Maand: mei 2018

Weer een ontzettend bijzondere reading. Erg emotioneel.

Een kennis vraagt om hulp na het lezen van een verslag over een reading. Zij heeft last van paranormale activiteiten in huis. Behoorlijk veel ook. Ze heeft al eens een reiniging laten uitvoeren zonder veel succes. Ze vraagt of ik dat kan.

Dat kan ik, maar ik ben geen voorstander ervan om bij zulke overlast domweg te gaan reinigen. Ik wil weten wat er aan de hand is en spreek dus met haar af voor een reading.

In het huis aangekomen moet ik eerst naar het toilet. Het toilet bevindt zich in de badkamer. Daar krijg ik gelijk door dat deze douche er vroeger niet was. Ik zie dat het logisch is, het is een oud huis. Ik denk ook dat het aanbouw is. Ik heb het gevoel dat er op die plek vroeger een tuin was ofzo. En er was iets met geweld en er is iets naars gebeurd.

Ik laat het even op me inwerken en ga dan terug naar de keuken waar Patty koffie staat te maken. Ik zie een heel oude vrouw naast haar en een klein kind.

Dat kleine kind zag ik al op de heenweg in de auto naar haar toe. Het kleine meisje lijkt erg op haar eigen dochter. Ik schat haar een jaar of vijf.

Ik heb het gevoel dat dit niet om familie van Patty gaat, maar om andere mensen. Patty heeft het over een klein kamertje boven waar iemand misschien dood gevonden is, denkt ze zelf.

Ik laat dat even rusten, want de energieën worden me teveel. Het wordt koud en onrustig in huis. Dit is wat Patty ook vaak voelt. Ik heb een dikke winterjas en een trui aan en de kachel staat gewoon aan in huis, maar ik heb het echt koud.

We gaan zitten en praten even over andere dingen, maar ook dat lukt niet. De onrust stijgt. Ik kan niet meer goed nadenken, het is chaotisch en druk in de woning. Patty herkent dat. Die voelt zich ook niet lekker in de woning en haar dochtertje is ook vaak bang.

Dit is een heel sterk zuigende energie, waardoor ik moeite heb om te bedenken wat ik ook alweer moet doen om dit weg te krijgen uit haar huis. In eerste instantie roep ik de lichtengel aan. Zij zegt dat ze niet binnen kan komen, het is te gevaarlijk voor haar. Ik zal anderen aan moeten roepen.

De oude vrouw uit de keuken staat naast ons aan de tafel. Ik denk dat ze al heel lang dood is omdat ze onwerkelijk lang oogt. Ze staat gebukt in de kamer. Ze moet dan dus 3 meter zijn. Dat is geen normale lengte voor een mens. Ze ziet er ineens uit als een soort heks. Ze is duidelijk besmet met demonen. Dan krijg ik ook door dat er 1 in de kast zit.

De spanning in huis is enorm. Er moet hier echt iets gebeuren. Ook de andere engelen geven aan, zo niet dichtbij de woning te kunnen en ik moet van binnenuit gaan werken. Ik bid en herhaal de woorden die mij eerder gegeven zijn om heel krachtige demonen te weren uit een ruimte of ziel, om zo de eerste demonen weg te krijgen, zodat de engelen hun reinigende werk verder kunnen doen.

Dit werkt. Het voelt gelijk al iets rustiger in de woning. De oude vrouw krimpt tot een wat normaler formaat en ziet er ook al jonger uit, maar ik kan haar nog niet goed zien.

Er blijkt ook een poort in de woning te zitten. Een hele grote, deze zit niet alleen onder het huis van Patty maar ook bij de buren. Deze wordt gesloten. Er zijn ook aardstralingen, deze worden ook weggehaald. Het wordt al wat rustiger in het huis, maar de entiteiten willen aandacht.

Ik negeer ze nog even, ook al voel ik de druk op mijn oren en oorsuizen.. ik krijg ook een klemmend gevoel op mijn borst. Ze staan te springen om hulp maar ik moet eerst goed de woning schoon maken en ik laat me nooit opjagen.

