Auteur: admin Pagina 3 van 8

Projecteren en invullen, daar heb ik het vandaag over met jullie.

Heb er al eerder over verteld, niets kan niet bestaan, en ik kan daar nu wat meer over vertellen. Zodat je het beter kunt begrijpen. Soms duurt het even voor ik het verband zie, van de spirituele wereld naar de concrete wereld, maar het verband is er altijd. De spirituele wereld is de energetische en illusionaire wereld. Onlosmakelijk verbonden met onze concrete wereld. Het ene kan niet zonder het andere bestaan zeg maar.

Nou en dit verband is er ook weer, namelijk het invullen wat mensen doen als ze iets niet weten. Dat is algemeen bekend, als mensen ergens kennis missen, gaan ze het invullen, hoe zij denken dat het is. Dat is een proces om eens bewuster bij stil te gaan staan, want het is veel belangrijker dan dat het lijkt. Dat invullen van het ‘niets’ wat wij dus doen met zijn allen, dat is ook het ontstaan van het leven. Die onbewuste drang, van dat invullen van dat niets, die we allemaal in ons hebben. “Wat is daar gebeurd?” “Waarom is hij zo chagrijnig?” Als we het niet weten gaan we het invullen. We kunnen niet leven met die gaten, met niets. Dan verzinnen we het, dan gaan we het uit het illusionaire niveau halen, uit ons hoofd, daar bedenken we wat het kan zijn, we doen een beroep op de kennis die we hebben en we proberen daar een verlengstuk in te creëren, een bouwsteen. Die bouwstenen zijn heel belangrijk voor het ontstaan van het leven.

Wat is er morgen? Denk eens aan morgen, wat zie je dan? Dan zie je van alles, alle zekerheden die je in het verleden had, die zie je morgen ook terug in je hoofd, maar hoe kan dat dan? Even buiten het feit om dat alles tegelijk bestaat en morgen er dus ook is, is morgen voor jou ‘niets’ een gat, een leegte. Je weet helemaal niet wat je morgen hebt en of morgen bestaat en wat er morgen is, totdat het morgen is. Je vult alles in voor morgen. Je vult in dat je huis er morgen nog staat als je wakker wordt, dat al je spullen er nog zijn, iedereen van wie je houdt en dat je morgen bepaalde taken te doen hebt. Daarom kan een diefstal zo ingrijpend zijn voor sommige mensen. Ineens is een zekerheid van ze weggenomen. Iets waar ze op konden bouwen en vertrouwen dat het er was, want het was van hun en het hoorde er nog te zijn, daar kan iemand vreselijk angstig en onzeker van worden, want als dat zomaar weggenomen kan worden, wat kan er dan nog meer weggenomen worden?

Wij projecteren dus van alles op de dag van morgen. Wij projecteren alle zekerheden op de dag van morgen. Het doet mij terugdenken aan vroeger toen ik last had van angstaanvallen en me niet meer kon voorstellen dat er een morgen kon zijn. Het gevoel dat de hele wereld in pixels uit elkaar kon vallen, elk moment. Nu begrijp ik dat er iets misging in mijn vermogen om te projecteren naar morgen. Om door de angsten heen te komen, moest ik mij vasthouden aan dingen die ik wist, ‘ik moet morgen naar school, om 8 uur gaat de wekker.’ Zo wachtte ik tot die vreselijke angst wegebte, de angst van in een gat te zullen vallen, in het diepe niets. In de spirituele wereld heb ik geleerd waarom ik die angsten had en wat mijn positie in deze wereld is. Dat ga ik nu niet met je delen, maar het sluit allemaal op elkaar aan. Het heeft allemaal te maken met het ontstaan van ons leven, uit dat niets en daar kan het zo naar terugkeren, dus hoe zeker en vast dit leven hier voor jou lijkt. Dat het uit pixels uit elkaar kan vallen, was helemaal geen irreële angst. Het is onwaarschijnlijk, het komt goed, maar het is wél zeker wél mogelijk.

Goed, wij projecteren dus, vanuit dat illusionaire niveau, projecteren wij in het diepe niets ons leven. Omdat niets niet kan bestaan, simpel, daarom vullen we het op. En wat er echt kan blijven bestaan, concreet kan worden, hard kan worden, uit kan harden, dat heeft te maken met een aantal ‘natuurwetten.’ Dat is niet zomaar alles wat je kan verzinnen en bedenken natuurlijk, maar alles wat jij kan verzinnen en bedenken is daarom wel erg bijzonder en nooit onzin. Het is misschien niet levensvatbaar, maar het is geen onzin. Jij haalt je informatie uit dat illusionaire niveau en dat doet je brein met een reden. Die doet dat nooit zomaar. Jij gelooft dat misschien op dat moment. En dat geloof is dus erg belangrijk, om van dat illusionaire niveau naar dat concrete te komen, maar dat heb ik eerder uitgelegd, dat ga ik niet opnieuw vertellen, dan moet je even naar het hoofdstuk ‘van illusie naar concreet’ zoeken.

Wij projecteren dus, omdat wij licht zijn, kunnen wij projecteren. Dat projecteren is erg belangrijk. Het wordt ons weleens verweten, dat we van alles projecteren, omdat het niet altijd even handig is hoe we projecteren, maar ook dat hoort erbij. Soms projecteren we dingen van onszelf op onze omgeving. We willen liever niet weten dat wij slechte eigenschappen hebben, dus dan projecteren we dat maar op iemand anders. Dat is een niet gezonde manier van projecteren, maar ook dat heeft een reden, waarom dat gebeurt.

Door het concrete harde leven waarin we hier leven, vergeet je weleens wat er allemaal achter schuilgaat, maar de woorden die wij ‘onbewust’ gekozen hebben, verraden dat onze ziel dondersgoed weet hoe het in elkaar steekt! Bijzonder toch?

