Auteur: admin Pagina 7 van 8

Een aantal weken geleden vroeg iemand me of ik een paar entiteiten weg kon halen uit een boshuisje. Het huisje lag er ingestort en onbewoond bij en elke keer als ze haar hond uitliet liep ze daarlangs en zag ze daar entiteiten. Ze vond het kwaadaardig en ze riepen haar naar binnen om wat te zoeken. Één keer heeft ze dat gedaan, maar kon er niks vinden. Ze vond het naar en vroeg me om ernaar te kijken. Dat beloofde ik, maar het kwam er eerst niet van en toen ontschoot het me ineens.

Hoe toevallig dan ook dat ik haar vlak voor kerst sprak en dacht “Ach jee het boshuisje,” en gelijk aan de slag ging voor het mij weer zou ontschieten!

Ik zag een man bij de deur staan met een peuk in zijn mond. Dat herkende zij, dat had zij ook gezien. Daarna kreeg het voor mij, een onverwachte wending. Eerlijk gezegd had ik er niet veel bij verwacht, dit boshuisje. Een verlaten huisje stort vaak in dus waarom zou er iets achter zitten? Als ik dit ook maar een klein beetje had vermoed, had ik het niet zo lang laten wachten. Aan de andere kant, duurde de situatie al enkele jaren, dus konden die paar weken er ook wel bij.

Toen zag ik dus 2 kinderen en een vrouw. Het gaat om een gezin, zei ik tegen haar. “Dat klopt” zei ze. Ik wist helemaal niet dat ze meer informatie hierover had. Ik ben blij dat ze me dit niet zei, want dat maakte me zekerder in het vertellen wat ik zag. Anders ben ik weleens te bang om ernaast te zitten, dat geeft spanning en dan zit ik er juist naast.

Dan zie ik iets van brand, maar een kleine brand. Het is me niet duidelijk. Het meisje weet ook niet van een brand.  “Zou kunnen” zei ze. Het was bij mij ook twijfelachtig.

Dan krijg ik ineens door dat die vrouw bij hem wegwilde. Het gaat om een familiedrama! zeg ik geschrokken.

“Dat zou heel goed kunnen” weet het meisje mij te vertellen “Er was veel ruzie in de woning en er werd ook gevochten, dat is bekend.”

Ik spreek de man aan. Hij staat bij de voordeur alsof hij de wacht houdt. Continu, met die peuk in zijn mond. De kinderen spelen in de woonkamer, maar niet heel vrolijk, heel rustig. De vrouw ligt continu in elkaar gedoken.

Ik spreek de man aan en vraag hem wat hij daar nog doet. Hij is heel laconiek over de hele situatie. Hij vindt het wel best zo.

Het meisje herkent dat ook, wat zij erin aangevoeld had.

Dan begint hij over het meisje. Hij vindt het gezellig als ze langskomt. Ze houden van gezelschap. Dat ze wat moet zoeken is een smoes om haar binnen te lokken.

Hij wil niet naar het licht toe. Als ik hem vraag of het hem niet beter lijkt, wordt hij boos. Dat herkent het meisje ook. Ze had ook al geprobeerd om met hun te spreken en dan werd hij inderdaad boos.

So far so good. Ik blijf de situatie en de emoties van de entiteiten screenen om een beeld te krijgen van de situatie. Dan weer over het meisje, waarom ze naar binnen moet. Ja het meisje heeft soms donkere gedachtes. Ze willen haar helemaal bij zich hebben. Niet meer levend dus.

En dan voel ik wel een kwaadaardige energie opduiken. Daar richt ik mijn pendel op en ik zwaai.

Er komt een soort licht boven het boshuisje en onze hemelse Vader bemoeit zich ermee. Ik zie dat hij de twee kinderen weghaalt.
Om de kinderen af te leiden van de kwaadaardige energie omtrent hun vader zing ik een liedje voor ze.

‘1.2.3.4 hoedje van, hoedje van, 1.2.3.4 hoedje van papier. Als dat hoedje dan niet past. Zet het in de glazen kast. 1.2.3.4 hoedje van papier” Dat herhaal ik een paar keer tot de kinderen veilig boven zijn in Vaders handen.

De man is dan boos op mij dat de kinderen weg zijn. Dan word ik even boos op hem. Het is zijn keus geweest om dit te doen, niet die van de kinderen. De kinderen zijn trouwens intussen allang volwassen, weet ik hem te zeggen. “Kijk maar, tijd dat ze op zichzelf gaan.”

De man is in verwarring gebracht over deze gedaanteverwisseling van zijn kinderen. Dit zeg ik hem, omdat hij er dan beter mee om kan gaan. Een kind houdt je nooit je leven lang bij je. Ze worden groot en gaan op zichzelf. Hij had dit nodig om ze los te kunnen laten en dat deed hij toen dus ook spontaan en dat was nodig.

De kinderen zeuren ineens dat hun hoedjes niet passen.

Dan herhaal ik het liedje nog een keer. Wat zong ik nu precies?? 1.2.3.4 hoedje van, hoedje van, 1.2.3.4 hoedje van papier. Als het hoedje dan niet past. Zet het in de glazen kast. Kijk eens goed? waar is die glazen kast?

Blijkbaar hadden ze een glazen kast in hun woning. De gevouwen hoedjes worden in de glazen kast gezet. Het zijn precies vier hoedjes. Vader, moeder en de kinderen.

Voor ieder 1 hoedje.

Vader moet het hoedje ook opzetten en dat doet hij ook meteen. Moeder ook, maar ze zit nog in elkaar gedoken op de vloer.

“Je hebt nog geen seconde naar haar omgekeken” verwijt ik hem “Je geeft geen ene moer om haar, is het wel? “

“Niet zoals zou moeten” geeft hij schoorvoetend toe.

“Hoe zit dat dan? kon je geen vrouw vinden waar je wel genoeg om gaf?” vraag ik me af

“Dat is het niet. misschien ook niet. maar.”

“Dus je neemt de vrouw die je wel kon krijgen. Haar karakter zint je niet, dus sla je haar maar alsof ze een hond is die je af kunt richten en kunstjes kunt leren! En als ze het dan zat is en ze wilt weg, dan breng je de hele boel maar om zeep.”

Ik ben boos. Zeker als ik dan ook nog doorkrijg dat de kinderen allang naar boven hadden gekund, maar daar bleven voor hun ouders. Het is dat Vader de kinderen toefluisterde, dat ze hun ouders konden helpen door met Hem mee te gaan, dat ze met hem meewilde. Wat een schatten, wat een engeltjes. Ze gaven letterlijk hun leven voor hun ouders!

Ik word emotioneel. Dat gebeurde er dus toen ik het liedje zong. Het was niet alleen om de kinderen gerust te stellen, maar ook om het hun vader niet te laten horen wat onze Hemelse Vader voor moeite moest doen om de kinderen mee te krijgen. Ze gingen zeker niet zómaar mee! Alles is gebaseerd op vrijwilligheid. Entiteiten die niet mee willen, neemt Hij niet mee, ook al wil Hij nog zo graag! Hij heeft zelf heel lang op dit moment zitten wachten. Hij wil zo graag al zijn kinderen redden en in Zijn armen sluiten!

Moeder staat op en zegt dat het haar schuld is. Dat zij het verkeerd gedaan had.

Dan word ik boos op haar en leg haar uit dat ze hem hiermee niet helpt. Hij moet leren dat niemand perfect is en ook zij niet en dat dit okay is en van haar moet houden met haar onvolmaaktheden erbij. Hij begint het dan in te zien. De spijt die ik voel is echte spijt en niet geveinsd. De liefde voor haar in hem groeit. Hij staat het nu pas echt toe in zichzelf om dit voor haar te voelen.

Dit klinkt gek, maar het is een gezin vol met liefde. Nergens wordt uit duidelijk dat dit gezin opgebroken gaat worden. Integendeel. Vader en moeder zijn ook aan het stijgen, maar dan haal ik de vader toch nog even weg.

Onze hemelse Vader, vraagt mij waarom ik dit doe. Het is bijna kerst en wat doet Vader met kerst? Dan vergeeft hij mensen. Dan vergeeft hij extra veel zielen.

“Maar Vader, kerst is pas overmorgen. Hij heeft nog 2 dagen en in die 2 dagen moet hij nog een klusje klaren!” voel ik heel sterk aan.

“Je bent eigenwijs zoals altijd, dina” hoor ik hem zeggen “Maar het is goed. Ik sta erachter.”

Ik stuur de man op pad en zeg hem “Weet dat je dit kan, wees gewoon een échte man! dan worden je zondes vergeven en kun je op naar je eeuwige leven.” Ik geef hem een zoen mee, voor de ergste pijn, maar hij krijgt er maar één. Dus gebruik hem niet te snel, want dan heb je niet meer. Hij vraagt gelijk om nog een zoen, voor het geval.

Dus ik praat nog even op hem in. Dit is precies herkenbaar voor hoe hij altijd heeft gehandeld en altijd heeft geleefd en waardoor dit zo uit de hand kon lopen. Hij krijgt die extra zoen dus niet mee. Wat hij moet doen, dat is iets wat hem zeker zal lukken, maar ook iets wat niet makkelijk zal zijn. Dat is gelijk zijn straf voor het veroorzaken van zoveel pijn, maar het zal ook gelijk zijn groei zijn en hem helpen. Daarnaast zal het ook een belangrijke taak zijn voor het tot stand komen van de eindtijd. En dan valt alles weer in elkaar. Dat, hoe zwaar de klus ook is, er altijd een ziel te vinden is, die voor dat ene klusje geboren is. Geen kattenpis, maar dat maakt van een jongetje een echte vent. Zodat hij straks wel wat is gewend. Daarmee zal hij er respect mee verdienen, zodat ook andere zielen hem kunnen vergeven zonder door te blijven grienen over wat is gebeurd, want dat is gebeurd en dat is geweest. En nu voor iedereen: “Op naar een zalig Kerstfeest!”

Dank U lieve Vader voor alle bijzondere vergiffenissen en dat ik hier deel van uit mag maken.