De demoon in de kast is nog niet weg. Die moet ik ook zelf zien weg te halen door te bidden en de woorden te herhalen die mij daar ooit voor gegeven zijn. Ik moet dit 7 maal herhalen en dan is deze ook vertrokken.

Dan zie ik de vrouw pas echt goed. Het is een vrouw van middelbare leeftijd, slank, maar ik zie haar ook even iets dikker, ze heeft zwart stijl haar. Ze heeft dat in verschillende lengtes gedragen.

Haar dochter lijkt op de dochter van Patty en heeft lang blond haar en is een jaar of 5 a 6.

Omdat het geen familie is van Patty weet ik niet goed wat ik met de reading aan moet en wil hun vanuit mijn huis gaan helpen.

Ik praat even met Patty en Patty begint weer over het kleine kamertje.

“Wacht even, klein kamertje he? Dat is een kinderkamer toch? Dat is niet een kamer waar een oude vrouw dood in gevonden wordt” zeg ik “Het gaat om dat meisje, maar het zijn, denk ik, mensen die hier gewoond hebben en geen familie van jou.”

Patty geeft dan echter aan dat ze het meisje herkend wat ik omschreef. Ze heeft 2x een meisje in haar huis gezien en vaker gehoord dat er met speelgoed werd gespeeld terwijl haar dochter niet aanwezig was. Op een keer ging ze het kleine kamertje in en zag in een flits een meisje die erg op haar dochter leek. Ze reageerde heel nuchter en zei:  “Ga je slapen?” tegen het meisje. Ik prijs haar om die reactie. Entiteiten vinden het prettig om gezien en gehoord te worden en geaccepteerd te worden. Daarop heeft ze een tijd lang niets meer gehoord.

Ik geef aan dat het heel goed is om rustig tegen entiteiten te praten alsof ze er zijn. Ze wegjagen is vreselijk om te doen. Dit zijn getraumatiseerde zielen. Ik word altijd een beetje naar van het idee dat heel veel lichtwerkers maar gewoon lukraak reinigen en entiteiten wegsturen zonder te kijken wat er aan de hand is. Daarnaast helpt reinigen met salie niet tegen krachtige negatieve energieën. Die lachen daarom.

Ik vraag Patty naar de badkamer. Zij geeft aan dat dit inderdaad een aanbouw is en het vroeger een buitenplaats was.

Ik zeg dat ik ‘geweld’ doorkreeg en dat er iets naars gebeurd was. Ik denk aan huiselijk geweld. Patty denkt aan de oorlog.

Haar huis is in 1850 gebouwd. Dat heeft dus 2 wereldoorlogen overleefd.

Ik zoek weer contact met de vrouw. Daarop geeft de vrouw aan dat ze een Joodse is. Patty geeft aan dat ze haar of in ieder geval iemand in elkaar gedoken ziet op de patio.

Ze vraagt zich af of ze zich daar verscholen heeft voor een inval.

Dat blijkt niet helemaal te kloppen. De vrouw was in de keuken, en de invallers kwamen via de achterkant.

Patty geeft aan dat er inderdaad achter een poort is. Er is een achterom. Daar was ik niet van op de hoogte. In deze stad zijn ook heel veel blokken huizen gebouwd zonder een mogelijkheid tot achterom. De vrouw zegt dat ze de keuken is uitgetrokken en daar gehuild en geschreeuwd heeft en dat ze toen ook haar kind meenamen.

Dan voel ik de emoties opkomen. De paniek, de machteloosheid, het verdriet.

“Kan het zijn dat ze ook via de achterkant weer vertrokken zijn?” vraag ik me af “Want ik heb heel sterk dat idee”

Volgens Patty kan dat heel goed.

Dan begrijp ik ineens ook waarom er eerder uit mijn pendel een nogal vreemd antwoord kwam.

