Soms gebruik ik mijn hooggevoelige gaves ook om mijn eigen kinderen te helpen in hun mentale groei.

Mijn kinderen hebben beiden een pittige energetische taak, die zich ook manifesteert in hun mentale welzijn. Lastig om van dichtbij mee te maken, maar ik wist ook al snel, dat ze niet voor niks bij mij geboren zijn.

In hun jonge levens hebben ze al veel meegemaakt helaas. Dingen die ik niet heb kunnen voorkomen, omdat het duister nu eenmaal heel hard naar ons uithaalt. Helaas is het nodig, juist ook om anderen te kunnen helpen, dat je veel ervaart. Een bootje bij mooi weer door een slootje manoeuvreren is niet moeilijk, maar een zeilschip op een woeste oceaan met windkracht 12, is net andere koek. En daar speelt ons leven zich af. In de storm van het leven.

Mijn zoon is inmiddels 19 jaar en we weten sinds kort dat hij met autisme geboren is. Een aandoening die zich in de baarmoeder al ontwikkelt. Hij is erg intelligent, maar heeft ook al de nodige trauma’s opgedaan. Zo liet hij me bij een eerdere reading zijn faalangst voelen. Zo een diepe verstikkende angst had ik nog niet eerder in mijn leven gevoeld. Gelukkig heb ik daar ook in kunnen begeleiden, om de druk van de ketel te halen.

Deze keer is er iets anders aan de hand. Hij wil een verandering, maar ik zie dat hij blijft hangen in negativiteit. Dat hij zich vasthoudt aan die nare emoties. Dat is de reden waarom ik het normale ouder/kind gesprek, nu omzet in een reading. Ik ga kijken waar het vandaan komt. En volg zijn gevoel. Hij zegt niks, maar laat me gaan, in vertrouwen dat hij weet wat ik kan voelen.

“Ik wil vasthouden aan die nare emoties, omdat ik geen verandering wil. Verandering vind ik lastig, door mijn autisme. Verandering betekent ook dat ik iets anders moet gaan doen en dat is net wat ik eng vind. Het betekent dat ik zelfstandig, dingen moet gaan veranderen en dat kan ik niet.” Spreek ik voor het gevoelsleven van mijn zoon.

“Nee, niet kunnen is niet willen,” zeg ik vanuit mijn eigen rol.

“Ja, inderdaad, ik wil het niet. Ik wil het niet, want ik voel mij geborgen in de schoot van mijn moeder. Daar voel ik mij veilig, het voelt onveilig om daaruit te stappen,” zeg ik vanuit zijn rol.

Dan ga ik weer het gesprek met hem aan. Hij blijft dus hangen in die negatieve emoties, omdat er indirect een gevoel van veiligheid aan hangt. Dat is een copingsmechanisme. We gaan in het gesprek kijken waarom hij zich zonder zijn moeder onveilig voelt. En dan blijkt dat hij als kind, bij de bezoekjes aan zijn vader, gevoelens van onveiligheid heeft ervaren. Zijn moeder was daar niet, hij was daar alleen, als klein kind, terwijl hij nog afhankelijk was van een volwassene, en zijn vader voelde niet veilig. Het bleek ook echt niet veilig te zijn, waarna hij daar niet meer heen kon, maar dit gevoel was er al heel snel. Dat is een jeugdtrauma.

Wanneer hij begrijpt waar het vandaan komt, laat hij alle nare gevoelens los en ik voel ze nu ook. Het is echt heel erg intens, ik moet er bijna van overgeven. Ik ben, als hooggevoelige, gewend aan een intens gevoelsleven, maar dat van hem is echt nog veel intenser. Het is absurd, walgelijk, kotsziekmakend. Hij beaamt dat dit bekend is van mensen met autisme. Dat ze dit inderdaad hebben.

Dan komt mijn gids ertussen. “Autisme is een erfelijke aandoening veroorzaakt door ernstig trauma in de familiebloedlijn. Het trauma zorgt voor een genetische afwijking, die erfelijk is. Daar komen de zeer ernstig afwijkend hoge emoties vandaan, het onverwerkte trauma trekt weer trauma aan in dit leven. Daarom worden mensen met autisme vaak gepest, en maken ze vaak weer nare dingen mee.”

Ik kijk in de bloedlijn van vader terug, de familie waar autisme in voorkomt, en zie dat het vijf generaties terug gaat, veroorzaakt door de zesde generatie. Ik kan niet goed zien wat daar gebeurd is en dat pakt mijn gids vanaf daar dan ook op. Daar krijg ik geen verdere informatie over. Ondertussen voel ik me nog kotsziek door de emoties die in de kamer hangen. Ik pak mijn zoon zijn hand beet, in een poging, om de energieën een geleiding naar buiten te geven.