Mijn volgende reading is bij Sander. Hij is erg gek op dieren en heeft op een dag een duif gevonden onder de bank. Zijn katten hadden hem meegenomen en hij heeft de duif opgevangen en verzorgd. Op een dag echter was de duif weg en na een paar dagen vond hij hem dood terug.

Hij was er erg kapot van en ik heb hem een reading aangeboden welke hij graag wilde.

Toen ik bij Sander aankwam merkte ik dat het contact met de entiteiten moeilijk was. Er hing een grote donderwolk om Sander heen. Ik merkte heel veel spanning bij hem op. Dat klopte volgens hem. ik zag de duif daardoor in de verte, want die kon niet dichterbij komen door die donderwolk.

Ik kreeg gelijk het gevoel dat Sander niet vol met woede en verdriet zat, maar wel met het idee dat hij de hulp niet waard is, die hij kan krijgen en daarom een muur om zich heen bouwt. Hij herkende dat.

Daarnaast zat hij ook erg vol met spanning en ook dat herkende hij. Dat bemoeilijkte de reading, dus ik moest me eerst met die grote donderwolk bezig houden. Het was een grote grijze wolk, die de woonkamer bijna helemaal vulde. Ik wees het hem aan. Ik legde hem ook uit, dat de entiteiten zo niet bij hem kunnen komen. Normaal als alles in orde is, staan ze letterlijk áchter de levende. Ook onderbewustzijnen van levende zielen zien dit en onbewust behandelen ze de levende dan anders.

Als de onderbewustzijnen van andere zielen zien dat er geen entiteiten achter de levende staan, hebben ze het gevoel dat ze vrij spel hebben om iemand te kwetsen en te benadelen. Er is immers geen hulp voor diegene. Gelukkig doet niet iedereen dat, maar het risico is veel groter daarop.

Ik zie dat het bij Sander nog niet echt aankomt. Hij begrijpt het wel, maar hij voelt nog niet hoe hij dat anders kan doen.

Hij herkent alles wat ik zeg, maar hoe nu verder?

Ik concentreer me wat op de entiteiten die in de hoek van de kamer staan. Ze staan in de rij voor Sander. Ik zeg hem dit en vertel hem dat dit heel bijzonder is. Er staat daar een hele rij met entiteiten voor jóu. Allemaal entiteiten die jou willen helpen in je leven, maar je laat ze niet toe.

Dan zie ik voor de duif een lichtvlekje, maar ik kan niet goed zien wie of wat dat is. Wanneer ik me dat afvraag, laten ze het mij zien. Het is alleen maar de dierenbegeleidster. Als dieren net dood zijn, dan gaan ze onder een begeleidster weg. Ze kunnen verdwalen als ze alleen gaan of in de problemen komen en dit lichtwezen begeleidt ze dan en gaat langs alle plekken waar ze nog naartoe willen of soms moeten om zaken die in hun leven gebeurd zijn te verwerken.

Wanneer ze wat langer dood zijn, begrijpen ze hoe het werkt en hoe ze zichzelf kunnen redden en dan mogen ze wel alleen weg. Dit is specifiek heel anders dan bij mensenzielen. Mensen gaan wel gelijk alleen. Die krijgen soms ook wel begeleiding als ze dat nodig hebben, maar dat is niet standaard. Ze staat voor de duif om hem te beschermen tegen de wolk.

Ik krijg iets door van de duif.. Die wil gelijk iets zeggen tegen Sander en dit komt heel duidelijk en sterk door:”Wil jij alsjeblieft dat schuldgevoel loslaten?” Dit gaat over de dood van de duif. Ik kijk Sander aan. Ik vraag me af of dit klopt en hij beaamt het volledig.

“ja ik heb inderdaad een groot schuldgevoel erover”

Ik leg hem wat uit over schuldgevoelens en hoe hij ook anderen hiermee pijn kan doen. Ik weet dat Sander een gevoelig persoon is, die niemand pijn wilt doen, behalve zichzelf.

Maar het pijn doen van jezelf, kan ook mensen die van jou houden pijn doen. Vaak is een andere kijk op negatieve gevoelens die je handhaaft met bepaalde patronen iets wat heel erg kan helpen om dat patroon te gaan doorbreken.

Normaal ben ik bezig met entiteiten te helpen, maar in dit geval moest de meeste hulp toch naar de levende toe. Dat is voor mij voor het eerst. Ik heb daar nog geen ervaring in, maar dat maakt ook niet uit, want ik vaar op mijn gevoel.

En dan voel ik ook dat ik mijn pendel op Sander moet richten en moet draaien bij hem om hem zo te helpen met wat energieën. In zijn eentje gaat het hem niet lukken.

Het lukt een beetje. Ik zie een groot rood hart rond Sander verschijnen en Sander geeft aan dat hij een bruisend gevoel krijgt, en zich lichter voelt.

Dan krijg ik door dat de duif zijn leven voor Sander gegeven heeft. Dat is een ontzettend mooie daad van de duif, maar dan voel ik gelijk dat Sander dat afstoot.

Ik voel de energetische klap die Sander geeft, omdat hij vindt dat hij het niet waard is. Ik benoem dit hardop en Sander erkent dat hij dat inderdaad voelde.

Ik laat Sander zien wat hij daarmee doet. Het gevoel dat hij het niet waard is, Bam, hij geeft daarmee een harde duw, een soort klap naar de wezens die hem willen helpen en ik weet dat Sander dit niet wil doen. Hij wil alleen zichzelf tekort doen en zichzelf pijn doen, wanneer ik hem laat zien wat hij doet, valt er een kwartje bij hem. Helaas ga ik er zelf even te ver in door en teveel in op, dat is mijn eigen tekortkoming, want Sander ging het al heel goed omgooien en accepteren maar omdat ik het nog een paar keer herhaalde, sloot hij zich ineens af. Ik praat over mijn gevoel met Sander en hij beaamt het met een beetje schroom. Ik had het inderdaad goed aangevoeld. Ik leg hem uit dat dit inderdaad iets is wat ik in de gaten moet houden en nog meer aan moet werken. Dat is mijn valkuil. Ik werd teruggefloten door mijn gids en luisterde er wel ook gelijk naar en voelde het aan.

Daarom dus tijd voor een drankje om tot rust te komen. Dan praten we weer even over andere zaken en laten alles los wat er zojuist gezegd is. Dat is heel belangrijk bij mijn readings. Loslaten, loslaten, loslaten.

Terwijl we praten over allerlei andere zaken merk ik dat Sander zijn onderbewustzijn toch weer aan het loslaten is geslagen. Ik zie het ook aan zijn uitstraling, hij ziet er een stuk ‘lichter’ ‘vrediger’ uit. Ik zie een stuk van een donderwolk boven zijn hoofd uitstijgen en dan pak ik snel de pendel om hem te helpen. Ik voel dat hij dit niet alleen aan kan.

Ik pak mijn pendel en wat er dan precies gebeurd dat weet ik ook allemaal niet, ik vaar dus op mijn gevoel. Het is een sterke aandrang die ik voel om dat te doen op dat moment en uit ervaring weet ik dat er dan werkelijk iets gebeurd. Ik zwaai de pendel languit voor hem op ca een meter afstand en dan gaat de pendel langzaam naar de lucht. Daar moet ik hem nog een hele tijd laten draaien. Tot het gevoel verdwijnt en dan kan ik de pendel loslaten.

Weer geeft Sander aan dat hij zich lichter voelt, meer opgelucht. De lucht in de woonkamer klaart ook op. De entiteiten komen dichterbij.

Ik kom weer terug op de duif en het verhaal, dat hij zijn leven gegeven heeft voor Sander. Dan leg ik het hem uit. De duif heeft op een gegeven moment voor een keus gestaan. Hij kon terug naar zijn lichaam en dan herstellen en nog verder leven, of hij kon dood blijven en dan Sander gaan helpen in het hiernamaals. Dat laatste heeft de duif gedaan. Een zeer mooi gebaar van de duif, wat alleen maar kon doordat Sander zo goed voor hem gezorgd heeft, dat de duif dit voor hem wilde doen. Ik leg hem uit dat het daarom voor de duif ook zo naar is als hij vasthoudt aan schuldgevoelens. Het geeft de duif dan het gevoel dat hij de verkeerde keus gemaakt heeft en het anders had moeten doen.

Sander begrijpt dit wel, maar nog niet helemaal dat hij de duif moet missen, maar er is wel acceptatie.

Het is een schitterend offer van zo’n klein onschuldig wezen als een duif. Ik ben er echt door ontroerd en wordt er emotioneel van. Ik geef Sander aan dat het wel dankzij zijn zachte karakter is dat zo’n diertje dat voor hem over heeft en dat hij de hulp dus wel waard is en dat meerdere entiteiten hem willen helpen.

Ik zie een vrouw, met blonde krullende haren tot haar schouders, ze is stevig en draagt frivole opvallende kleding. Sander herkent dat niet.

Ik moet hem eerst uitleggen dat het kan zijn dat ze zich op jongere leeftijd laat zien en hij haar herinnert als een oudere vrouw met grijs haar.

Dan komt hij erop dat het zijn tante moet zijn. Zijn tante heeft vaak voor hem gezorgd als zijn moeder in het ziekenhuis lag.

Ik geef aan dat de vrouw niet heel erg dik is maar fors en stevig, krachtig bij haar schouders. Dat herkent hij, dat had ze inderdaad.

Hij geeft aan dat hij een goede band met haar had. Zijn tante heeft ook een boodschap voor hem, maar deze is nogal algemeen. Toch geef ik hem door. Hij moet stoppen met drinken. Dat geeft ze door.

Ik weet dat Sander zelf regelmatig mediteert en krijg sterk het gevoel door dat dit heel belangrijk is voor hem. Met al die negatieve krachten die hij in zich droeg, is het dankzij het mediteren dat hij nog niet helemaal afgegleden is. Ik vond ook geen demonische entiteiten in hem. De negatieve krachten die hij droeg, kwamen puur uit hemzelf. En met zo’n grote donderwolk van negatieve krachten om je heen ben je wel een makkelijke prooi voor demonische entiteiten. Het is dus dankzij het mediteren dat hij hier geen last van had.