Ik vroeg aan de vrouw “Ben je tegelijk met je kind gestorven?” ze zei toen in eerste instantie “ja” en later “ weet ik niet”

Dat vond ik apart en leek tegenstrijdig. Nu snap ik echter hoe dat wel kan kloppen. Ze zijn meegenomen en afgevoerd en uit elkaar gehaald. Ze zullen ongeveer gelijktijdig zijn vermoord, maar exact zal ze het niet geweten hebben.

Ik vroeg of ze gelijk na haar dood teruggekomen is naar het huis. Volgens haar is dat niet het geval, maar wel vlak na de 2^e wereldoorlog. In het begin waren ze teveel in de war en wisten ze niet goed hoe ze hun huis terug konden vinden.

Ze geeft aan dat de toestand later in de woning, verslechterd is door de toestroom van demonen.

De vrouw gaf al vrij snel een naam door. Lisa. Later ook nog Lisanne, maar het kan ook zijn dat ze Louisa en Anne probeerde door te geven, want ik hoor ook iets van “Louisa”. Toch reageert ze nogmaals bevestigend wanneer ik aangeef hun Lisa en Lisanne te noemen.
“Hahaha zo heten we ook” houdt ze vol. Namen zijn moeilijk door te krijgen, dus ik ben daar niet van overtuigd en het is ook niet te controleren.

De vrouw is nog niet over geweest. Ze geeft aan dat de woning van haar is. Ze kan geen afstand doen van de woning. Dat heb ik eerder meegemaakt.
Patty geeft aan dat ze altijd alle begrip heeft gehad voor de entiteiten in haar huis. Zich er niet erg aan gestoord heeft.

De vrouw reageert daar geagiteerd op in de trend van: “Bedankt voor de gastvrijheid, in mijn eigen huis.”

Deze woorden raken Patty en ze legt uit dat ze haar gevoelens heel goed begrijpt en het niet erg vindt dat ze zo denkt.

Daarop komen de eerste emoties bij Lisa los. Ze huilt. De emoties zijn zo sterk dat ik ze voel en beleef en dus laat ik de tranen ervan rustig stromen. Het lucht Lisa al enorm op.

Lisa komt nu heel goed door. De manier waarop ze sprak en alle emoties komen via mij door naar buiten.

De manier waarop ze uit haar huis weggetrokken is. Hoe haar huis haar ontnomen is. Haar huis, haar leven, alles weggevaagd alsof ze nooit bestaan heeft. Dat dit de reden is dat ze zo vasthoudt aan haar huis. Dat het gaat om het principe, niet om het huis zelf.

Weer leg ik uit dat je hierom dus niet zomaar lukraak moet gaan reinigen en entiteiten weg moet gaan sturen uit je woning. Het zijn vaak zielen die hulp nodig hebben. Het zijn vaak kreten om hulp.

Patty biedt gelijk haar verontschuldigingen aan, En nu huilt Patty ook.

Echter dat excuus was gewoon het laatste stukje wat Lisa nodig had om het huis los te kunnen laten.
“Het is goed, ik vergeef het je, ik schenk je mijn huis, het is nu jouw huis.” en Lisa stijgt op naar boven.

Ik zie hoe de negatieve energie van Lisa op Patty springt. Alleen worstelt Patty nu met schuldgevoel.

Ja dan heb je het ene klaar, dan komt het volgende.. dus ook daar moet ik dan aandacht aan besteden.

“ik wist het niet” zegt Patty

“Nee dat kon je ook niet weten, maar het is wel gebeurd. Daarom moest je excuus maken” zeg ik. Patty moet namelijk wel verantwoording nemen voor de fout.Ik vergelijk het met, dat ze met een winkelwagentje tegen iemands benen is aangereden die ze niet zag. Dan zeg je ook ‘sorry’ maar je blijft niet met een schuldgevoel zitten.

Ik leg Patty uit dat ze het uitstekend gedaan heeft. Juist hulp gezocht heeft na die eerste mislukte poging, meteen zonder schroom haar excuus aangeboden en dat ZIJ ervoor gezorgd heeft dat Lisa over is gegaan.