In mijn boekje ‘telepathisch communiceren kun je leren’ leg ik ook uit dat je informatie van buitenaf kunt krijgen door jezelf ‘leeg’ te maken. Doordat je even zelf niks invult, wordt dat automatisch opgevuld met info van buitenaf. Op die manier kun je informatie uit het energetische niveau/illusionaire niveau krijgen die voor jou belangrijk is of waar jij recht op hebt. Andere informatie dan die jou toe mag komen krijg je niet op die manier. Als iets leeg is, is het vacuüm, dan zuigt het, dus als ik mijzelf leeg maak, dan creëer ik een soort vacuüm in mijzelf en dan trek ik vanzelf informatie aan, uit die andere dimensies. Die dimensies die nauw verbonden zijn met de onze. Zonder die dimensies konden wij niet bestaan.

Toen ik jong was, had ik weleens het gevoel dat als nieuws mij nog niet bereikt had, de feiten nog konden veranderen. Dat zal ik uitleggen, ik had weleens het gevoel ‘als ik nu dat telefoontje opneem, hoor ik dat er een geliefde dood is, omgekomen bij een auto-ongeluk, als ik nog even wacht, dan hoor ik dat er slechts een lichte aanrijding geweest is.’ Dat is erg raar en dat vond ik zelf ook, want verstandelijk gezien is het complete nonsens. Het is zoals het is, het is gebeurt of niet! Maar het gevoel was zo sterk, dat ik het soms toch maar deed. Als ik er niet naar luisterde, was het inderdaad slecht nieuws ook nog! Nieuws wat niet meer terug te draaien was, want het was concreet geworden zodra het mijn gehoor bereikt had. Toen ik dan ook een paar jaar terug stuitte op Schrödingers kat, wist ik dat dit er iets mee te maken had. Onze waarneming is belangrijk voor het tot stand komen van het concrete leven. Als je de kat niet ziet, dan zit hij misschien niet in de doos. Dat klinkt raar, maar je moet het eens goed doorlezen op internet en dan ga ik je vertellen wat ik ervan denk. Die kat zit in de doos, ook als jij niet kijkt, omdat die kat ook een bewustzijn heeft en ook waarneemt, dus wat dat betreft klopt Schrödingers kijk op die kat niet, maar toch klopt het wél wat hij zegt. Als jij het niet hebt waargenomen, dan is het (nog) niet gebeurd. Dan kan er nog van alles veranderen. Het punt is, en dat is ook de reden dat we met zovelen zijn, dat iemand anders het wel al waar genomen kan hebben! En zelfs als er geen mensen zijn, dan zijn er dieren om het waar te nemen en zelfs als die er niet zijn, dan zijn er de planten en de bomen en, en, en, ja want ook die hebben een bewustzijn! Een zeer verlaagd bewustzijn, maar ze hebben het wel degelijk. Een onderbewustzijn! Dat klinkt raar en zweverig, maar dat is het niet, want alles lééft. Alles is energie en alles wat energie is dat lééft. Het leeft niet zoals wij, maar het leeft en het kan op zijn onderbewuste manier waarnemen en daarom kan het er zijn, en daarom heeft Schrödinger gelijk. Als dat niet kon, dan was het er niet. Als het niet waargenomen is, dan is het er niet. En daarom was dat gevoel wat ik als klein kind had, kloppend. Het klopte ook ergens niet, maar mijn onderbewustzijn wist hoe het leven in elkaar steekt, dat heeft met mijn positie te maken in dit geheel en die gaf mij al seintjes door, dat was dat gevoel wat ik had, maar mijn verstand, wat volledig in het bewustzijn leeft, dacht, dat is onzin! Dat kan helemaal niet! En toch is het zo! Als iets je nog niet bereikt heeft, kan het nog veranderen, omdat het nog niet waargenomen is. Maar wat is, dat is, dat kan je niet zomaar meer veranderen in deze concrete wereld, wel in het energetisch en in het illusionaire niveau en pas als het waargenomen is, komt het daaruit. Daarvoor is dat zo belangrijk. We projecten en we nemen waar. We projecteren in dat diepe niets, en we nemen waar, waardoor het concreet wordt. Dat is een heel mysterieus proces, maar het is de manier waarop het leven is ontstaan, of eigenlijk, ontstaat!

We leven dus eigenlijk in dat niets, dat heb ik in andere hoofdstukken uitgelegd, dat we hier leven vóór het ontstaan van het leven. Dat we hier leven in de ‘schijn’ van het leven en wat doet een projector? Die creëert schijn.  Bijzonder toch? Het leven ontstaat in het diepe niets, doordat de zielen die uit licht bestaan daarin kunnen projecteren, omdat er niet niets kan bestaan, daarom worden ze er ook naartoe ‘gezogen’ en daar leren ze, en harden ze en worden ze klaargestoomd voor het echte leven in de eindtijd. De geboorte van het leven, we staan op het punt het mee te maken.

Ik hoop dat ik het mysterieuze weer een beetje tastbaarder heb kunnen maken voor je. Dat alles wat wij doen en zeggen, laat zien dat we het dondersgoed weten en niks is ‘zomaar.’ Het invullen en roddelen wat mensen doen niet, hoe vervelend ook, de woordkeuze die we gebruiken, het is onze connectie met de energetische wereld en de illusionaire wereld en het laat zien dat we het allang wéten. We zijn het ons alleen niet béwust.

Wordt béwust, wordt wakker… Alles wat je hoeft te doen is te ontwaken. En dat is dus ook niet een zomaar gekozen woord, want we ‘slapen’ hier als het ware. Je ‘droomt’ dit leven. Nou dat roept misschien meer vragen op dan dat het antwoorden geeft, maar dat kan ik nu nog even niet beter uitleggen, dat komt vast weer later.

Liefs Dina

Het is al even geleden dat ik met mijn kinderen het kerstdorp aan het opruimen was. Met van die leuke huisjes met glasvezellampjes erin, waardoor het lijkt dat er tientallen kleine lampjes in het huisje zitten. Schitterend.