Daarbij zijn die negatieve krachten ook een enorme zware last om te dragen. Dat merkte hij ook, doordat hij zich lichter voelde, het was onwennig zei hij. Onwerkelijk.

En dat klopt, want als je altijd zo zwaar getild hebt, dan voelt dat ineens heel onwerkelijk licht. Denk maar eens terug aan dat spelletje, waarbij je tegenover iemand gaat staan en met je platte handen tegen de platte handen van de andere persoon duwt. Jij duwt ze naar buiten en die ander duwt ze naar binnen, wanneer de druk losgelaten wordt, dan vliegen je armen de lucht in. Dat is een heel licht en raar gevoel. Dit voelen mensen ook die de last van de negatieve krachten los gaan laten.

Dan vind ik het vreemd dat zijn moeder nog niet doorgekomen was, maar ze legt dan uit dat ze hem niet wilde belasten. Ik weet niets over de relatie tussen de twee, maar ik begrijp dat het niet goed zit.

Sander beaamt dat.

Ik zit diep in de connectie en krijg dingen door, wanneer Sander spontaan opstaat en waxinelichtjes gaat vervangen.

“kijk dat doet hij nou altijd” zegt zijn moeder

“het is ontwijkend gedrag” denk ik tegen zijn moeder terug

“ja dat zal wel, maar hij doet dit dus altijd he. Als ik wil praten ofzo”

Ik wacht op Sander en zie hoe hij de tijd neemt om de waxine lichtjes te vervangen en spreek hem er dan op aan. Hij deed het onbewust, maar beaamt het dat hij dat inderdaad vaker deed als zijn moeder wilde praten, dan moest hij ineens dit of dat.

Daarom is het goed dat hij zich er bewust van wordt.

Dan zegt zijn moeder “we kunnen gewoon niet met elkaar overweg, anders hadden we onze problemen wel uitgepraat in mijn leven”

Sander beaamt dat ook wel wat, maar ik heb ook het gevoel dat zijn moeder niet voor haar fouten uit wil komen.

Sander zegt dan dat zij via een andere reading al vaker sorry heeft gezegd en dat hij dat niet meer wilde horen.

Ik snap ook waarom. Sorry daar koop je niks voor en het was een lege sorry. Sander had daar gelijk in.

Zijn moeder zegt dat ze al die tijd heeft zitten bedenken wat ze tegen Sander zou zeggen als het zover was en het precies wist, maar nu niks meer weet.

Dan wil ze iets zeggen, maar het komt niet door. Ik besluit me op haar emoties te richten, die vertellen mij vaak meer dan de woorden. Later begrijp ik dat zijn moeder daar weer ‘sorry’ wilde zeggen, maar dat dit werd tegengehouden door een hogere macht. Dit, omdat ze dat niet meer mócht zeggen. Toen ging ik mij ook realiseren dat er altijd andere hogere machten meekijken met de readings die ik geef en dat zij daarin bijsturen en bepalen wat voor informatie ik door mag krijgen en wat niet.

Maar ik voel helemaal geen emotie. Ik voel geen tekortkoming, ik voel geen spijt, ik voel geen verdriet. Ik voel helemaal niks. Het is eng, die onverschilligheid. Dat klopt niet.

“ja moet ik dan op mijn knieën gaan liggen smeken?” zegt ze ineens tegen mij.

Dat vind ik niet zo leuk om te horen. Tenslotte heb ik zoiets niet gezegd.

Ik heb het weer over het gebrek aan emotie wat er bij haar heerst en dan zegt ze

“ja niet iedereen is zo open en eerlijk als jij dina!”

Ik vertel Sander dat ze nu haar pijlen op mij richt. Hij herkent dat gedrag van haar.

Ik ben hier niet blij mee. Ik kom er om hun te helpen en dan doet ze zo tegen mij. Twee keer achter elkaar.

Sander zegt dat ze een moeilijke vrouw was en dat de dingen die ik doorkrijg heel typerend gedrag waren van zijn moeder.

Een vrouw die ik nooit gekend heb en hem nooit over heb horen praten. Ook al is Sander wel een kennis van mij. Zo goed kennen we elkaar niet.

Ik vraag haar of ze wel over is geweest. Ze zegt van wel. Ik vind dat heel raar, want met die onverschilligheid kan dat toch niet waar zijn?

Ik besluit om te kijken of ze gereinigd moet worden en roep hulp in. De eerste die ik inroep kan niet eens komen, omdat het hier om te zware negatieve krachten gaat, dan loopt ze zelf gevaar. Ik moet dus hoger inzetten en roep iemand anders op.

Deze geeft aan dat ze nog helemaal niet over is geweest en erover loog.

Ze wordt gereinigd maar ik krijg ook gelijk door dat ze er nog niet is. Dit kan een proces van maanden zijn. Ik heb het vaker meegemaakt, dat entiteiten om hulp kwamen vragen en ik die gaf en dat ze dan toch nog van alles in orde moesten maken voor ze over mochten gaan. Die kwamen dan ineens na een paar maanden blij voorbij om te zeggen dat het gelukt was en te bedanken.

Zij moet eerst Sander gaan helpen. Ik leg Sander uit dat dit een belangrijk samenspel is tussen hem en zijn moeder. Sander moet het toe gaan laten en zijn moeder moet hem gaan helpen. Als 1 van de twee het af laat weten dan mislukt het.

Dan begrijp ik dus goed waarom Sander geen sorry meer wilde horen. Hij legt dan uit dat ze ook een aantal keer in zijn dromen voorbij was gekomen en ‘sorry’ zei. Ik leg hem uit, dat hij onbewust heeft aangevoeld dat dit speelde en snapte dat die sorry niet genoeg was.

Ik krijg het idee dat Sander zelf ook hooggevoelig is en hij denkt dat zelf ook. Heeft er zelf ook alle schijn van en symptomen van gemerkt bij zichzelf.

Ik zeg dat als hij de donderwolk helemaal opgelost heeft en zorgt dat die niet meer terugkomt, hij de entiteiten in zijn omgeving zal gaan voelen en merken dat ze er zijn.

Weer krijg ik door dat mediteren heel belangrijk is voor Sander. Weer die aandrang om hem dat ook te zeggen. Dan zegt hij “ja dat weet ik, het doet veel goed, maar soms heb ik geen zin”

Dan snap ik waarom ik dit weer doorkreeg en waarom ik daar zo op moest hameren, omdat hij zelf zegt dat hij het af en toe laat schieten.

Ik leg hem nogmaals uit waarom het voor hem zo belangrijk is en dat de negatieve krachten daarom liever niet hebben dat hij mediteert, en hij daarom ook dat gevoel krijgt dat hij er geen zin in heeft. De komende dagen zal hij extra moeten mediteren en ook dan zal hij er zeker een dag bij hebben zitten dat hij er echt geen zin in heeft, maar moet hij zich er toch een keer overheen zetten. Dat is niet eenvoudig, maar wel heel erg belangrijk om op een andere weg te komen in zijn leven.

Om de weg te doorbreken waar hij nu in zit en te voorkomen dat het grote gedeelte van de donderwolk die we opgelost hadden weer terugkomt.

Ik zag nog twee mannen staan, maar Sander geeft signalen af dat het genoeg is geweest en hij niet veel interesse meer heeft in de personen die er nog staan. Dus we laten het er ook bij, het was best veel en emotioneel. Sander is blij en voelt zich lekkerder in zijn vel. Ik vraag hem om de komende tijd te laten weten of hij er nog wat van merkt.

de volgende dag laat Sander mij kaarten zien die hij dan heeft getrokken.

1) Tabris, kies je poort naar het licht

2) Je sleutel is blauw om je eigen waarheid te vinden

en kijk let eens goed op deze

3) Hariel/anpiel/thuriel dieren/vogels zijn wijze gidsen

Sander geeft aan dat hij daarna nog meer tekens heeft gehad. Hij zich aan het mediteren heeft gehouden. De dag dat hij er echt geen zin in had, zat er inderdaad tussen en hij heeft zich erover heen gezet. Hij heeft zich bewust opengesteld om hulp te mogen ontvangen en het contact met zijn overleden moeder is beter geworden. Hij voelt haar aanwezigheid soms en ook van de duif.

Weer een ontzettend bijzondere reading. Erg emotioneel.

Een kennis vraagt om hulp na het lezen van een verslag over een reading. Zij heeft last van paranormale activiteiten in huis. Behoorlijk veel ook. Ze heeft al eens een reiniging laten uitvoeren zonder veel succes. Ze vraagt of ik dat kan.

Dat kan ik, maar ik ben geen voorstander ervan om bij zulke overlast domweg te gaan reinigen. Ik wil weten wat er aan de hand is en spreek dus met haar af voor een reading.

In het huis aangekomen moet ik eerst naar het toilet. Het toilet bevindt zich in de badkamer. Daar krijg ik gelijk door dat deze douche er vroeger niet was. Ik zie dat het logisch is, het is een oud huis. Ik denk ook dat het aanbouw is. Ik heb het gevoel dat er op die plek vroeger een tuin was ofzo. En er was iets met geweld en er is iets naars gebeurd.

Ik laat het even op me inwerken en ga dan terug naar de keuken waar Patty koffie staat te maken. Ik zie een heel oude vrouw naast haar en een klein kind.

Dat kleine kind zag ik al op de heenweg in de auto naar haar toe. Het kleine meisje lijkt erg op haar eigen dochter. Ik schat haar een jaar of vijf.

Ik heb het gevoel dat dit niet om familie van Patty gaat, maar om andere mensen. Patty heeft het over een klein kamertje boven waar iemand misschien dood gevonden is, denkt ze zelf.

Ik laat dat even rusten, want de energieën worden me teveel. Het wordt koud en onrustig in huis. Dit is wat Patty ook vaak voelt. Ik heb een dikke winterjas en een trui aan en de kachel staat gewoon aan in huis, maar ik heb het echt koud.