Het duurt nog even voor ik zie dat Patty de schuldgevoelens nu echt laat vallen. Ik praat nog even op Patty in, want ze heeft het er nog veel te moeilijk mee. Dan zie ik dat er een last van Patty afvalt.

Het is haar totaal ontgaan dat Lisa over is gegaan. Dus ik herhaal het nog een keer.

“Oh echt” zegt ze

“Ja en dat heb JIJ gedaan…” zeg ik. Patty heeft veel meegeholpen doordat ze ook het een en ander doorkreeg. Ik leg haar uit dat ze dus ook gevoelig is hiervoor en ook dingen kan zien en wanneer ze daar meer aandacht aan besteedt, ze dit ook verder kan ontwikkelen.

Patty geeft aan dat het inderdaad rustiger in huis en het oorsuizen bij haar gestopt is. Daar had zij dus ook last van.

Ik ben benieuwd hoe het ze vergaat en ook of we nog wat informatie van de woning kunnen achterhalen om het verhaal te controleren. Het was in ieder geval wel weer een bijzondere ervaring en vooral omdat Patty dus zelf ook het een en ander al doorgekregen had, wat ze mij niet had verteld en ik precies hetzelfde zag.

De vrouw zei nog dat haar dochter 4.5 jaar was toen ze meegenomen werden en toen ik het er met Patty over had dat we aan de gemeente wilden vragen of er informatie was over oudere bewoners, liet zij ineens een foto van zichzelf zien met krullend haar. Ik zag ineens een zwart/wit foto, krullend haar, ouderwetse jurk, slanke vrouw van ca 1.70 lang. Toen gaf ze aan dat ze dit deed, omdat, ze ook wel eens met krullen op de foto stond. Ik vroeg me af hoe dit kon.. ik zag toch stijl haar?
“We hadden toen ook al krullers hoor” gaf ze toen lachend aan.

Hierna ben ik op zoek gegaan en heb de volgende informatie gevonden op internet, aan de hand van de informatie die ik doorkreeg, kwam ik bij 1 familie uit.

Wat ik ook frappant vond is dat er precies 144 joden in Schiedam hebben geleefd (weer die 12×12 van het eindtijdgetal) en ze állemaal zijn gedeporteerd en gedood.

http://www.serlouis.nl/?page_id=751

De joodse mensen die uit Schiedam zijn weggevoerd

Dan zie ik dat de naam Elizabeth veel voorkomt. Lisa en Lisanne kan dus een roepnaam geweest zijn die voortgekomen is uit Elizabeth. Het is jammer dat dit heel logische informatie is over Joodse mensen. De naam Elizabeth kwam namelijk heel veel voor bij Joodse mensen. Iets wat ik zelf niet wist, maar wel had kúnnen weten. Weer geen sterk bewijs dus.

Er is een familie Springer. Elizabeth springer was geboren op 25-09-1936 in Rotterdam en is op 19-08-1942 overleden in Auschwitz. De moeder van dit gezin heette Sara Springer en was geboren op 03-01-1911 zij is ook overleden in Auschwitz op 19-08-1942. Er was nog een jonger zusje en twee oudere broers in dit gezin.

Het dochtertje van een jaar of 5 heb ik dus gevonden dat is Elisabeth Springer (lisanne) het was niet haar moeder maar haar tánte die ook Elisabeth (lisa) heette. Of hun roepnamen idd Lisa en Lisanne waren kan ik niet achterhalen. De naam Louisa die ik doorkreeg, blijkt Louis te moeten zijn en dit was de Oom van het meisje lisa, de man van de tante Lisa.

