De antwoorden op mijn vragen die ik zocht, vond ik niet in boeken, niet bij mijn ouders, niet bij leerkrachten. Ik voelde mij verloren in een wereld waar mensen zich focuste op oppervlakkige kennis. Een wereld die ik niet begreep, en voor mij surrealistisch aanvoelde.

De stemmen overstemden elkaar, schreeuwend, gierend, brullend over onbelangrijke zaken, de radio kraamde onzin uit, de televisie bracht dom vertier. Temidden van al die herrie, hoorde ik het leven fluisteren, ze trok mijn aandacht met haar zachtheid, ze vertelde mij interessante geheimen. Ze gaf me antwoorden op mijn vragen, ze daagde me uit. Ze was altijd daar. Ze was er om me te troosten, ze was er om me te leiden. Ze was mijn geheimpje in mijn hoofd. Ze leerde me alles wat ik moest weten over dit leven, de mensen, de structuren, de verbanden. Ik moest alleen maar goed opletten, dan liet ze het me zien. Ze leerde me vooral om het niet door te laten schemeren en me van de domme te houden. En de mensen trapten erin.

Dat was niet zo moeilijk, immers, deze wereld was gericht op wiskundige hoogbegaafdheid, triviale kennis hoogbegaafdheid, geletterde hoogbegaafdheid, maar niet op de analytische intuïtieve hoogbegaafdheid die ik in mij draag. De oppervlakkigheid van deze wereld trok mij niet, en dat heb ik laten blijken. Intuïtieve hoogbegaafdheid, noemt men graag paranormaal, zo doen mensen wel meer als ze iets niet begrijpen. Dan gaan ze hard lachen, dat hebben ze altijd al gedaan. Wat de bias van het brein niet kan verwerken, dat lacht ze weg.

De wortels van mijn ziel hebben zo diep gegraven, dat ze een heel netwerk hebben opgebouwd. Ondergronds. Daar waar de cult dacht dat zij haar tentakels diep had uitgewerkt in de onderwereld van deze oppervlakkige 3D wereld, deed ik het in de dimensies achter deze wereld.  

Langzaam sluit het net, langzaam valt het uit elkaar. Langzaam komt onze lieve Vader dichterbij voor de Dag des Oordeels en nog steeds, nog steeds zijn er narcistische psychopaten die de arrogantie hebben om te denken dat zij gaan overwinnen. Ondanks alle signalen die al gegeven zijn, alle waarschuwingen die al gehoord zijn, je vraagt je af of deze domheid grenzen kent.

De arrogantie die deze narcistische psychopaten laat geloven dat zij zullen overwinnen, de strijd die zij bij de start van dit leven al verloren zijn, immers alles ontstond tegelijkertijd, we doorleven hier enkel wat in het begin der tijden is neergezet door onze lieve Vader, is het niet cynisch dat het nu juist net deze arrogantie is, die ze zal laten verliezen?

De aanwezigheid van deze arrogantie, ik tart ze nog maar eens een keer, ze kan niet genoeg getart worden, na alles wat de bias van het brein al weggelachen heeft, getuigt m.i. van het ontbreken van een ziel. Alleen, ik mag deze conclusie helemaal niet trekken, dat kan enkel onze lieve Vader, op de Dag des Oordeels, het is mijn menselijke ongenoegen die mij deze woorden laten ontglippen. Nog steeds moet ik ze beschouwen als een kind van onze lieve Vader, een beschadigd kind dat te redden is. Tot de dag aanbreekt. Tot het laatste oordeel aanvangt.

Hoe zal de bias van het brein nog kunnen keren, na alles wat je al die jaren al hebt geloofd? Dat je denkt dat je nog dat ene achter de hand hebt, wat Vader niet weet? Wat hij dus wel weet. Hoe leidt je eigen arrogantie je om de tuin, om je dat te laten geloven? Hoe verblindt het je? Hoe kan je buiten je eigen bias stappen, als je niet cognitief flexibel genoeg bent?

Dat kan alleen als iemand je genoeg tart, je genoeg uitdaagt en je genoeg confronteert met jezelf. Dus weet je dat, dit komt nog steeds uit een goed hart. En zo werkt dat, dat heeft het leven me zelf verteld. Ik heb naar haar geluisterd, dagen, nachten, weken, jaren, ze heeft me alle geheimen meegegeven, ook die van jullie. En dat kan je zien, als je mijn autobiografie gelezen hebt, dan zie je alle signalen, van het leven dat ik heb geleefd van a tot z, zonder dat ik ook maar iets bewust wist van jullie bestaan en handelen en wandelen, dat ik alles doorgekregen heb.

Je kunt me volgen, mijn telefoon, mijn handelen en wandelen, je kunt alleen deze oppervlakkige 3D wereld controleren, maar dat is niet de wereld waaruit ik werk en van waaruit ik kom. Je controlezucht maakt je bang hè? Om de grip te verliezen, terwijl je nooit grip hebt gehad. Het was één grote illusie. Met een bekende uitkomst, omdat onze lieve Vader niks aan het toeval overlaat, waar het op zijn kinderen aankomt.

Er is maar een weg, een weg tot overleving, een weg om je lot te keren, en dat is bekeren.

Antichristus, ik wens je veel succes in je razernij, je hoofd is roder dan je haren.

Veel liefs, dina

bijpassende theorie Deeltjes reizen terug in de tijd? Of alles is al bekend.