“Mama,” zei mijn oudste.

“Ja kind?” vroeg ik.

“Vroeger dacht ik altijd dat het echt zoveel kleine lampjes waren. Dat elk puntje een klein lampje was,” zegt ie.

“Ja, dat is de truc hè, dat het zo lijkt,” zeg ik lachend.

Dan ‘hoor’ ik mijn gids tussenbeide komen en die zegt iets heel frappants tegen mij, wat heel veel duidelijk maakt: “Eigenlijk, werkt het bij jullie net zo, dat leven op aarde van jullie, dat is net als die puntjes van die glasvezellamp, het lijkt nét alsof jullie daar écht zijn, terwijl het eigenlijk de schijn van jullie ziel is die daar leeft. Wij hebben jullie zielen hier allemaal veilig gesteld, bij de bron.”

Wauw is dat even bijzonder! Hij ging nog even verder: “De draadjes van die glasvezellampen zijn de lichtkanalen die wij gebruiken, je kunt die ook zien als een soort navelstreng, via dat krijgen jullie de energie die je nodig hebt om daar te leven.”

Ja we leven hier in de ‘schijn’ van het leven. Schijn betekent dat iets maar zo lijkt en het niet echt is, maar het betekent ook de schijn van licht. Licht dat ergens schijnt, is daar wel en het is er niet en zo leven wij hier echt en toch ook niet. Wij beleven hier en toch is onze ziel veilig bij de bron, bij onze lieve Vader.

Die bron is het witte licht. Dat is het licht waarover mensen praten als ze sterven, achter die lange tunnel? Nou die tunnel, heb ik dus net uitgelegd gekregen. Dat zijn dus die lichtkanalen, de draadjes van de glasvezellamp, wat gebeurt er als je zo’n draadje doorknipt? Dan verdwijnt het lichtje niet, maar het verplaatst zich een stukje terug, maar de lichtjes die achterblijven kunnen dat niet zien. Voor hun is het lichtje weg, verdwenen ‘dood’, maar het is er dus nog wel, het is alleen verplaatst.

Waarom is de bron wit licht? Dat heb ik al eerder uitgelegd. Het witte licht omvangt álle kleuren licht, dat is wetenschappelijk ook aangetoond. Dat witte licht is het ‘ik’. Het ik-gevoel bestaat maar één keer, en daarom is er ook maar één God. Die was er in het begin en was alleen, omdat er toen alleen maar ‘IK’ en ‘NU’ was. Om niet meer alleen te zijn, moest hij dus dat licht gaan splitsen, dat ‘ik’gevoel werd zo gedeeld en het ‘nu’ werd ook uitgesplitst, zodat er heel veel ‘nu-tjes’ achter elkaar kwamen, wat wij kennen als ‘tijd.’

Nu was er tijd en waren er ineens heel veel zielen. Heel veel verschillende zielen in allerlei kleuren, met allemaal hun eigen karaktertrekken en die zielen wilden leven om te gaan leren en te ervaren, want zielen willen héél graag ervaren. Zelfs erg pijnlijke ervaringen. Dat herken je ook, want heel vaak wisten mensen van tevoren wat er ging gebeuren, riep hun stemmetje in hun hoofd nog angstig ‘nee, doe het niet’, wat je kunt zien als koudwatervrees, maar gingen ze toch door, toch die ervaring in, toch dat diepe koude water in, om te leren zwemmen.

Tijdens een Ayahuasca-ceremonie vroeg ik aan moeder Ayahuasca: “Worden jullie daarboven niet naar van alle ellende hier op de wereld?” Het antwoord verbaasde mij zo zeer, dat ik het zeker niet zelf kon bedenken. “Nee, het maakt ons juist zo ontzettend trots! Dat de zielen bereid zijn om zo diep te gaan! Voor het hogere doel!” zei moeder Ayahuasca mij. Ze legde mij uit dat alles, maar dan ook alles gebaseerd is op vrije wil. En dat betekent niet dat het niet ontzettend tegen kan vallen en dat het niet ontzettend zwaar en vreselijk kan zijn en dat je het toch misschien eigenlijk, met heel je bewustzijn liever niet had gewild, maar je onderbewustzijn dacht daar toch anders over. Die vond het nodig, omdat jouw ziel de ervaring nodig had om te sterken, om sterk genoeg te zijn voor die overtocht naar de eindtijd, want eerlijk dat is nog best een barre tocht. De zielen moeten sterk genoeg zijn om dat te overleven en de zwakke plekken, moeten dus gebroken zijn, zodat ze sterker terug konden helen, net als bij een botbreuk.

Dus als jij als ziel, het eeuwige leven wilt en je weet dat dit nodig is, deze weg. Deze pijnlijke, maar tijdelijke weg, dan heb jij dat er voor over en dat is wat jouw Vader en de andere wezens zoals moeder Ayahuasca zo ontzettend trots maakt, dat jij daar zo diep voor wilt gaan. Dat jij bereid bent om de strijd tegen Evil aan te gaan, zodat niet alleen jij, maar ook de andere zielen straks veilig over kunnen gaan, naar dat mooie leven in de eindtijd.

Ik keek nog eens naar dat glasvezellampje en zag het lampje schijnen in de bron, de bron die onze lieve Vader is, die ons daar koestert en ons allemaal kent, stuk voor stuk en ons allemaal de vrijheid gunt om te leven, onze vrije keuzes respecteert en met smart wacht op onze thuiskomst, op onze terugkeer, zodat hij ons weer helemaal in zijn armen kan sluiten. Ja en dat allemaal is ook allemaal ‘ik’ en dus ook ‘jij’…

Je buurvrouw, de kat, die kakkerlak, de planten, het is allemaal ‘ik’, en dus is het ook ‘jij’, ergens ooit afgesplitst zodat je onafhankelijk van elkaar kon gaan leven en gaan ervaren en elkaar als aparte wezens kon gaan zien en ervaren. Precies zoals in dat glasvezellampje, al die kanaaltjes dat licht uit de bron splitst, naar tientallen, soms honderden kleine lichtjes. En dat is waarom je soms ook dingen van andere levende wezens door kan krijgen, want via de bron, kan je contact leggen met iedereen, sta je met iedereen in verbinding, maar het gaat wel altijd langs onze lieve Vader, die reguleert en kijkt of het wel allemaal goed verloopt, volgens ieders vrije wil.