Echter vind ik op internet dat de hele familie op een ander adres in Schiedam gewoond  heeft. De linkt naar het adres van Patty kan ik nog niet vinden. Misschien was er een andere reden waarom zij op dat adres verbleven, of was een gedeelte van deze familie toch verhuisd naar het adres van Patty, maar dat is mij onbekend.

http://www.communityjoodsmonument.nl/person/119329/nl

Mietje moeder van Sara, Elizabeth en Martha,

Louisa= Louis

Lisa= Elizabeth

https://www.holocaustnamenmonument.nl/en/holocaust-memorial-of-names/their-story/?_page=en/holocaust-memorial-of-names/their-story/&lang=EN

De link van deze familie naar het huis van Patty, is tot op de dag van vandaag niet gevonden. Ook niet met inspanningen van een genealoge die contact met ons opgenomen heeft. Het is ook nog niet uitgesloten. Het oorspronkelijke adres 1 van de gezinsleden is namelijk gesloopt, dat kán een reden zijn. Nog een reden kan zijn, dat ze in andere huizen weggejaagd zijn. (Ze zoeken dan hun heil elders en nemen hun trauma gewoon mee). En 1 aanwijzing hebben we, naar mijn beleving, niet voldoende uit kunnen diepen.  Patty en ik zijn wel bij diverse steenleggingen aanwezig geweest, mbt juist déze familie. Dat vinden wij weer héél erg bijzonder op zich! Dat een genealoge, dit leest, contact met ons opneemt, omdat zij met onderzoek bezig is naar deze familie en ons uitnodigt voor de steenlegging. We voelden ons zeer vereerd en zagen het als een teken van dankbaarheid van deze familie. Wij zijn gesterkt in ons geloof dat wij echt contact hebben gehad met deze familie! Ook al zijn er nog steeds geen tastbare bewijzen voor.

Patty’s reactie

Het heeft echt geholpen. Het is een stuk rustiger in huis, ook de koude plekken zijn verdwenen. Soms heb ik nog wel het idee dat er eentje aan het buurten is, maar die blijft dan niet lang “hangen”. Dan valt er iets om, terwijl we daar niet eens in de buurt zijn of horen we geluid die we niet thuis kunnen brengen. Maar dit voelt toch anders, zoals ik al zei, alsof ze ff komen buurten / op visite komen en weer gaan. Ook heb ik mijn dochter sinds jouw komst niet meer horen zeggen dat ze het gevoel heeft ergens anders naar toe te moeten. Wel was ze bang de eerste paar dagen om naar boven te gaan en als ik vroeg waarom dan kon ze daar geen antwoord opgeven. Ik had haar trouwens niet verteld dat jij bent langs geweest. Ik ben je erg dankbaar dat je langs bent geweest.

Dina’s reactie: Het gekke is dat ik een dag of drie na de reading, merkte dat Lisanne nog contact met me zocht. Toen bleek dat haar nichtje Klara nog met een probleem zat omtrent haar babybroertje Jacob. Deze informatie is echter wederom erg shockerend en ligt gevoelig. Ik besluit daarom om dit verder niet inhoudelijk te vertellen. Ik heb Klara en haar broertje toen geholpen en dit nooit meer aan Patty verteld, maar dat zal inderdaad een dag of drie na de reading geweest zijn. Waarschijnlijk zochten ze nog hulp in het huis hiervoor en voelde Patty’s dochter dat.

Ik vond dit wel weer een heel bijzondere reading. Ronald schrijft mij aan met een vraag. Een ex van hem heeft zelfmoord gepleegd na abortus. Hij voelt zich schuldig en vraagt zich af waarom zij zelfmoord pleegde. Heeft dit met de abortus te maken of niet? Dan zie ik aan de horizon twee vrouwen verschijnen. De één heeft lang donker krullend haar en de ander heeft blond kort haar. De vrouw met het blonde haar begeleidt de vrouw met het donker krullende haar. Zij is overstuur en angstig. Ronald geeft aan dat de ex waar het over gaat inderdaad lang donker haar had met een lichte krul erin. Dan zie ik een buikje. De vrouw lijkt op zich slank, maar ze laat een klein buikje zien. Ze draagt een spijkerbroek. Het lijkt er niet op dat ze erg dik is, maar meer een zwembandje heeft of zoiets, waar ze zich druk over maakt. Ronald begint dan over de zwangerschap en zegt dat dit waarschijnlijk hetgeen is waar ze op wijst. Deze informatie had hij, tot dat moment, nog bewust achter gehouden! We maken een afspraak.