We gaan zitten en praten even over andere dingen, maar ook dat lukt niet. De onrust stijgt. Ik kan niet meer goed nadenken, het is chaotisch en druk in de woning. Patty herkent dat. Die voelt zich ook niet lekker in de woning en haar dochtertje is ook vaak bang.

Dit is een heel sterk zuigende energie, waardoor ik moeite heb om te bedenken wat ik ook alweer moet doen om dit weg te krijgen uit haar huis. In eerste instantie roep ik de lichtengel aan. Zij zegt dat ze niet binnen kan komen, het is te gevaarlijk voor haar. Ik zal anderen aan moeten roepen.

De oude vrouw uit de keuken staat naast ons aan de tafel. Ik denk dat ze al heel lang dood is omdat ze onwerkelijk lang oogt. Ze staat gebukt in de kamer. Ze moet dan dus 3 meter zijn. Dat is geen normale lengte voor een mens. Ze ziet er ineens uit als een soort heks. Ze is duidelijk besmet met demonen. Dan krijg ik ook door dat er 1 in de kast zit.

De spanning in huis is enorm. Er moet hier echt iets gebeuren. Ook de andere engelen geven aan, zo niet dichtbij de woning te kunnen en ik moet van binnenuit gaan werken. Ik bid en herhaal de woorden die mij eerder gegeven zijn om heel krachtige demonen te weren uit een ruimte of ziel, om zo de eerste demonen weg te krijgen, zodat de engelen hun reinigende werk verder kunnen doen.

Dit werkt. Het voelt gelijk al iets rustiger in de woning. De oude vrouw krimpt tot een wat normaler formaat en ziet er ook al jonger uit, maar ik kan haar nog niet goed zien.

Er blijkt ook een poort in de woning te zitten. Een hele grote, deze zit niet alleen onder het huis van Patty maar ook bij de buren. Deze wordt gesloten. Er zijn ook aardstralingen, deze worden ook weggehaald. Het wordt al wat rustiger in het huis, maar de entiteiten willen aandacht.

Ik negeer ze nog even, ook al voel ik de druk op mijn oren en oorsuizen.. ik krijg ook een klemmend gevoel op mijn borst. Ze staan te springen om hulp maar ik moet eerst goed de woning schoon maken en ik laat me nooit opjagen.

De demoon in de kast is nog niet weg. Die moet ik ook zelf zien weg te halen door te bidden en de woorden te herhalen die mij daar ooit voor gegeven zijn. Ik moet dit 7 maal herhalen en dan is deze ook vertrokken.

Dan zie ik de vrouw pas echt goed. Het is een vrouw van middelbare leeftijd, slank, maar ik zie haar ook even iets dikker, ze heeft zwart stijl haar. Ze heeft dat in verschillende lengtes gedragen.

Haar dochter lijkt op de dochter van Patty en heeft lang blond haar en is een jaar of 5 a 6.

Omdat het geen familie is van Patty weet ik niet goed wat ik met de reading aan moet en wil hun vanuit mijn huis gaan helpen.

Ik praat even met Patty en Patty begint weer over het kleine kamertje.

“Wacht even, klein kamertje he? Dat is een kinderkamer toch? Dat is niet een kamer waar een oude vrouw dood in gevonden wordt” zeg ik “Het gaat om dat meisje, maar het zijn, denk ik, mensen die hier gewoond hebben en geen familie van jou.”

Patty geeft dan echter aan dat ze het meisje herkend wat ik omschreef. Ze heeft 2x een meisje in haar huis gezien en vaker gehoord dat er met speelgoed werd gespeeld terwijl haar dochter niet aanwezig was. Op een keer ging ze het kleine kamertje in en zag in een flits een meisje die erg op haar dochter leek. Ze reageerde heel nuchter en zei:  “Ga je slapen?” tegen het meisje. Ik prijs haar om die reactie. Entiteiten vinden het prettig om gezien en gehoord te worden en geaccepteerd te worden. Daarop heeft ze een tijd lang niets meer gehoord.

Ik geef aan dat het heel goed is om rustig tegen entiteiten te praten alsof ze er zijn. Ze wegjagen is vreselijk om te doen. Dit zijn getraumatiseerde zielen. Ik word altijd een beetje naar van het idee dat heel veel lichtwerkers maar gewoon lukraak reinigen en entiteiten wegsturen zonder te kijken wat er aan de hand is. Daarnaast helpt reinigen met salie niet tegen krachtige negatieve energieën. Die lachen daarom.

Ik vraag Patty naar de badkamer. Zij geeft aan dat dit inderdaad een aanbouw is en het vroeger een buitenplaats was.

Ik zeg dat ik ‘geweld’ doorkreeg en dat er iets naars gebeurd was. Ik denk aan huiselijk geweld. Patty denkt aan de oorlog.

Haar huis is in 1850 gebouwd. Dat heeft dus 2 wereldoorlogen overleefd.

Ik zoek weer contact met de vrouw. Daarop geeft de vrouw aan dat ze een Joodse is. Patty geeft aan dat ze haar of in ieder geval iemand in elkaar gedoken ziet op de patio.

Ze vraagt zich af of ze zich daar verscholen heeft voor een inval.

Dat blijkt niet helemaal te kloppen. De vrouw was in de keuken, en de invallers kwamen via de achterkant.

Patty geeft aan dat er inderdaad achter een poort is. Er is een achterom. Daar was ik niet van op de hoogte. In deze stad zijn ook heel veel blokken huizen gebouwd zonder een mogelijkheid tot achterom. De vrouw zegt dat ze de keuken is uitgetrokken en daar gehuild en geschreeuwd heeft en dat ze toen ook haar kind meenamen.

Dan voel ik de emoties opkomen. De paniek, de machteloosheid, het verdriet.

“Kan het zijn dat ze ook via de achterkant weer vertrokken zijn?” vraag ik me af “Want ik heb heel sterk dat idee”

Volgens Patty kan dat heel goed.

Dan begrijp ik ineens ook waarom er eerder uit mijn pendel een nogal vreemd antwoord kwam.

Ik vroeg aan de vrouw “Ben je tegelijk met je kind gestorven?” ze zei toen in eerste instantie “ja” en later “ weet ik niet”

Dat vond ik apart en leek tegenstrijdig. Nu snap ik echter hoe dat wel kan kloppen. Ze zijn meegenomen en afgevoerd en uit elkaar gehaald. Ze zullen ongeveer gelijktijdig zijn vermoord, maar exact zal ze het niet geweten hebben.

Ik vroeg of ze gelijk na haar dood teruggekomen is naar het huis. Volgens haar is dat niet het geval, maar wel vlak na de 2^e wereldoorlog. In het begin waren ze teveel in de war en wisten ze niet goed hoe ze hun huis terug konden vinden.

Ze geeft aan dat de toestand later in de woning, verslechterd is door de toestroom van demonen.

De vrouw gaf al vrij snel een naam door. Lisa. Later ook nog Lisanne, maar het kan ook zijn dat ze Louisa en Anne probeerde door te geven, want ik hoor ook iets van “Louisa”. Toch reageert ze nogmaals bevestigend wanneer ik aangeef hun Lisa en Lisanne te noemen.
“Hahaha zo heten we ook” houdt ze vol. Namen zijn moeilijk door te krijgen, dus ik ben daar niet van overtuigd en het is ook niet te controleren.

De vrouw is nog niet over geweest. Ze geeft aan dat de woning van haar is. Ze kan geen afstand doen van de woning. Dat heb ik eerder meegemaakt.
Patty geeft aan dat ze altijd alle begrip heeft gehad voor de entiteiten in haar huis. Zich er niet erg aan gestoord heeft.

De vrouw reageert daar geagiteerd op in de trend van: “Bedankt voor de gastvrijheid, in mijn eigen huis.”

Deze woorden raken Patty en ze legt uit dat ze haar gevoelens heel goed begrijpt en het niet erg vindt dat ze zo denkt.

Daarop komen de eerste emoties bij Lisa los. Ze huilt. De emoties zijn zo sterk dat ik ze voel en beleef en dus laat ik de tranen ervan rustig stromen. Het lucht Lisa al enorm op.

Lisa komt nu heel goed door. De manier waarop ze sprak en alle emoties komen via mij door naar buiten.

De manier waarop ze uit haar huis weggetrokken is. Hoe haar huis haar ontnomen is. Haar huis, haar leven, alles weggevaagd alsof ze nooit bestaan heeft. Dat dit de reden is dat ze zo vasthoudt aan haar huis. Dat het gaat om het principe, niet om het huis zelf.

Weer leg ik uit dat je hierom dus niet zomaar lukraak moet gaan reinigen en entiteiten weg moet gaan sturen uit je woning. Het zijn vaak zielen die hulp nodig hebben. Het zijn vaak kreten om hulp.

Patty biedt gelijk haar verontschuldigingen aan, En nu huilt Patty ook.

Echter dat excuus was gewoon het laatste stukje wat Lisa nodig had om het huis los te kunnen laten.
“Het is goed, ik vergeef het je, ik schenk je mijn huis, het is nu jouw huis.” en Lisa stijgt op naar boven.

Ik zie hoe de negatieve energie van Lisa op Patty springt. Alleen worstelt Patty nu met schuldgevoel.

Ja dan heb je het ene klaar, dan komt het volgende.. dus ook daar moet ik dan aandacht aan besteden.

“ik wist het niet” zegt Patty

“Nee dat kon je ook niet weten, maar het is wel gebeurd. Daarom moest je excuus maken” zeg ik. Patty moet namelijk wel verantwoording nemen voor de fout.Ik vergelijk het met, dat ze met een winkelwagentje tegen iemands benen is aangereden die ze niet zag. Dan zeg je ook ‘sorry’ maar je blijft niet met een schuldgevoel zitten.

Ik leg Patty uit dat ze het uitstekend gedaan heeft. Juist hulp gezocht heeft na die eerste mislukte poging, meteen zonder schroom haar excuus aangeboden en dat ZIJ ervoor gezorgd heeft dat Lisa over is gegaan.

Het duurt nog even voor ik zie dat Patty de schuldgevoelens nu echt laat vallen. Ik praat nog even op Patty in, want ze heeft het er nog veel te moeilijk mee. Dan zie ik dat er een last van Patty afvalt.