Dus ben je boos op Vader, omdat je leven anders loopt als dat je denkt dat je wilt? Kijk even dieper, denk even goed na, waarom jij ooit voor dit zware pad hebt gekozen. Misschien om je ziel te sterken, maar misschien ook als soldaat, strijder tegen het kwaad. En ben jij geen slachtoffer, maar een warrior, die straks een dikke vette medaille heeft verdiend, voor zijn harde werk.

Ik hou van ik, jij ook?

In mijn boek ’telepathisch communiceren kun je leren’ leer je hier nog veel meer over.
https://mediumdina.nl/boekjes-te-koop/

Ik focus mij nu wat meer op de levende persoon. Mensen willen graag een reading over zichzelf en hiervoor hoef ik niet te verplaatsen, maar kan ik ook ontvangen. Thuis is het lastiger om contact te maken met overleden dierbaren, omdat hun energie niet zo sterk in mijn huis aanwezig is. Ik kan daar moeilijk contact maken, maar wel een beetje. Ik kan natuurlijk wél goed contact maken met de energie van de levende persoon die mij bezoekt en daarom ga ik mij daar nu meer op focussen. Dus wil je ook een reading voor jezelf? Dan kun je mij altijd een e-mailtje sturen. De verslagen worden altijd in overleg geplaatst en vrijwel altijd anoniem in verband met je privacy.

Ik ben zo dankbaar voor de reading die ik aan Annette mag geven. Zij kwam bij mij terecht met een hulpvraag voor een reading. Annette schildert schitterende stenen, daar kan zij haar ziel en zaligheid in kwijt en in ruil voor de reading kreeg ik een paar mooie hand beschilderde stenen. Annette geeft aan dat ze faalangstig is. Zij is een hooggevoelige en hoogbegaafde vrouw.

Allereerst krijg ik een schitterende verrassing; voorafgaand aan de reading, heeft ze mij een paar stenen opgestuurd per post. Ik had alleen verteld dat ik de engel heel graag wilde en de rest mocht ze zelf kiezen. Dat is natuurlijk best een uitdaging voor iemand met faalangst, dat wist ik ook, maar ik wist ook dat ze het goed zou doen. Het was dus een enorme verrassing toen ik, rond de kerst, een schitterende envelop met een paar stenen ontving. De engel die ik zo graag wilde, maar ook een paar mooie sterren en een maan. Dat ze juist déze stenen koos, vind ik bijzonder, want deze specifieke ster en de maan die ze koos zijn symbolen die ik vaak tegen ben gekomen in mijn spirituele zoektocht in het contact met de wezens die ik heb gehad. Schitterend en een zeer goede keus van haar. Ik voelde wel dat ze wat angst had gehad om het verkeerd te doen, dus dat ze het toch gedaan heeft, is erg dapper. Ik heb haar gelijk verteld hoe blij ik was met de stenen.

Vandaag is dan onze afspraak. Ik doe de deur open en zie daar Annette staan, met een doos met stenen. Ze is onzeker, timide, wil het liefste weer omdraaien en de deur uitrennen, maar vermant zichzelf. Ik heb haar vooraf gewaarschuwd voor mijn directheid, ik draai niet om de hete brij heen. Bij mij komen pijnpunten binnen no time aan bod, maar niet meedogenloos. Alles behalve zelfs, want de ziel praat met mij en doet het in zijn eigen tempo. Dus wederom dapper van Annette, dat ze zich staande hield en bleef. Je ziet het, niks wordt gemist Annette. Je bent vanaf het begin tot het einde gezien.

Het eerste wat Annette doet is zeggen dat ik wat uit mag kiezen uit de doos. Nog meer stenen. Ze is erg vrijgevig, maar ik voel dat ik niet alles zomaar moet en mag pakken, ondanks haar vrijgevigheid. Ze legt daarop een stapeltje stenen op tafel neer. Vertelt erbij dat ze op het laatste moment nog een regenboog geschilderd heeft. Regenbogen moeilijk zijn om te maken, omdat ze zo perfectionistisch is, maar ze voelde de sterke drang om dat te doen. Regenbogen zijn voor mij heel bijzonder, zeker in mijn werk met de eindtijd zijn er veel regenbogen voorbij gekomen. Ik wilde gelijk de regenboog hebben, maar ik dacht ‘nee, ik ga de pendel laten kiezen’. Ik pakte mijn pendel en die wees één rechte lijn aan. Drie stenen op een rij. Ik liet de pendel eroverheen bewegen en ineens schokte er een spiertje in mijn arm, waardoor ik de pendel niet meer goed vasthad en die tegen één van de stenen aanknalde, de regenboog. Dus het moest toch de regenboog worden.

Ik weet niet waar de reading mij gaat brengen, want we gaan op ons gevoel af. Er wordt dus niks voorbereid door mijzelf. Toch kun je merken dat er dingen voorbereid worden. Ik weet ook niet op voorhand dat de stenen zo belangrijk zullen zijn in het verhaal, maar die staan centraal. Ik denk ook dat we het veel over haar faalangst gaan hebben, maar dat zal niet eens aan bod komen. Er zijn andere, belangrijke dingen die de ziel kwijt wil.