Ronald is aan het verhuizen en woont pas 2 maanden in de woning waar we afspreken. Dat is even een tegenvaller. Ik hoop dat er genoeg energie door gaat komen voor mij om een reading te geven. Op het moment dat ik de vrouw aanroep, slaan mijn oren dicht. Het is een gevoel alsof ik de bergen in ga. Zo’n druk voel ik op mijn oren komen. Best sterk gevoel dus. Ze blijft wel om mij heen hangen. Het eerste wat ik doorkrijg is “Ik heb Géén zelfmoord gepleegd” Dat snap ik niet, want Ronald geeft mij aan dat zij zelfmoord gepleegd heeft. Ik word er wat onzeker van en vraag door of de abortus met de zelfmoord te maken heeft gehad “ja en misschien” krijg ik door.

Dan gooi ik toch het balletje op, dat de vrouw zei “ik heb geen zelfmoord gepleegd”. Hardop denk ik na over de mogelijke betekenis hiervan. Ik kreeg ook al door dat de vrouw al langer depressief was. Volgens Ronald klopt dit inderdaad en was dit ook de reden dat hij op een abortus aangestuurd heeft. De vrouw was echt heel erg depressief. Behoorlijk ziek, dus niet in staat voor een kindje te zorgen. Ik denk aan drank en pillen. Kan het een ongeluk geweest zijn? Ronald denkt mee en dan valt er wel een kwartje bij hem. Het blijkt dat dit inderdaad mogelijk is. Dat zij allerlei medicatie nam en wellicht zo ver heen geweest is dat ze niet meer precies wist wat ze deed. De vrouw geeft dan aan, dat ze het inderdaad niet precies meer wist, maar niet dood wilde op dat moment en daarom zegt dat ze ‘geen zelfmoord’ heeft gepleegd. Drank en pillen blijkt ook geen verkeerde inschatting geweest te zijn. Het is inderdaad een overdosis geweest.

Het blijkt dat de vrouw niet meer precies weet wat er gebeurd is, maar niet dood wilde. Niet bewust zelfmoord heeft gepleegd. Het lijkt een opluchting voor Ronald. Het blijkt dat zij dit ook graag aan hem door wilde geven. Het is niet wat we hadden verwacht. Dan kijk ik of het kindje er ook is. Is het een jongen of een meisje vraag ik me af? Ik zie beiden, afwisselend op de stoel tegenover me zitten. Jongen/meisje, jongen/meisje. Volgens Ronald was de abortus vroeg gepleegd. Dan nog lijkt mij dat het toch duidelijk moet zijn wat het geworden zou zijn? Toch komt er geen duidelijkheid over.

Ik vraag aan de vrouw hoe oud de baby was bij de abortus. Zij geeft aan 6 weken. Ik zeg tegen Ronald dat er nog 2 weken bij opgeteld moet worden voor de exacte zwangerschapsduur zoals wij die aangeven op aarde. Wij rekenen namelijk vanaf de eerste dag van de laatste menstruatie en dan ben je feitelijk nog niet zwanger. Dat zou een week of 8 zijn. Dat klopt volgens Ronald precies.

De vrouw heeft nog een vraag aan mij. Ik werk inmiddels met automatisch schrift maar de vraag komt niet door. Het lukt haar niet om de vraag door te krijgen. Dan ineens lukt het toch. “Is het normaal dat de baby tussen hemel en aarde zweeft” vraagt ze. Nee dat is niet normaal. De baby is dus nog niet over geweest. Ik vraag aan een engel of de baby gereinigd kan worden. Dat kan, maar dat is niet de oorzaak, krijg ik door.