Het is haar totaal ontgaan dat Lisa over is gegaan. Dus ik herhaal het nog een keer.

“Oh echt” zegt ze

“Ja en dat heb JIJ gedaan…” zeg ik. Patty heeft veel meegeholpen doordat ze ook het een en ander doorkreeg. Ik leg haar uit dat ze dus ook gevoelig is hiervoor en ook dingen kan zien en wanneer ze daar meer aandacht aan besteedt, ze dit ook verder kan ontwikkelen.

Patty geeft aan dat het inderdaad rustiger in huis en het oorsuizen bij haar gestopt is. Daar had zij dus ook last van.

Ik ben benieuwd hoe het ze vergaat en ook of we nog wat informatie van de woning kunnen achterhalen om het verhaal te controleren. Het was in ieder geval wel weer een bijzondere ervaring en vooral omdat Patty dus zelf ook het een en ander al doorgekregen had, wat ze mij niet had verteld en ik precies hetzelfde zag.

De vrouw zei nog dat haar dochter 4.5 jaar was toen ze meegenomen werden en toen ik het er met Patty over had dat we aan de gemeente wilden vragen of er informatie was over oudere bewoners, liet zij ineens een foto van zichzelf zien met krullend haar. Ik zag ineens een zwart/wit foto, krullend haar, ouderwetse jurk, slanke vrouw van ca 1.70 lang. Toen gaf ze aan dat ze dit deed, omdat, ze ook wel eens met krullen op de foto stond. Ik vroeg me af hoe dit kon.. ik zag toch stijl haar?
“We hadden toen ook al krullers hoor” gaf ze toen lachend aan.

Hierna ben ik op zoek gegaan en heb de volgende informatie gevonden op internet, aan de hand van de informatie die ik doorkreeg, kwam ik bij 1 familie uit.

Wat ik ook frappant vond is dat er precies 144 joden in Schiedam hebben geleefd (weer die 12×12 van het eindtijdgetal) en ze állemaal zijn gedeporteerd en gedood.

http://www.serlouis.nl/?page_id=751

De joodse mensen die uit Schiedam zijn weggevoerd

Dan zie ik dat de naam Elizabeth veel voorkomt. Lisa en Lisanne kan dus een roepnaam geweest zijn die voortgekomen is uit Elizabeth. Het is jammer dat dit heel logische informatie is over Joodse mensen. De naam Elizabeth kwam namelijk heel veel voor bij Joodse mensen. Iets wat ik zelf niet wist, maar wel had kúnnen weten. Weer geen sterk bewijs dus.

Er is een familie Springer. Elizabeth springer was geboren op 25-09-1936 in Rotterdam en is op 19-08-1942 overleden in Auschwitz. De moeder van dit gezin heette Sara Springer en was geboren op 03-01-1911 zij is ook overleden in Auschwitz op 19-08-1942. Er was nog een jonger zusje en twee oudere broers in dit gezin.

Het dochtertje van een jaar of 5 heb ik dus gevonden dat is Elisabeth Springer (lisanne) het was niet haar moeder maar haar tánte die ook Elisabeth (lisa) heette. Of hun roepnamen idd Lisa en Lisanne waren kan ik niet achterhalen. De naam Louisa die ik doorkreeg, blijkt Louis te moeten zijn en dit was de Oom van het meisje lisa, de man van de tante Lisa.

Echter vind ik op internet dat de hele familie op een ander adres in Schiedam gewoond  heeft. De linkt naar het adres van Patty kan ik nog niet vinden. Misschien was er een andere reden waarom zij op dat adres verbleven, of was een gedeelte van deze familie toch verhuisd naar het adres van Patty, maar dat is mij onbekend.

http://www.communityjoodsmonument.nl/person/119329/nl

Mietje moeder van Sara, Elizabeth en Martha,

Louisa= Louis

Lisa= Elizabeth

https://www.holocaustnamenmonument.nl/en/holocaust-memorial-of-names/their-story/?_page=en/holocaust-memorial-of-names/their-story/&lang=EN

De link van deze familie naar het huis van Patty, is tot op de dag van vandaag niet gevonden. Ook niet met inspanningen van een genealoge die contact met ons opgenomen heeft. Het is ook nog niet uitgesloten. Het oorspronkelijke adres 1 van de gezinsleden is namelijk gesloopt, dat kán een reden zijn. Nog een reden kan zijn, dat ze in andere huizen weggejaagd zijn. (Ze zoeken dan hun heil elders en nemen hun trauma gewoon mee). En 1 aanwijzing hebben we, naar mijn beleving, niet voldoende uit kunnen diepen.  Patty en ik zijn wel bij diverse steenleggingen aanwezig geweest, mbt juist déze familie. Dat vinden wij weer héél erg bijzonder op zich! Dat een genealoge, dit leest, contact met ons opneemt, omdat zij met onderzoek bezig is naar deze familie en ons uitnodigt voor de steenlegging. We voelden ons zeer vereerd en zagen het als een teken van dankbaarheid van deze familie. Wij zijn gesterkt in ons geloof dat wij echt contact hebben gehad met deze familie! Ook al zijn er nog steeds geen tastbare bewijzen voor.

Patty’s reactie

Het heeft echt geholpen. Het is een stuk rustiger in huis, ook de koude plekken zijn verdwenen. Soms heb ik nog wel het idee dat er eentje aan het buurten is, maar die blijft dan niet lang “hangen”. Dan valt er iets om, terwijl we daar niet eens in de buurt zijn of horen we geluid die we niet thuis kunnen brengen. Maar dit voelt toch anders, zoals ik al zei, alsof ze ff komen buurten / op visite komen en weer gaan. Ook heb ik mijn dochter sinds jouw komst niet meer horen zeggen dat ze het gevoel heeft ergens anders naar toe te moeten. Wel was ze bang de eerste paar dagen om naar boven te gaan en als ik vroeg waarom dan kon ze daar geen antwoord opgeven. Ik had haar trouwens niet verteld dat jij bent langs geweest. Ik ben je erg dankbaar dat je langs bent geweest.

Dina’s reactie: Het gekke is dat ik een dag of drie na de reading, merkte dat Lisanne nog contact met me zocht. Toen bleek dat haar nichtje Klara nog met een probleem zat omtrent haar babybroertje Jacob. Deze informatie is echter wederom erg shockerend en ligt gevoelig. Ik besluit daarom om dit verder niet inhoudelijk te vertellen. Ik heb Klara en haar broertje toen geholpen en dit nooit meer aan Patty verteld, maar dat zal inderdaad een dag of drie na de reading geweest zijn. Waarschijnlijk zochten ze nog hulp in het huis hiervoor en voelde Patty’s dochter dat.

Ik vond dit wel weer een heel bijzondere reading. Ronald schrijft mij aan met een vraag. Een ex van hem heeft zelfmoord gepleegd na abortus. Hij voelt zich schuldig en vraagt zich af waarom zij zelfmoord pleegde. Heeft dit met de abortus te maken of niet? Dan zie ik aan de horizon twee vrouwen verschijnen. De één heeft lang donker krullend haar en de ander heeft blond kort haar. De vrouw met het blonde haar begeleidt de vrouw met het donker krullende haar. Zij is overstuur en angstig. Ronald geeft aan dat de ex waar het over gaat inderdaad lang donker haar had met een lichte krul erin. Dan zie ik een buikje. De vrouw lijkt op zich slank, maar ze laat een klein buikje zien. Ze draagt een spijkerbroek. Het lijkt er niet op dat ze erg dik is, maar meer een zwembandje heeft of zoiets, waar ze zich druk over maakt. Ronald begint dan over de zwangerschap en zegt dat dit waarschijnlijk hetgeen is waar ze op wijst. Deze informatie had hij, tot dat moment, nog bewust achter gehouden! We maken een afspraak.

Ronald is aan het verhuizen en woont pas 2 maanden in de woning waar we afspreken. Dat is even een tegenvaller. Ik hoop dat er genoeg energie door gaat komen voor mij om een reading te geven. Op het moment dat ik de vrouw aanroep, slaan mijn oren dicht. Het is een gevoel alsof ik de bergen in ga. Zo’n druk voel ik op mijn oren komen. Best sterk gevoel dus. Ze blijft wel om mij heen hangen. Het eerste wat ik doorkrijg is “Ik heb Géén zelfmoord gepleegd” Dat snap ik niet, want Ronald geeft mij aan dat zij zelfmoord gepleegd heeft. Ik word er wat onzeker van en vraag door of de abortus met de zelfmoord te maken heeft gehad “ja en misschien” krijg ik door.

Dan gooi ik toch het balletje op, dat de vrouw zei “ik heb geen zelfmoord gepleegd”. Hardop denk ik na over de mogelijke betekenis hiervan. Ik kreeg ook al door dat de vrouw al langer depressief was. Volgens Ronald klopt dit inderdaad en was dit ook de reden dat hij op een abortus aangestuurd heeft. De vrouw was echt heel erg depressief. Behoorlijk ziek, dus niet in staat voor een kindje te zorgen. Ik denk aan drank en pillen. Kan het een ongeluk geweest zijn? Ronald denkt mee en dan valt er wel een kwartje bij hem. Het blijkt dat dit inderdaad mogelijk is. Dat zij allerlei medicatie nam en wellicht zo ver heen geweest is dat ze niet meer precies wist wat ze deed. De vrouw geeft dan aan, dat ze het inderdaad niet precies meer wist, maar niet dood wilde op dat moment en daarom zegt dat ze ‘geen zelfmoord’ heeft gepleegd. Drank en pillen blijkt ook geen verkeerde inschatting geweest te zijn. Het is inderdaad een overdosis geweest.

Het blijkt dat de vrouw niet meer precies weet wat er gebeurd is, maar niet dood wilde. Niet bewust zelfmoord heeft gepleegd. Het lijkt een opluchting voor Ronald. Het blijkt dat zij dit ook graag aan hem door wilde geven. Het is niet wat we hadden verwacht. Dan kijk ik of het kindje er ook is. Is het een jongen of een meisje vraag ik me af? Ik zie beiden, afwisselend op de stoel tegenover me zitten. Jongen/meisje, jongen/meisje. Volgens Ronald was de abortus vroeg gepleegd. Dan nog lijkt mij dat het toch duidelijk moet zijn wat het geworden zou zijn? Toch komt er geen duidelijkheid over.