Haar ziel barst los, wanneer ik de regenboog pak. ‘Die stenen, die mooie stenen, maar ik verberg mijzelf er ook achter, want ik kan er zo een mooie muur van maken. Zodat niemand mij pijn kan doen.’ Dat herkent ze erg, ze is veel pijn gedaan en heeft zich teruggetrokken uit de wereld om haar heen, maar wil weer zo graag connectie maken. Binnen twee minuten heb ik een gedachte van haar te pakken en kan die letterlijk verwoorden.

“Dat dacht jij he?” vraag ik

“Ja dat klopt, dat dacht ik letterlijk zonet” zegt ze.

Dan merk ik een entiteit op, die haar erg beschermt. Een krachtige entiteit, een man. Ik vraag of zij kan weten wie het is, omdat ik nu niet op locatie ben, is dit lastiger voor mij. Zij vraagt of het een wat oudere of een jongere man is. Ik zeg dat het een jongere man is. Zij geeft aan dat ze een tweelingbroer had, die niet geboren is. Ik vraag mij dan af waarom deze man dan zwart haar heeft, terwijl zij blond is. Dat kan heel goed kloppen zegt ze, haar moeder heeft zwart haar en haar broer ook. Dat is dus een bewijs dat hier niet gegokt wordt. Ik merk op dat deze entiteit haar erg beschermt, maar teveel beschermt.

“Jij bent onzeker he? Je hebt het gevoel dat je dingen niet zelf kunt, maar deze entiteit denkt ook dat jij dat niet kan en beschermt jou veel te veel. Dat is niet goed, dat mag niet zo. Je moet ook zelf de kans krijgen om ‘op je snufferd’ te gaan, zo nu en dan en hij belet dat. Er is pas geleden iets heftigs gebeurd, waarbij hij dacht dat jij het niet aankon en toen heeft hij jou niet meer losgelaten.” zeg ik.
“Ja maar al langer geleden, toen ik 20 was,” zegt ze.

“Dan is hij al een keer eerder losgemaakt, want dit is recentelijk.” Hou ik vol, ik ben overtuigd.

“Dat klopt, ik heb een tijdje terug ook een reading gedaan en ik heb ook reinigingen gedaan en er is daarna inderdaad weer wat heftigs gebeurd.” zegt ze.

“En toen deed hij het weer. Kijk, dat zijn beproevingen. Hij had jou moeten laten gaan toen, maar die beproeving is mislukt. Ik ga hem weer loshalen, maar hij moet dit echt niet meer doen. Die beproevingen gaan wéér komen en dan moet hij jou echt de ruimte geven om ‘op je snufferd’ te gaan en waarschijnlijk gaat het gewoon goed. Ik zeg niet dat jullie band ongezond is, dat is niet zo, maar dit kleine stukje van jullie band is wél ongezond. Jij denkt dat je het zelf niet kunt, maar hij denkt dat ook. Jij reikt naar hem uit voor hulp en hij wil jou over beschermen en laat jou dan niet meer los.” zeg ik. Ik richt mij op hem en voel dat hij denkt: “Mijn zusje, mijn zusje, mijn wederhelft.”

“Nee dat klopt niet, wel je zusje, maar niet je wederhelft.” zeg ik tegen hem “je mag haar helpen, maar je moet haar ook vertrouwen geven, loslaten, ze kan het best wel.” zeg ik.

Ik zie dat Annette me ongeloofwaardig aankijkt, ze gelooft niet dat ze het kan.

“Je gelooft er niks van he?” zeg ik tegen haar.

“Klopt, ik wil het wel geloven, maar ik voel het niet.” zegt ze

“Dat komt nog,” zeg ik.

Dan valt mij op dat ze de stenen in een driehoek heeft neergelegd. Een driehoek, een piramide, is een enorm sterk bouwwerk. Dat maak je niet zomaar stuk en dan begrijp ik dat we de driehoek vandaag af gaan breken, met zijn tweeën, onder begeleiding van onze gidsen. Er is dus een heel sterk bouwwerk gemaakt met de stenen, iets wat ze zelf niet zomaar meer af kan breken, maar de regenboog lag in het midden en die is alvast weg. Dat is een goed begin en het voelt ook goed voor haar, want die heeft ze nog speciaal gemaakt op het laatste moment. Het valt mij op dat ze veel weggeeft in haar schilderingen, heel veel positieve energie. Ik vraag aan haar of zij dat ook aan zichzelf kan geven, maar dat kan ze niet. Ik merk dat ze het zichzelf niet waard vindt. Dat beaamt ze.

We zijn even aan het praten en dan vraag ik of er nog een steen weg kan inmiddels en dat kan. Ik druk haar op het hart, om bij haar gevoel te blijven. De stenen mogen alleen weg, als het echt goed voelt en niet omdat ik het vraag. Dan ga ik de stenen tellen, omdat mijn gids zegt dat het aantal nu belangrijk is. Ik tel 15 stenen en vraag wat er op haar 15^e levensjaar gebeurd is en dat blijkt inderdaad een belangrijke leeftijd te zijn, waarin ze een heel belangrijke basis van zichzelf gebroken heeft. Ik vraag daar op door en voel dat daar een belangrijk pijnpunt zit en leg haar iets uit over pijnpunten. Er zit heel veel pijn en verdriet achter en daarom moeten we hier even stoppen en rusten. Het pijnpunt is aangeraakt en dan is het tijd voor ontspanning, omdat de ziel moet leren als er pijn is, dat er ontspanning moet komen, loslaten. Niet vasthouden, niet focussen op de pijn, maar diep in- en uitademen en laten stromen en jezelf belonen met iets wat je fijn vindt. Dat is nu even een kopje thee en een gesprek over koetjes en kalfjes. Dan voel ik dat de energieën loskomen en pak ik mijn pendel en begeleidt de energiestroom die omhoog gaat.