Het blijkt dat er contact nodig is tussen de baby en Ronald. De baby heeft vragen aan zijn vader. Waarom hij geaborteerd is. Ronald legt het uit. Hij geeft ook eerlijk toe dat hij er niet zo over nagedacht heeft. (nb ik ben persoonlijk niet tegen abortus, dus dit is niet van invloed geweest op de dingen die hierna naar boven komen) . Hij zegt dat de moeder te depressief was om voor een kind te kunnen zorgen. De baby snapt het niet “ik had toch nog een vader?” Dat komt best hard aan bij Ronald. Dat is naar, maar hij moet er toch even doorheen. Ik probeer Ronald gerust te stellen en zeg ook dat ik hem niet veroordeel op zijn keus. Ronald is het ermee eens. Hij had inderdaad voor de baby kunnen zorgen.

Hij heeft er niet goed over nagedacht. Niet bij stilgestaan dat er nog een energetisch leven aan verbonden is, naast het fysieke. Ik vraag de baby of hij Ronald kan vergeven. Dat kan hij nog niet. Dan richt ik me op de baby om te kijken of ik hem kan helpen. Ik doe mijn ogen dicht en voel met mijn handen aan de energie van de baby en zoek op wat ik daar voor blokkade voel. Het is iets hards.. ik zoek wat het is, maar kan het niet gelijk vinden ‘koppigheid, stukje kilheid, ongevoelig’ dan snap ik het. Het is een stukje ongevoeligheid. Dit moet Ronald dus echt zelf oplossen. Ik zeg dat hij de baby liefde moet geven. Zijn ogen moet sluiten en aan de baby moet denken en hem in zijn gedachtes vast moet houden alsof hij geboren zou zijn. Dat doet Ronald gelijk en met veel overgave. Het is een emotioneel moment.

Het duurt niet lang of ik voel de liefde door de kamer stromen en voel hoe de baby opwarmt en gevuld raakt met deze liefde. Ik vraag de moeder om erbij te komen en aan de andere kant hetzelfde te doen. Het is een prachtig beeld. Ronald zit daar levend, daartussen in zweeft de geaborteerde baby en aan de andere kant is de moeder van de baby die niet meer leeft en haar baby vasthoudt. Die verbondenheid van die drie energetische lichtwezens, 1 levend, 2 dood. Prachtig echt heel emotioneel om mee te maken. Samen houden ze de baby vast alsof deze net geboren was. En samen vullen ze hem met hun liefde.

Ik voel hoe de baby gaat stijgen en voel de warmte en verlichting. De baby is boven geweest en zegt nog “Het is hier mooi papa, bedankt” Voor Ronald een heel emotioneel moment ook, maar het lucht hem wel op. Ik leg hem uit dat hij het goed opgelost heeft zo. Netjes afgehandeld heeft. Dat zijn er weinig die dat zo doen. Was schitterend om te mogen doen. Ik heb er een eind voor moeten rijden, maar het was het meer dan waard.

Greet meldt zich bij mij met een hulpvraag. Zij is een kennis al heel wat jaren kwijt. Sinds de Bijlmerramp heeft ze niets meer van hem vernomen. Hij heet Mike en was iemand die zijn afspraken altijd nakwam. Greet maakt zich zorgen en wil van de onzekerheid af of hij dood is of nog leeft.

Wanneer ik bij Greet aankom, meldt als eerst haar vader zich. Het vreemde is dat deze man eerst naast mij staat en dan lijkt te splitsen in 2 personen. Ze zien er ook anders uit. De ene is dikker en de ander dunner. Ik redeneer dat dit kan betekenen dat hij ooit sterk van gewicht is veranderd. Greet moet diep nadenken. Haar vader was inderdaad wat dikker. Dan ineens komt ze met een verrassende mededeling. De man die zij als haar vader ziet, is niet haar biologische vader. Ze heeft dus in feite ‘2’ vaders. Die biologische vader was inderdaad een slankere man. Deze man wil heel graag contact met Greet. Het blijkt best wel gevoelig te liggen. De reading komt best moeilijk op gang, omdat Greet weinig weet van haar biologische vader. Ik kan haar wel wat antwoorden geven op haar vragen en meedelen dat haar vader heel graag contact met haar wilt, want hij blijft echt aanhouden.