Ik vraag aan de vrouw hoe oud de baby was bij de abortus. Zij geeft aan 6 weken. Ik zeg tegen Ronald dat er nog 2 weken bij opgeteld moet worden voor de exacte zwangerschapsduur zoals wij die aangeven op aarde. Wij rekenen namelijk vanaf de eerste dag van de laatste menstruatie en dan ben je feitelijk nog niet zwanger. Dat zou een week of 8 zijn. Dat klopt volgens Ronald precies.

De vrouw heeft nog een vraag aan mij. Ik werk inmiddels met automatisch schrift maar de vraag komt niet door. Het lukt haar niet om de vraag door te krijgen. Dan ineens lukt het toch. “Is het normaal dat de baby tussen hemel en aarde zweeft” vraagt ze. Nee dat is niet normaal. De baby is dus nog niet over geweest. Ik vraag aan een engel of de baby gereinigd kan worden. Dat kan, maar dat is niet de oorzaak, krijg ik door.

Het blijkt dat er contact nodig is tussen de baby en Ronald. De baby heeft vragen aan zijn vader. Waarom hij geaborteerd is. Ronald legt het uit. Hij geeft ook eerlijk toe dat hij er niet zo over nagedacht heeft. (nb ik ben persoonlijk niet tegen abortus, dus dit is niet van invloed geweest op de dingen die hierna naar boven komen) . Hij zegt dat de moeder te depressief was om voor een kind te kunnen zorgen. De baby snapt het niet “ik had toch nog een vader?” Dat komt best hard aan bij Ronald. Dat is naar, maar hij moet er toch even doorheen. Ik probeer Ronald gerust te stellen en zeg ook dat ik hem niet veroordeel op zijn keus. Ronald is het ermee eens. Hij had inderdaad voor de baby kunnen zorgen.

Hij heeft er niet goed over nagedacht. Niet bij stilgestaan dat er nog een energetisch leven aan verbonden is, naast het fysieke. Ik vraag de baby of hij Ronald kan vergeven. Dat kan hij nog niet. Dan richt ik me op de baby om te kijken of ik hem kan helpen. Ik doe mijn ogen dicht en voel met mijn handen aan de energie van de baby en zoek op wat ik daar voor blokkade voel. Het is iets hards.. ik zoek wat het is, maar kan het niet gelijk vinden ‘koppigheid, stukje kilheid, ongevoelig’ dan snap ik het. Het is een stukje ongevoeligheid. Dit moet Ronald dus echt zelf oplossen. Ik zeg dat hij de baby liefde moet geven. Zijn ogen moet sluiten en aan de baby moet denken en hem in zijn gedachtes vast moet houden alsof hij geboren zou zijn. Dat doet Ronald gelijk en met veel overgave. Het is een emotioneel moment.

Het duurt niet lang of ik voel de liefde door de kamer stromen en voel hoe de baby opwarmt en gevuld raakt met deze liefde. Ik vraag de moeder om erbij te komen en aan de andere kant hetzelfde te doen. Het is een prachtig beeld. Ronald zit daar levend, daartussen in zweeft de geaborteerde baby en aan de andere kant is de moeder van de baby die niet meer leeft en haar baby vasthoudt. Die verbondenheid van die drie energetische lichtwezens, 1 levend, 2 dood. Prachtig echt heel emotioneel om mee te maken. Samen houden ze de baby vast alsof deze net geboren was. En samen vullen ze hem met hun liefde.

Ik voel hoe de baby gaat stijgen en voel de warmte en verlichting. De baby is boven geweest en zegt nog “Het is hier mooi papa, bedankt” Voor Ronald een heel emotioneel moment ook, maar het lucht hem wel op. Ik leg hem uit dat hij het goed opgelost heeft zo. Netjes afgehandeld heeft. Dat zijn er weinig die dat zo doen. Was schitterend om te mogen doen. Ik heb er een eind voor moeten rijden, maar het was het meer dan waard.

Greet meldt zich bij mij met een hulpvraag. Zij is een kennis al heel wat jaren kwijt. Sinds de Bijlmerramp heeft ze niets meer van hem vernomen. Hij heet Mike en was iemand die zijn afspraken altijd nakwam. Greet maakt zich zorgen en wil van de onzekerheid af of hij dood is of nog leeft.

Wanneer ik bij Greet aankom, meldt als eerst haar vader zich. Het vreemde is dat deze man eerst naast mij staat en dan lijkt te splitsen in 2 personen. Ze zien er ook anders uit. De ene is dikker en de ander dunner. Ik redeneer dat dit kan betekenen dat hij ooit sterk van gewicht is veranderd. Greet moet diep nadenken. Haar vader was inderdaad wat dikker. Dan ineens komt ze met een verrassende mededeling. De man die zij als haar vader ziet, is niet haar biologische vader. Ze heeft dus in feite ‘2’ vaders. Die biologische vader was inderdaad een slankere man. Deze man wil heel graag contact met Greet. Het blijkt best wel gevoelig te liggen. De reading komt best moeilijk op gang, omdat Greet weinig weet van haar biologische vader. Ik kan haar wel wat antwoorden geven op haar vragen en meedelen dat haar vader heel graag contact met haar wilt, want hij blijft echt aanhouden.

Dan zie ik achterin de kamer een vrouw staan. Met blond opgestoken haar. Die herkent Greet gelijk als haar schoonzus. Echter de kenmerken die ik van haar vertel komen dan niet zo overeen. Ze stelt zich namelijk afwachtend op. Dus ze geeft de biologische vader en de andere vader ruim de tijd om met Greet te communiceren. Dit terwijl Greet zich haar als een kletskous herinnert. Het kleding en uiterlijk kloppen wel. Toch is ze duidelijk afwachtend en wil ze niet storen bij dit moment, wat ook begrijpelijk is.

Het is druk in het kleine flatje van Greet. Er zijn veel entiteiten. Greet zegt dat ze ook altijd veel mensen over de vloer had en dat er een flink aantal overleden zijn. Toch blijven ze allemaal wat op afstand van Greet. Normaal betekent dit dat er wat wrijving is, dus ik blijf zoeken naar eventuele problemen. Die blijken er toch niet te zijn.

Greet wil dan toch graag contact zoeken met Mike. Ik gebruik automatisch schrift. Ik krijg eerst door dat Mike nog leeft, maar dat geloof ik zelf niet en Greet ook niet. Soms zien ze echter het leven hierna ook als leven. Er zijn immers 2 soorten van doodgaan, dus dat kan verwarrend zijn. Net zoiets is dat entiteiten soms vrolijk roepen dat ze de overgang al gemaakt hebben, terwijl ze niet verder zijn gekomen dan het schemergebied. Ik blijf dus doorvragen over Mike. Dan blijkt dat we toch contact kunnen krijgen met Mike. Mike blijft echter op een afstand.

Ik zie een donkere jongen, maar ik weet niet of ik dit zie, omdat ik Mike echt zo zie, of omdat de kans dat Mike donker is 90% is, gezien Greet al aangaf dat hij in de Bijlmer woonde. Om die reden hoor ik het liefste zo min mogelijk informatie van tevoren, want dit kan mijn verwachtingen sturen en dan is het moeilijker mijn hoofd leeg te maken en/of te weten of ik juiste informatie doorkrijg, of er toch van op de hoogte ben op de één of andere manier. Mike was inderdaad een donkere jongen volgens Greet. Mike komt niet binnen en het contact loopt moeizaam. Als ik vraag waarom hij niet binnenkomt, of hij soms niet wilt, geeft hij aan dat het gewoon heel erg moeilijk is, omdat het druk is in het flatje van Greet. Dan vraag ik de andere entiteiten om even weg te gaan en dan komt Mike wel binnen.

Greet voelt dan een druk op haar ogen en het klopt dat ik Mike ook bij haar zag, gelijk met de druk die zij op haar ogen voelt. We zijn er dan allebei van overtuigd dat Mike is overleden bij de bijlmerramp, ook al woonde hij niet in de flat waar het vliegtuig in beland is. Via automatisch schrift hou ik contact met Mike en Mike geeft een boodschap door. Hij zegt dat hij en Greet altijd aan het ‘sparren’ waren. Greet snapt die uitdrukking niet en denkt dat hij ‘stoeien’ bedoelt. Hetgeen ze niet deden. Ik leg uit, dat hij sparren met woorden bedoeld. Dat herkent Greet heel erg goed. Dat deden ze inderdaad altijd samen. Gekkigheid en lachen en grollen met elkaar.

Het wordt emotioneel voor Greet en is best zwaar zegt ze. Zelf zegt ze het volgende over de reading:

“Ik heb de antwoorden die ik heb gekregen tijdens de reading even laten bezinken en ze nog eens overdacht en ik heb er wel wat aan gehad al bleven ze  nog een beetje op afstand.

Dat is dus een goede tip van Greet. Bedenk van tevoren wat je wilt vragen. Niemand hoefde hier over geholpen te worden, want iedereen was hier over. Al met al toch weer een bijzondere ervaring en helaas ook treurig ivm het verwerken van het verlies van Mike.

Björn zijn reactie op de reading met eronder mijn reactie

Dina’s reading was een bijzondere ervaring. Met heel veel gevoel en compassie kon ze in tunen op de verschillende aanwezige energieën. In elke stap legde ze uit wat ze ging doen en wat verschillende zaken betekenden. Vervuilende en bedreigende invloeden werden gereinigd en kon ze verschillende zaken aangeven waar ik mee worstelde. Na de sessie voelde ik me gezien, lichter en gedragen. Bedankt Dina

Nabericht van Dina: Wat aan deze reading opmerkelijk was, is het feit dat de moeder van Björn zich niet gelijk liet zien.  Die durfde niet te komen, totdat Björn nadrukkelijk had gezegd dat ze welkom was. Toen was ze ook binnen 1 mum van tijd gelijk in de kamer aanwezig.

