goed voelt, verlaagt dat je bewustzijn. Er zijn immers minder pijnprikkels aanwezig. Daardoor beleef je de wereld minder intens en daardoor gaat de tijd snel. Tijd is daarom ook beleving. Het hangt allemaal met elkaar samen en het heeft te maken met de basis van ons leven, waar we uit ontstaan zijn.

Een wijsheidje die moeder Ayahuasca mij gaf tijdens een reis was: “Er is niets om bang voor te zijn. Er is alleen maar pijn en fijn, en pijn wordt fijn als jij durft het er te laten zijn.” Een hele mooie, en zeker waar. Op het moment dat je diep ontspannen in de pijn gaat zitten, wordt de pijn minder. Dan kan het inderdaad fijn worden. Er zijn diverse technieken die je kunt leren om met pijn om te gaan en dan kun je ongelofelijke hoeveelheden pijn verdragen. Raak je in paniek, dan ga je in de weerstand en dan doet pijn veel meer pijn. Er is natuurlijk wel een grens aan wat jij aankunt, maar die grens staat niet vast. Die is op te rekken. Ik weet niet of hij werkelijk tot zover op te rekken is als moeder Ayahuasca beweerde, maar als zij het zegt, dan denk ik dat het wel waar is.

Pijn heeft dus een zeer belangrijke functie in ons bestaan. Je zou je niet bewust zijn van dat je leeft als het er niet was. Er komt een punt dat je niet meer zou leven. De ademhaling stopt bij de dood. Het bewustzijn verdwijnt dan ook volledig uit het lichaam. Het vergaat daar niet trouwens; wetenschap heeft allang aangetoond dat energie niet vergaat, maar slechts in andere vormen overgaat. Dus ook jouw energie vergaat niet, maar gaat in een andere vorm over. Het verlaat wel je lichaam op het moment dat de pijnprikkels volledig gestopt zijn.

Pijn is bewustzijn. Het is belangrijk in je leven. Wees er niet bang van en omarm het. Dankzij pijn besta je en leer je en ontwikkel je en word je de sterke ziel/persoon die jij aan het ontwikkelen bent.

Alles in het leven is vóór jou, niet tegen jou.

Denk je dat ik het niet kan begrijpen? Wat je doorstaan hebt? Ik ben hier niet zomaar gekomen. 😉