Mijn zoon vraagt dan, waarom we nooit contact met zijn gids leggen in de readings, maar altijd met onze lieve hemelse Vader. Ik leg uit, dat ik een enorm sterke connectie voel tussen hem en onze lieve Vader, waardoor ik liever naar Vader vraag. Maar als hij contact wil met zijn eigen gids, we dat meteen gaan doen.

Ik krijg de naam door en maak contact met de gids. Ik voel een enorme sterke wijze ziel als gids naar voren komen. Ik vertel mijn zoon dat zijn gids echt de meest ervaren en wijze gids is die je als ziel maar kunt treffen. Mijn zoon zegt, dat hij dat al wist. Dat hij zich daarom ook afvroeg waarom we nooit contact met zijn gids maakten. Hij ervoer zelf ook al dat die gids een enorme wijsheid in zich draagt.

“Onze lieve Vader heeft je echt heel hoog zitten. Hij vond alleen de wijste gids goed genoeg voor jou. Daarom ga ik ook altijd meteen naar Vader toe voor hulp, omdat ik voel dat hij je echt enorm hoog heeft zitten. Oh, en jij denkt dat daar verwachtingen aan kleven? Ja, ik voel het, je denkt dat er verwachtingen aan kleven, maar nee, zo is het niet. Zo is het helemaal niet. Onze lieve Vader leeft helemaal niet met verwachtingen. Bij hem hoef je alleen maar te ‘zijn’, je hoeft alleen maar te zijn. (let op, dit geldt namelijk voor iedereen. Ik zeg niet ‘er te zijn’ of ‘jezelf te zijn’ nee, zelfs dat niet!! Je hoeft alleen maar te zijn. Dat is alles!).” Dan zie ik tranen bij mijn zoon. Hij voelt het.
“Het is onvoorwaardelijke liefde. Liefde van de bron, je hoeft niks te bereiken, je hoeft geen mijlpalen te slaan, je mag gewoon zijn.” Ik voel hoe deze woorden ook mijzelf weer lucht geven. Wat heerlijk toch? Je hoeft alleen maar te zijn. Verder niks. Dan mag je verder alles loslaten. Wat een ontspannend gevoel gaat daar vanuit, vind je ook niet? Het geldt ook voor jou. Ieder is bijzonder en uniek op zijn eigen manier. Iedereen heeft zijn eigen speciale plek die niemand kan evenaren. Dus jij ook, vergeet dat niet. Dit gaat nu over de plek van mijn zoon, maar ook jij hebt zo’n eigen bijzondere unieke kleur en plek waar niemand anders aan kan tippen. Mooi of niet?

En dan grijpt zijn gids weer in: “Hij voelt het nu, hij voelt het, dat is de waarheid die hij voelt.”
“Voel je dat diep van binnen? Dat het klopt, dat het waar is?” vraag ik.
“Ja” zegt hij terwijl de tranen nog uit zijn ogen druipen.
“Dat is het zuivere weten wat je voelt, dat is de connectie met de bron en OH, dat is het. Dat is de connectie met je vader en moeder die je voelt. Die zit gewoon in jou. Daar zit die. Dat is de antenne die je kunt volgen. Je houdt je vast aan de aardse connectie met je moeder (mij dus), omdat je denkt dat het die connectie is die je moet volgen, maar dat is niet zo. Je raakt in de war, omdat je vast wilt houden aan je energetische Moeder, en ik je aardse moeder ben, daarom probeer je zo stug vast te houden aan onze aardse connectie. En voelt het zo onveilig als je dat los probeert te laten. Focus je op de connectie binnenin je. Focus maar op die band die daar is met de lichtbron, met onze hemelse Vader én Moeder, die is voor altijd. Voel maar hoe veilig dat voelt, en dat je die veiligheid altijd met je meedraagt. Ook als ik niet bij je ben. Voel je het?” vraag ik hem.

“Ja,” zegt hij “inderdaad ik voel het.”

“En dan weet ik nu ook, waarom ik nooit naar je gids gevraagd heb,” zeg ik
“Waarom dan niet?” vraagt hij.

“Omdat je dat zelf moest doen. Omdat je dat zelf kan, en je jouw moeder er niet voor nodig hebt. Je moest zelf die stap zetten en dat heb je nu gedaan. Je hebt op jezelf vertrouwd om ernaar te vragen en die stap te zetten,” weet ik te zeggen, omdat ik het patroon doorzie in deze reading.

Hij lacht trots en we laten het los. De rest van de dag, was hij een stuk bijdehanter dan normaal. Haha. Een zelfvertrouwen dat groeit en trauma’s loslaat, zelfs intergenerationele trauma’s.

liefs dina

info@mediumdina.nl