In veel families zie je dit soort dingen voorkomen en het geeft voor zowel de overledene als de nabestaanden zo ontzettend veel rust, wanneer oude zaken op zo’n manier nog uitgesproken kunnen worden.

Voor een zakelijk gesprek zit ik in een restaurant. De man waar ik een gesprek mee heb, vertelt over een collega wiens partner zelfmoord heeft gepleegd. Gelijk klopt deze man bij me aan. Heeft duidelijk een probleem. Ik vraag mijn gesprekspartner om de naam van die vrouw, zodat ik die man later op kan roepen. Deze man blijft heel erg bij me hangen. Het is een heel koude, tochtige entiteit. Mensen die voorbij lopen en door hem heen lopen klagen ook dat het koud is.
Ik vraag in mijn gedachten een engel op, omdat ik ook niet 100% zeker weet of het die man is, het kan ook wel iets ernstigers zijn en ik heb geen pendel bij me. De engel reageert verbaasd: “Maar deze man heeft hulp nodig..” Ik zeg: “Ja, maar niet nu… ” Beetje moeilijk om in zo’n restaurant een reading te gaan geven.
Ik beloof hem later te helpen. De dagen daarna ben ik erg druk met andere dingen en andere readings. Op een avond vraag ik aan mijn gids, nadat ik wat andere zaken heb gedaan of er nog meer ‘mensen’ zijn die mij willen spreken. Ik krijg een ‘ja’ en daar komt de koude tocht weer op in mijn eigen woonkamer. Oh ja, de zelfmoordenaar. Ik controleer of hij het is en dat is inderdaad zo.
Ik tast de lucht af om te zien wat ik hiermee aanmoet. Weinig tekst krijg ik door, meer emotie. Beetje depressief, maar niet heel ernstig. Voornamelijk stond deze man onder grote druk voel ik aan. Deze druk heeft hij nog niet losgelaten. Praten heeft weinig zin bedenk ik me en vraag me af wat ik ermee aanmoet. Ik voel wat paniek om hem heen hangen. Geen paniek omdat hij dood is, maar paniek omdat hij denkt dat hij nog zoveel moet en er niet kan zijn voor zijn vrouw. Volgens mij heeft hij het ook over een kind, maar dat weet ik niet zeker.

Ik steek mijn handen in de lucht en houdt hem vast als een grote bal als het ware… dan begin ik zachtjes te wiegen. Ik ontspan mezelf zo diep mogelijk en blaas af en toe zachtjes wat warme lucht in de koude entiteit. Hier en daar stribbelt hij wat tegen .. “Maar ik moet nog zoveel…. ”
“Nee je hoeft even niks meer… kom maar even bij me…” zeg ik tegen hem op een zachte toon, maar ik houd wel vol.
“Maar ik wil er zijn voor mijn vrouw en .. (kind?)”
“Je kunt er pas voor ze zijn, als je over bent gegaan naar het licht en daarvoor moet je alles loslaten. Straks kun je er voor ze zijn. Kom geef je over aan mij en kom maar bij me.. doe je ogen maar dicht..”
De koude bal wordt een beetje kleiner. Mijn handen zijn ijs- en ijskoud aan het worden en ik zou ze graag opwarmen, maar dan moet ik de rust doorbreken en dat doe ik niet. Dus ik houd vol.
Zachtjes neurie ik een liedje en blijf mijn handen zachtjes heen en weer wiegen.. Af en toe komt er wat weerstand op en herhaal ik weer.. “Rustig maar, het komt goed, dat komt straks wel… nu even niet, nu hoef je even niets.. Je hoeft niets meer, kom maar.. doe je ogen maar dicht en rust maar even uit..”
Dan blaas ik weer rustig wat warme liefdevolle lucht in hem … langzaamaan wordt de bal steeds kleiner en kleiner. Mijn handen voelen als ijsklompjes, maar ik denk er niet over om hem los te laten.

Dan heb ik nog een heel klein balletje in de lucht.. hier zit het meeste weerstand…Dit is de kern waar het om draaide, maar ik houd vol en blijf doortastend de rust in hem brengen…
Tot hij zo klein geworden is, dat hij op 1 hand ligt als het ware.. dan blaas ik hem zachtjes omhoog, naar het licht. Ik knip een keer in mijn vingers om te laten weten dat hij eraan komt.

De koude lucht is weg in mijn kamer. Ik ga gauw mijn handen warmen onder de kraan. Ik vraag mijn gids of hij helemaal over is, maar die weet het niet.
We wachten een paar minuten en dan blijkt dat hij bijgekomen is. Die was een soort van ‘in slaap’ gevallen. Niet helemaal, want entiteiten slapen niet zoals wij doen. Hij is wel blij dat hij boven is, maar komt gelijk weer terug, want hij is niet helemaal door. Hij zit dus in de tussenfase en wil verder geholpen worden.

Ik zeg hem dat hij het eerst zelf moet proberen. Dat hij al een stuk verder is als net en als het hem echt niet lukt. Hij mij weer op kan zoeken en ik hem verder zal helpen.

Na een paar dagen even gecontroleerd en het is hem gelukt. Hij is helemaal over geweest. Het is hem hierna zelf gelukt. Was niet heel erg moeilijk meer, zei hij. Hij bedankt me en zegt dat hij me bewondert om mijn doorzettingsvermogen, omdat hij ziet wat wij, als lichtwerkers, allemaal voor ons kiezen krijgen. Altijd lief die complimentjes en steun van boven. Rust in vrede!!!!

Net een reading gehouden voor een exvriend. Zijn vader kwam door, maar bleef in de keuken staan. Ik vroeg hem dichterbij te komen, omdat ik hem zo niet kon horen.

Hij kwam dichterbij en ik voelde hem. Het was een koude entiteit met prikkelende handen.

Hij hield mijn hand vast en bleef steeds bij mij staan. Toen ik hem vroeg waarom hij afstand hield van Marco, zei hij :”Ik ben bang dat hij boos is”

Hij was bang dat Marco boos was, omdat hij er niet genoeg voor hem geweest is.

Marco zei dat hij daar niet bang voor hoefde te zijn en dat hij dichterbij kon komen.

Ik vroeg zijn vader of dat hij Marco zijn hand vast wilde houden ipv de mijne. dat wilde hij wel.

Ik vroeg Marco om zijn hand te openen. dat deed Marco maar nog pakte hij zijn hand niet.

Ik bracht toen zijn hand naar de hand van Marco, en daarbij lag dus mijn hand in de hand van Marco. Hij begon te lachen. Dit was wat hij wilde.

Het was een streek van hem. ik moest ook lachen, want Marco heeft ook dat soort streken. Hij zei, dat hij mij en Marco bij elkaar wilt hebben, maar dat heb ik niet hardop herhaalt, want dat wil ik zelf niet.

Ik vroeg Marco of hij nu zijn vader kon voelen. dat kon hij, hij voelde het prikkelen in zijn hand. ik zei ; dat is inderdaad je vader.

Even later voel ik een knijpje in mijn hand. hij heeft toch weer mijn hand vast en ik voel hem weer dicht bij me

Ik vraag hem waarom hij nu weer bij mij is. Hij zegt :”ik sta liever bij zo’n lekker wijf als bij een vent”

Ik moest lachen en Marco ook. Ik vroeg aan Marco of zijn vader zo zou praten. Hij zei dat het klopte.

Zijn vader zei toen dat toen Marco een heel moeilijke tijd had, hij bij hem was en zorgde dat het bij mij terecht kwam, omdat hij wist dat ik hulp zou halen.

Hij zei ook dat hij vindt dat ik en Marco goed bezig zijn.

Hij zei:”mijn gabber, mijn maatje, mijn zoon, ik ben trots op je”

dit zijn woorden die Marco herkent, van zijn vader. Terwijl ik zijn vaders gevoelens zat te beschrijven tegenover Marco, zag ik hem steeds meer afstand nemen. Hij stond met zijn armen over elkaar te luisteren en vond het allemaal maar niks dat ik al die gevoelens van hem zag en doorgaf aan zijn zoon.

Hij zei toen :”nu wel weer genoeg gedweept” en was pleite.

Ook dat ‘gedweept’ is een woordkeuze van zijn vader.

Ik heb Marco zijn vader nooit ontmoet, die was dood voor ik een relatie met Marco kreeg. Marco had twijfels , maar nu niet meer. Hij is nu overtuigd dat het echt is, want hij heeft zijn vader zelf gevoeld (prikkelen in zijn hand). Ik kon zeggen dat Marco dus op zijn vader lijkt, de streken van zn vader heeft en dat kon mijn ex beamen. Ook dat hij de lach van zijn vader heeft bij die streken, dat kon Marco beamen. Dat zijn vader geen prater is, kon hij ook beamen.

Het was leuk om zijn vader te ontmoeten, ik heb hem nog nooit gezien of gesproken, alleen een foto van hem gezien. dus t was erg leuk !!

Toen we even wat zaten te drinken, klopte spontaan iemand aan om hulp “heb hulp nodig” hoorde ik, maar ik had nog even geen zin om er aandacht aan te schenken en liet het even gaan. De entiteit hield echter aan en ik besloot te kijken wie het was.

Het bleek een overleden vriend van Marco te zijn. Hij vertelde dat hij niet over kan en dat er zoveel is dat hij op moet lossen dat hij niet meer weet waar hij moet beginnen.

Hij maakt zich boos en zegt “t is kut, kut, kut!” Marco zegt dat hij dat niet herkent van die vriend, omdat het een rustige jongen was. Ik zeg dat dit wel is wat ik doorkrijg en hij deze kant waarschijnlijk nog nooit gezien heeft van hem.

Ik vroeg of we hem konden helpen en toen kreeg ik een, voor mij, vreemde boodschap door. Of Marco zijn zus, contact kon opnemen met de moeder van die overleden vriend. Ik keek Marco vragend aan. “ja dat klopt, die hadden wel meer contact”. Dus het was geen vreemd verzoek, maar wel iets wat ik niet kon weten.

