Voor een zakelijk gesprek zit ik in een restaurant. De man waar ik een gesprek mee heb, vertelt over een collega wiens partner zelfmoord heeft gepleegd. Gelijk klopt deze man bij me aan. Heeft duidelijk een probleem. Ik vraag mijn gesprekspartner om de naam van die vrouw, zodat ik die man later op kan roepen. Deze man blijft heel erg bij me hangen. Het is een heel koude, tochtige entiteit. Mensen die voorbij lopen en door hem heen lopen klagen ook dat het koud is.
Ik vraag in mijn gedachten een engel op, omdat ik ook niet 100% zeker weet of het die man is, het kan ook wel iets ernstigers zijn en ik heb geen pendel bij me. De engel reageert verbaasd: “Maar deze man heeft hulp nodig..” Ik zeg: “Ja, maar niet nu… ” Beetje moeilijk om in zo’n restaurant een reading te gaan geven.
Ik beloof hem later te helpen. De dagen daarna ben ik erg druk met andere dingen en andere readings. Op een avond vraag ik aan mijn gids, nadat ik wat andere zaken heb gedaan of er nog meer ‘mensen’ zijn die mij willen spreken. Ik krijg een ‘ja’ en daar komt de koude tocht weer op in mijn eigen woonkamer. Oh ja, de zelfmoordenaar. Ik controleer of hij het is en dat is inderdaad zo.
Ik tast de lucht af om te zien wat ik hiermee aanmoet. Weinig tekst krijg ik door, meer emotie. Beetje depressief, maar niet heel ernstig. Voornamelijk stond deze man onder grote druk voel ik aan. Deze druk heeft hij nog niet losgelaten. Praten heeft weinig zin bedenk ik me en vraag me af wat ik ermee aanmoet. Ik voel wat paniek om hem heen hangen. Geen paniek omdat hij dood is, maar paniek omdat hij denkt dat hij nog zoveel moet en er niet kan zijn voor zijn vrouw. Volgens mij heeft hij het ook over een kind, maar dat weet ik niet zeker.

Ik steek mijn handen in de lucht en houdt hem vast als een grote bal als het ware… dan begin ik zachtjes te wiegen. Ik ontspan mezelf zo diep mogelijk en blaas af en toe zachtjes wat warme lucht in de koude entiteit. Hier en daar stribbelt hij wat tegen .. “Maar ik moet nog zoveel…. ”
“Nee je hoeft even niks meer… kom maar even bij me…” zeg ik tegen hem op een zachte toon, maar ik houd wel vol.
“Maar ik wil er zijn voor mijn vrouw en .. (kind?)”
“Je kunt er pas voor ze zijn, als je over bent gegaan naar het licht en daarvoor moet je alles loslaten. Straks kun je er voor ze zijn. Kom geef je over aan mij en kom maar bij me.. doe je ogen maar dicht..”
De koude bal wordt een beetje kleiner. Mijn handen zijn ijs- en ijskoud aan het worden en ik zou ze graag opwarmen, maar dan moet ik de rust doorbreken en dat doe ik niet. Dus ik houd vol.
Zachtjes neurie ik een liedje en blijf mijn handen zachtjes heen en weer wiegen.. Af en toe komt er wat weerstand op en herhaal ik weer.. “Rustig maar, het komt goed, dat komt straks wel… nu even niet, nu hoef je even niets.. Je hoeft niets meer, kom maar.. doe je ogen maar dicht en rust maar even uit..”
Dan blaas ik weer rustig wat warme liefdevolle lucht in hem … langzaamaan wordt de bal steeds kleiner en kleiner. Mijn handen voelen als ijsklompjes, maar ik denk er niet over om hem los te laten.

Dan heb ik nog een heel klein balletje in de lucht.. hier zit het meeste weerstand…Dit is de kern waar het om draaide, maar ik houd vol en blijf doortastend de rust in hem brengen…
Tot hij zo klein geworden is, dat hij op 1 hand ligt als het ware.. dan blaas ik hem zachtjes omhoog, naar het licht. Ik knip een keer in mijn vingers om te laten weten dat hij eraan komt.

De koude lucht is weg in mijn kamer. Ik ga gauw mijn handen warmen onder de kraan. Ik vraag mijn gids of hij helemaal over is, maar die weet het niet.
We wachten een paar minuten en dan blijkt dat hij bijgekomen is. Die was een soort van ‘in slaap’ gevallen. Niet helemaal, want entiteiten slapen niet zoals wij doen. Hij is wel blij dat hij boven is, maar komt gelijk weer terug, want hij is niet helemaal door. Hij zit dus in de tussenfase en wil verder geholpen worden.

Ik zeg hem dat hij het eerst zelf moet proberen. Dat hij al een stuk verder is als net en als het hem echt niet lukt. Hij mij weer op kan zoeken en ik hem verder zal helpen.

Na een paar dagen even gecontroleerd en het is hem gelukt. Hij is helemaal over geweest. Het is hem hierna zelf gelukt. Was niet heel erg moeilijk meer, zei hij. Hij bedankt me en zegt dat hij me bewondert om mijn doorzettingsvermogen, omdat hij ziet wat wij, als lichtwerkers, allemaal voor ons kiezen krijgen. Altijd lief die complimentjes en steun van boven. Rust in vrede!!!!