Annette haalt dan de bovenste steen weg. Dit kan voor haar gevoel. Dat is heel mooi, want dat betekent dat ze zich openstelt voor de energie van boven. Ja ze zegt ook dat ze beneden nog strak en veilig dicht houdt. Daaronder ligt die basis, die beschadigde basis. We laten die energieën stromen door de piramide heen die nu open is. Er worden een paar stenen opnieuw gerangschikt door Annette, voornamelijk de bodem wordt verstevigd, maar bovenin is het nog open. Ik kan nu met mijn handen ook de energieën naar boven laten stromen vanuit haar ziel. Dat doe ik allemaal op gevoel. Ik voel dat de basis erg vast zit en ‘masseer’ deze energieën in het luchtledige. Dat vertel ik niet meteen aan Annette, maar ik zie iets in haar uitstraling veranderen, ze ontspant meer. Dan pas vertel ik wat ik doe en dan zegt ze het ook gevoeld te hebben.

We kijken nog even naar die basis, waarom moeten die stenen er zo stevig op blijven liggen? Ik ‘kijk’ eronder en zie dat er schade is aangericht en dat er een kolkende zwarte energie onder zit. Dat is wel iets wat aandacht nodig heeft en niet van Annette, dit is buiten haar bereik geraakt door de jaren heen. De stenen hebben haar daartegen beschermd. Ik vraag de engelen, ik bid tot Vader en ik hoor Vaders schrik “Ach jeetje, ach hemeltje lief, ach kind toch” en dan gaat hij aan de slag met zijn engelen. Onze lieve Vader, die zich om ons bekommert en ons helpt.

Ik kijk weer terug naar de stenen en zie een steen met een geschilderde slak liggen. Ik vraag waarom die slak er ligt. Zij zegt dat het de ‘mooie’ slak is en ze ook een ‘lelijke’ slak heeft. Ik wil graag de ‘lelijke’ slak zien. Ze pakt die erbij. Ik zie een heel mooie gedetailleerde slak. Ze legt mij uit dat het de ‘rationele’ slak is, omdat iemand wilde dat ze een slak ging schilderen, heeft zij haar best gedaan om een slak te schilderen, zoals een slak hoort te zijn en het is inderdaad een slak zoals je op een foto ziet. De andere slak is een gevoelsmatige slak zegt ze en die vindt ze dan mooier. Beide slakken zijn erg mooi. Ik merk op dat de ene slak voor haar verstand staat en de ander voor haar gevoel en wil ze met elkaar in contact brengen. Ik leg ze met de snuitjes naar elkaar toe en we laten ze zo liggen.

Er komt een entiteit door die wat wil zeggen. Een overleden dame, een oudere dame, ik denk een oma, maar dat weet ik niet zeker. Die springt in en geeft Annette mee dat zij er niets aan kan doen (aan die draaikolk, beschadiging). Annette herkent het, dat zij het gevoel erbij kreeg, dat ze het zelf erg fout gedaan heeft. Dat zij op haar 15^e al bepaalde dingen verkeerd gedaan heeft die de rest van haar leven hebben beïnvloedt, waardoor ze nu geen bloeiende carrière heeft, hoort daar ook bij. Wel dankbaar en blij met haar gezin, maar het had anders kunnen zijn. Dus heel scherp van die entiteit en dank daarvoor. Ik vraag of zij zichzelf daar ook voor kan vergeven, maar dat kan ze niet. Ik wil over vergeving gaan praten, maar haar verstand kan het wel al begrijpen alleen haar gevoel nog niet. Er zit een kloof tussen. Dan merk ik op dat de slakken daarvoor bedoeld zijn. De rationele slak en de gevoels-slak, die we zojuist bij elkaar gebracht hebben. Dan kun je zien hoe goed de stenen op onze reading inspelen. Ik leg haar iets uit over de ‘kamers’ in onze ziel en vraag haar om naar de kamer te gaan waar ze 15 jaar was en die basis stuk gegaan is. Ze ziet een lege kamer, wit als een ziekenhuiskamer. Ik vraag haar de deur open te zetten, dat kan, hij zit niet op slot. Dan vraag ik haar om de slakken denkbeeldig in de kamer van haar ziel te zetten met de snuitjes tegen elkaar aan. Dat doet ze. Dat is voldoende. De kamer is open, de slakjes staan erin en ze staan met elkaar in contact. Nu heeft het tijd nodig voor de energieën om te stromen en dan zal de vergeving vanzelf komen en zal de witte kamer ook vanzelf weer een warme kamer worden met gekleurde energieën. Ze pakt daarna de slakstenen en legt ze bij elkaar in één leeg vakje in de doos met de snuitjes naar elkaar. Weer een steen weg (één, want ik had er één bijgelegd immers).

Ze heeft ook moeite met andere mensen vertrouwen, dus ik leg de vijf stenen die ik van haar heb gehad ‘mijn’ stenen dus, onder die van haar neer. Dat voelt gelijk fijn aan, zegt ze, extra steun, verlichting.

We zijn nog niet klaar hoor, we gaan nog even door en dan raak ik weer een pijnpunt aan en voel ik dat ze de stenen van tafel wil vegen en hoor ik haar denken “die rotstenen, was ik er maar nooit aan begonnen.”  Ze herkent die woorden niet, maar wel het gebaar, ze had inderdaad even de neiging ze van tafel te vegen in één gebaar, maar kon zich bedwingen. Dat komt puur doordat ik een volgend pijnpunt raak. Dat is lastig voor de ziel, de ziel wil weg van de pijn en omdat de stenen symbool staan voor onze reading, is dat de uiting die de ziel eraan wil geven. Ik zeg haar dat het goed is, dat ze diep in en uit moet ademen en we drinken weer een bakje thee en laten de reading weer even voor wat het is. Ik merk dat ze het heel snel oppakt, omdat ze al heel snel diep aan het in- en uitademen is, terwijl ze er niet eens zo bij nadenkt. Ik voel dat de energieën daardoor loskomen. Vervolgens legt ze een paar stenen weg. Weer een paar stenen aan de kant, terug in de doos.