Dan zie ik achterin de kamer een vrouw staan. Met blond opgestoken haar. Die herkent Greet gelijk als haar schoonzus. Echter de kenmerken die ik van haar vertel komen dan niet zo overeen. Ze stelt zich namelijk afwachtend op. Dus ze geeft de biologische vader en de andere vader ruim de tijd om met Greet te communiceren. Dit terwijl Greet zich haar als een kletskous herinnert. Het kleding en uiterlijk kloppen wel. Toch is ze duidelijk afwachtend en wil ze niet storen bij dit moment, wat ook begrijpelijk is.

Het is druk in het kleine flatje van Greet. Er zijn veel entiteiten. Greet zegt dat ze ook altijd veel mensen over de vloer had en dat er een flink aantal overleden zijn. Toch blijven ze allemaal wat op afstand van Greet. Normaal betekent dit dat er wat wrijving is, dus ik blijf zoeken naar eventuele problemen. Die blijken er toch niet te zijn.

Greet wil dan toch graag contact zoeken met Mike. Ik gebruik automatisch schrift. Ik krijg eerst door dat Mike nog leeft, maar dat geloof ik zelf niet en Greet ook niet. Soms zien ze echter het leven hierna ook als leven. Er zijn immers 2 soorten van doodgaan, dus dat kan verwarrend zijn. Net zoiets is dat entiteiten soms vrolijk roepen dat ze de overgang al gemaakt hebben, terwijl ze niet verder zijn gekomen dan het schemergebied. Ik blijf dus doorvragen over Mike. Dan blijkt dat we toch contact kunnen krijgen met Mike. Mike blijft echter op een afstand.

Ik zie een donkere jongen, maar ik weet niet of ik dit zie, omdat ik Mike echt zo zie, of omdat de kans dat Mike donker is 90% is, gezien Greet al aangaf dat hij in de Bijlmer woonde. Om die reden hoor ik het liefste zo min mogelijk informatie van tevoren, want dit kan mijn verwachtingen sturen en dan is het moeilijker mijn hoofd leeg te maken en/of te weten of ik juiste informatie doorkrijg, of er toch van op de hoogte ben op de één of andere manier. Mike was inderdaad een donkere jongen volgens Greet. Mike komt niet binnen en het contact loopt moeizaam. Als ik vraag waarom hij niet binnenkomt, of hij soms niet wilt, geeft hij aan dat het gewoon heel erg moeilijk is, omdat het druk is in het flatje van Greet. Dan vraag ik de andere entiteiten om even weg te gaan en dan komt Mike wel binnen.

Greet voelt dan een druk op haar ogen en het klopt dat ik Mike ook bij haar zag, gelijk met de druk die zij op haar ogen voelt. We zijn er dan allebei van overtuigd dat Mike is overleden bij de bijlmerramp, ook al woonde hij niet in de flat waar het vliegtuig in beland is. Via automatisch schrift hou ik contact met Mike en Mike geeft een boodschap door. Hij zegt dat hij en Greet altijd aan het ‘sparren’ waren. Greet snapt die uitdrukking niet en denkt dat hij ‘stoeien’ bedoelt. Hetgeen ze niet deden. Ik leg uit, dat hij sparren met woorden bedoeld. Dat herkent Greet heel erg goed. Dat deden ze inderdaad altijd samen. Gekkigheid en lachen en grollen met elkaar.

Het wordt emotioneel voor Greet en is best zwaar zegt ze. Zelf zegt ze het volgende over de reading:

“Ik heb de antwoorden die ik heb gekregen tijdens de reading even laten bezinken en ze nog eens overdacht en ik heb er wel wat aan gehad al bleven ze  nog een beetje op afstand.

Dat is dus een goede tip van Greet. Bedenk van tevoren wat je wilt vragen. Niemand hoefde hier over geholpen te worden, want iedereen was hier over. Al met al toch weer een bijzondere ervaring en helaas ook treurig ivm het verwerken van het verlies van Mike.