‘Mijn’ stenen die eronder liggen, voelen als een steun, maar ze is ook bang dat ik ze ineens weg zal halen, want dat kan ik doen. Het zijn immers ‘mijn’ stenen, ik heb ze gekregen. Ik voel die twijfel en angst bij haar en vraag haar om mij te vertrouwen. “Ik wil het wel, maar ik kan het niet” zegt ze.

Ik zeg: “Je kan het wel, maar je durft het nog niet.”

“Ja ik durf het wel hoor, maar mijn verstand zit in de weg zegt ze.”

“Dat begrijp ik niet, dat moet gevoel zijn, dat kan geen verstand zijn dat hier in de weg zit.” zeg ik.

“Jawel hoor, want ik voel dat ik je kan vertrouwen en wil dat ook, maar mijn verstand zegt doe dat maar niet. Ik wilde die stenen al weghalen, voor mijn gevoel, maar mijn verstand hield me tegen.” Houdt ze vol.

Ik moet mensen serieus nemen in hun boodschappen in hun reading, maar ik voel dat het niet helemaal klopt. Dus ik zoek naar de oplossing en geef het even de tijd om in te dalen en voel dat ik mijn pendel weer moet zwaaien.

“Ach wat, ik haal ze ook weg” zegt ze.

“Weet je het zeker?” Ik voel twijfel of dit wel echt gevoelsmatig goed zit bij haar. Ze denkt even na en zegt dan: “Ja ik ben overtuigd” en dan voel ik dat de spanning in de lucht weg is en dat het inderdaad goed is.

“Ik voelde gewoon nog wat rottigheid, maar toen was het ineens weg,” zegt ze.

“Aha, dus het was tóch gevoel” zeg ik.

“Uh ja inderdaad” zegt ze.

“Kijk wat je doet? Jouw gevoel heeft een mooi systeem opgeworpen, om je verstand de schuld te geven van dingen die niet goed lopen. De ‘lelijke’ rationele slak en nu was het ook je ‘verstand’ die je belemmerde om de laatste stenen weg te halen? Je legt alle schuld van dingen die misgaan bij je verstand, dat is een patroon wat we hier zien, dat kan niet anders. Dit is niet nu, toevallig” zeg ik.

“Ja verdraaid er vallen wel wat kwartjes nu” zegt ze.

“Als je het gevoel het even niet weet, schuift ze het snel op het verstand af.” Ik hamer er nog heel even op door, maar dan voel ik dat ik moet stoppen. Bam, ik leg mijn pendel neer en leg mijn handen op mijn schoot en ben doodstil. Grens genaderd, dat betekent dat ik meteen laat zien dat ik dit respecteer door pontificaal alles los te laten. We zijn stil, een paar minuten van doodse stilte. Dit is een moeilijk en heel zwaar moment voor Annette. Ik kijk naar de tafel, niet naar haar. Ik trek mij volledig terug uit haar ziel, om haar tot haarzelf te laten komen.

We zijn bij de bodem aangekomen hier Annette. Je hebt de laatste stenen weggehaald en kijk wat er omhoog komt, de basis. Een heel pijnlijke basis. Een heel belangrijk pijnpunt. Ik voel de emoties omhoog komen en krijg tranen in mijn ogen. Ik adem diep en in uit en laat de tranen stromen, zo stromen energieën, diep in en uit ademen. Let it flow. Het is snel weg bij mij, dan komen bij jou de tranen los. Je ademt diep in en uit en laat een paar tranen stromen. Het is pijnlijk, je bent zo dapper en zo stoer om op deze manier met jezelf aan de slag te durven gaan en je pakt het zó snel op allemaal.

Ik draai ‘mijn’ stenen om richting Annette. Ik zeg dat ze zich open mag stellen voor de energie van de stenen. Dat ze de liefde en positieve energie mag voelen en dat doet ze. Ze stelt zich open en voelt de bruisende energie haar aura instromen.

“Mooi he die energie?” zeg ik tegen haar.
“Jazeker, schitterend, het voelt ook zo fijn” zegt ze.

“Weet je wat het mooie is Annette? Het is jóuw eigen energie. Het is jóuw eigen liefde die je net aan jezelf gegeven hebt. Je had de illusie nodig om te denken dat het van mij was. Dat het mijn steun was en dat het mijn liefde was. Maar Annette, het zijn JOUW stenen, JIJ hebt ze geschilderd en JIJ hebt ze aan mij gegeven. Je hebt dit, die hele reading hélemaal zélf gedaan en alles wat je zei dat je niet kon aan het begin: Jezelf liefde geven, zelfvertrouwen, anderen vertrouwen, je hebt ALLES gedaan in deze korte tijd dat we hier samen hebben gezeten (twee uur). Als er hier iemand trots op zichzelf mag zijn, dan ben jij dat wel.”

Dan pak ik ‘mijn’ stenen weg en leg ze aan de kant. Het voelt okay, ik zie dat het okay is en ik sla op de tafel: “Kijk een solide ondergrond, je zakt er niet doorheen, je hebt de stenen niet meer nodig.”

Ik pak haar handen beet en vraag of het okay is.

“Ja ik vind het eng, maar het is okay,” zegt ze.

“Voel je die energie stromen?” vraag ik.

“Ja” zegt ze. Nou Annette dat was wel mijn energie die je als beloning kreeg, maar wel nádat jij het zelf gedaan had. Ik vraag je dan om mij aan te kijken en dat doe je. Ik kijk je even aan in je ogen en zeg dan: “Je mag trots zijn op jezelf” je kijkt gelijk schichtig weg. Ik vraag je om mij aan te blijven kijken. En ik herhaal het: “Je mag trots zijn op jezelf, blijf me aankijken.” Het kost je moeite maar je doet het en je accepteert mijn woorden. Ik zie en voel dat je het accepteert en juich erom. Dan moet het nog een laatste keer, want we moeten het in drieën doen.

“Je mag echt trots zijn op jezelf.” Je kijkt me aan, overtuigd. Je mag trots zijn op jezelf.

Als je weggaat, straal je zelfvertrouwen en liefde uit. Net als je mooie stenen. Dat is de echte Annette.

Je hebt het heel goed gedaan. Dank je wel voor je mooie vertelstenen, wat hadden ze een hoop te vertellen.

De realiteit bevindt zich tussen illusie en desillusie. Hoe logisch klinkt dat? Zonder dat hier direct bewijs voor is, kun je dit toch wel redelijkerwijs aannemelijk inschatten of niet?

Oftewel met illusie alleen creëer je nooit realiteit. We maken onszelf allemaal weleens illusies. De bekendste is dat je een wereldberoemde zanger wordt. Als je aan die illusie vasthoudt en bij een talentenjacht terechtkomt en jij kunt helemaal niet zingen, dan ligt onherroepelijk de desillusie op de loer. Je wordt in de realiteit getrokken door je omgeving. “Het is geen gehoor.” Hard, harde realiteit en misschien iets wat je helemaal niet wilde weten, gedesillusioneerd keer je huiswaarts. Misschien houd je nog vast aan je illusie en denk je dat de jury incapabel is, omdat je niet kunt leven met die harde realiteit, je droom die in duigen is gegooid.

Mensen wringen zich soms in allerlei bochten om vast te houden aan illusies. Leven in de realiteit is ze te pijnlijk, moeten erkennen dat ze iets niet kunnen wat ze zo graag willen kunnen. Het diepgewortelde gevoel dat ze ‘niet goed genoeg’ zijn, omdat ze hun werkelijke talent nog niet gevonden hebben. Al die tijd die ze steken in vasthouden aan hun illusie, omdat ze bang zijn voor de desillusie is verspilde tijd, tijd die ze niet steken in het vinden van hun werkelijke talent, vinden van hun ware persoon. Al die tijd die jij steekt in jezelf verbeelden dat jij van alles bent, wat je niet bent, dat jij niet je ware ik wilt leren kennen, is tijd die je verliest en jezelf tekort doet. Jezelf tekort doet om te groeien, om te sterken in de korte tijd die je in dit leven hebt. Hetzelfde geld andersom, al die tijd die jij steekt in jezelf wijsmaken dat je toch niks kunt, verlies je in het ontdekken van al die talenten die je hebt en de wereld ontneemt. Het is niet erg dat het een keer fout gaat, of dat iemand je een keer op een desillusie trakteert, welnee, zo kom je juist dichterbij een realistisch product/dienst/talent!

Waarom het leven geen illusie is, mag duidelijk zijn, we willen realiteit, we willen écht leven en niet de schijn van het leven, we willen niet blijven dromen of hallucineren, we willen leven. De weg naar léven, uit de illusie is een zware en pijnlijke weg, omdat er desillusie voor nodig is. Desillusie leert ons wat levensvatbaar is en wat niet. Desillusie stelt elke illusie op de proef.

Desillusie is pijnlijk, desillusie is zwaar, maar desillusie is onmisbaar. Zonder desillusie geen realiteit, geen leven, geen jij!

Des-illusie en illusie, we kennen ze dus heel erg goed in deze concrete wereld. Toch zijn ze niet tastbaar, maar we kennen ze allemaal. Dat komt omdat dit dimensies zijn die parallel aan de onze bestaan. We maken contact met die dimensies door te denken en te fantaseren. We halen informatie uit die dimensies en we leren van die dimensies. We kunnen dromen, we kunnen nachtmerries hebben, we kunnen onszelf ophemelen, we kunnen doemdenken. We kunnen anderen vertellen wat wij denken, hoe zij op ons overkomen en wij zien dat ook als realiteit, maar we zien soms niet hoe ze op iemand anders overkomen. Ik vind dead metal bijvoorbeeld vreselijke rotherrie, maar er zijn ook mensen die het heerlijk vinden om zichzelf weg te laten glijden op die harde beat. Mijn realiteit, is dus niet ieders realiteit. Door mijn realiteit te delen met een ander, kunnen wij sámen nog beter realiteit creëren dan dat wij alleen kunnen. Samen kom je dichter bij de werkelijkheid en soms zul je ook moeten accepteren dat visies verschillen en er niet één te definiëren werkelijkheid bestaat.

We kunnen contact maken met die verschillende energetische dimensies door open te staan voor alle informatie die bij ons binnenkomt, die van buitenaf bij ons naar binnenkomt in plaats van cirkeltjes te blijven draaien in ons brein. Ons brein vertelt ons vaak wat we willen zien en willen weten, dat is ons ego waar het leven om draait, maar het brein vertelt ons niet hoe het voor een ander is. Daarvoor moet je naar buiten treden, daarvoor moet je openstaan voor de energetische wereld om ons heen, voor alle signalen die daar afgegeven worden en ons spontaan op nieuwe ideeën kan brengen, een nieuw idee, een nieuwe illusie, die vervolgens weer beproefd zal worden door desillusie en wat je overhoudt wordt concreet en zo maken we leven, realiteit.

Realiteit maken is een proces. Een pijnlijk en zwaar proces die wij met zijn allen doorleven. Als de realiteit volledig uitgehard is, zal het ‘geboren’ worden.

De realiteit bevindt zich tussen illusie en desillusie. Volg je me nog? Illusie is een ander woord voor de hemel en desillusie een ander woord voor de hel. Het zijn energetische dimensies die ons leven hier mogelijk maken en dus wel degelijk bestaan. Zou Vader ons leven een illusie maken? Dan zou de desillusie er onherroepelijk een einde aan maken en zou het er slecht voor ons uitzien.

bron foto: https://www.flickr.com/photos/maf04/25000667226