Die vriend had ook nog een boodschap voor Marco. Hij zei, los al je problemen zoveel mogelijk op in dit leven, dat je met negatieve energieën niet over kunt en dat het veel makkelijker op te lossen is als je nog leeft. Hij zei ook dat er ongelofelijk veel mensen ronddolen.

Vervolg: Inmiddels heeft Marco zijn zus contact opgenomen met de moeder van die overleden vriend. Uit het gesprek kwam naar voren dat zijn moeder hem niet los kon laten en teveel aan hem vasthield. Hij had dus gelijk. Ze zei dat ze hem meer los zou gaan laten. Ik heb daarna nog contact gezocht met die overleden vriend en die was heel erg blij en dankbaar. Ik vroeg of hij nu over mocht en nee dat mocht hij nog niet. Ik vroeg hem of ik hem nog ergens mee kon helpen en hij zei :”ja” Ik vroeg hem of hij kon zeggen waarmee, maar dat geluid kwam gescrambled door. Dat betekent dat ik het niet mag horen. Ik heb mijn gids gevraagd of ik hem nog mag helpen en dat antwoord was “nee, het is de bedoeling dat hij het nu zelf gaat doen” Ik mag hem nog wel tips geven en heb tegen hem gezegd, dat hij het vooral erg graag moet willen, in zichzelf moet geloven en dat hij gewoon ergens moet beginnen. Niet steeds moet zeggen “oh het is zoveel, weet niet waar ik moet beginnen” Gewoon érgens, maakt niet uit waar en als hij eenmaal begonnen is, dan gaat het balletje vanzelf rollen en valt het uiteindelijk best wel mee. Daarnaast heeft hij nog tijd genoeg om het te regelen, maar hij moet wel ermee gaan beginnen. Hij kan altijd langskomen bij mij om vragen aan mij te stellen en dan zal ik hem tips geven.

Het heeft een paar maanden geduurd, toen kwam hij ineens spontaan langs om te zeggen dat het hem gelukt was en om te bedanken. Gefeliciteerd!!!!!! Daar doe ik het voor! Ik ben zo blij, weer een ziel die zijn rust gevonden heeft. Op naar het mooie leven in de eindtijd!!!

Verslag geschreven door dina:

Dit probleem kom ik via internet tegen via een groep met mensen die paranormale ervaringen hebben. Deze vrouw haar zoon klaagt dat hij een man in het huis ziet lopen. Ze wonen nog maar een half jaar in dat huis en haar zoon wordt bang van de man.

Ik vraag een engel om te gaan kijken of er soms negatieve entiteiten in het huis rondhangen. Die vindt ze niet. Ze zegt dat er alleen een man ronddoolt.

Dan probeer ik contact te krijgen met de man. Dat lukt. Ik vraag hem of hij beseft dat hij dood is. Dat realiseert hij zich wel, maar hij beweert dat het zijn huis is en hij het recht heeft om daar te zijn.

Ik vraag twee begeleiders om te komen en vraag ze of ze hem mee zouden kunnen nemen. Het antwoord is ja, maar als ik vraag of hij dan ook naar het licht gebracht wordt is het antwoord nee. De meneer moet eerst vrijwillig afstand doen van de woning, voor hij naar het licht kan.

“Meneer, beseft u wel dat u zo doodgaat als u hier lang mee doorgaat”

“ja”

“vindt u dat niet erg?”

“ik ben al dood”

“nee Meneer, dat bedoel ik niet. Heeft u nog niet van de 2e dood gehoord?”

“nee”

“okay zal ik het u even uitleggen meneer?”

“ja”

“U bent nu de eerste dood gestorven, daarbij heeft u uw stoffelijke lichaam verlaten. Echter is het belangrijk dat u naar het licht gaat om energie te halen. Als u dat heel lang niet blijft doen, dan verliest u dit onstoffelijke leven ook. beseft u dat?”

“nee”

“okay meneer, U bent aan het ronddolen. Daardoor heeft u last van een vernauwde bewustzijnstoestand. weet u wat dat is?”

“nee”

“Ik zal het u weer uitleggen Meneer. Dat houdt in dat u door het gebrek aan energie, niet meer goed beseft wie u bent en wat u aan het doen bent. herkent u dat?”

“ja”

“okay Meneer, dat is goed. En als dat lang duurt, dan dooft uw ziel uit”

“heeft u ook een vrouw meneer?”

“ja”

“en kinderen?”
“nee”

“waar is uw vrouw meneer? is die dood?”

“ja”

“komt ze wel eens langs?”
“ja”

“wilt ze u dan meenemen?”

“ja”

“maar u wilt dan niet?”

“nee”

“Okay meneer. Ik ga even uw vrouw erbij roepen. vindt u dat goed?”
“ja”

Ik roep de vrouw van meneer erbij. Ze staan nu met zijn vieren in het huis. De man zelf, zijn vrouw en twee begeleiders.

“Meneer, als u naar het licht wil, moet u vrijwillig afstand doen van het huis. Als u dat doet, dan kunt u boven weer uw energiepeil opladen en eventueel mag u dan best nog een keer terugkomen om te kijken in het huis. Het is maar een huis meneer. Als u straks naar het licht bent gegaan en u mag reïncarneren, dan krijgt u een nieuw leven en een nieuw huis. begrijpt u dat?”

“ja”

“doet u vrijwillig afstand van het huis? het is tijd om te verhuizen”

“ja”

Ik voel spanning en een voorzichtige opluchting in de lucht hangen. Ik merk dat er nog spanning is of hij dit wel echt doorzet en zich niet toch bedenkt. Maar het gaat goed en ik zie hem bij het licht.

“gaat het goed meneer?” vraag ik na 2 minuten

“Nee”

“okay mist u het huis?”

“ja”

“Okay het is belangrijk dat u nog even boven blijft. Als uw energie weer op peil is, dan beseft u weer wie u bent en wat u aan het doen was. Als u dan nog naar het huis wil, dan mag dat best, maar nu nog  even niet”

“Nee”

“Wat bedoelt u meneer? wilt u niet meer naar het huis?”
“Nee”

“maar u mist het nog wel?”

“Ja”

Dan krijg ik door dat de man veel te bang is om weer in dezelfde situatie te belanden en niet meer naar het huis terug wil.

Hierom ben ik dus enorm tegenstander van het zomaar wegsturen van entiteiten! Het zijn vaak mensen die hulp nodig hebben! Soms ook niet, maar laat er iemand naar kijken die dat kan uitzoeken!

Dank Nazli voor je commentaar. We blijven het in de gaten houden. Ondertussen heb ik nog contact gezocht met deze man en zei hij dat het goed met hem gaat en heeft hij excuus aangeboden voor de veroorzaakte overlast. Mochten er nog problemen voorvallen dan hoor ik het graag!

Een mailtje van Nazli ontvangen na nog een aantal weken. Dank daarvoor! Altijd fijn om te horen dat het is opgelost!

Reactie Nazli:

Oude man is laatste keer bij ons thuis geweest hij heeft afscheid genomen, hij heeft gezegt dat hij weg ging niet meer terug kwam.mijn zoon heeft gesprek met hem gehad. Ik hoop dat hij rust heeft gevonden. Ik wel de doorgeven dat jij de oude man heb geholpen ik ben je ook dankbaar.

Het dochtertje van een vriendin van mij ziet al van kleins af aan haar opa door het huis heen lopen. Tenminste zij weet dan nog niet dat het haar opa is. Het is een donkergekleurde man, net zoals zij donkergekleurd is en hij draagt dan altijd witte schoenen en witte kleding.

Het meisje is zelf 10 jaar oud en haar opa is gestorven toen zij baby was. Het meisje zelf is een zeer introvert en verlegen meisje, welke moeilijk contacten maakt en hiervoor ook hulp krijgt.

In overleg met deze vriendin, besluit ik haar dochter te laten reinigen. Ik heb accoord, maar ik vertel de moeder en het meisje zelf niet wanneer ik het ga doen.
Echter nadat ik het gedaan heb, spreek ik mijn vriendin en zij vertelde dat haar dochter op een gegeven moment, licht begon te ‘schokken’ met haar lichaam en te giechelen. Zij vroeg wat er was en het meisje zei: “Ik heb het gevoel dat er wat uit me getrokken wordt.” en “hé, ik kan weer beter adem halen.” De tijd waarop dit gebeurde, kwam inderdaad overeen met het tijdstip dat ik de engelen gevraagd heb het meisje te reinigen. Die tijd had ik hun niet bekend gemaakt. Gevoelige mensen, kunnen inderdaad het reinigen wel voelen. Wat minder gevoelige mensen niet of nauwelijks.

Ik heb daarna contact gezocht met de man die in het huis rondjes liep. Hij stelde zich voor als een opa van het meisje. Hij zei dat hij op zoek was naar iets en reageerde erg weinig. Het moest wel iets van gereedschap zijn en na veel moeite kreeg ik door dat het om een schroevendraaier ging.
Ik vermoed dat deze man gestorven is, op het moment dat hij een klusje aan het doen was en daarom met het idee gestorven is dat hij een schroevendraaier nodig heeft en die ging zoeken. Nu kan dat wel eens meer gebeuren, maar dat duurt dan niet zomaar 10 jaar.

Daarop besluit ik het huis te laten onderzoeken op negatieve energieën en er blijken er aardig wat te zitten. Deze nemen de man als het ware ‘in de maling’ waardoor die man blijft zoeken en zoeken en zoeken.
Ergens moeten we er ook wel om lachen. Tien jaar zoeken naar een schroevendraaier, maar het is ook sneu. Nu is het niet zo dat zo iemand bij zijn volle bewustzijn is, maar toch, hij ervaart wel degelijk een lange tijd en dat zal later ook uit zijn reactie blijken.

Het huis wordt daarop gereinigd en binnen een half uur krijg ik een seintje dat hij hem gevonden heeft. Ik voel de blijdschap en de vreugde en hem roepen “Ja ja ik heb hem éindelijk! Eindelijk!” Dan zie ik hem opstijgen naar het licht, waar hij, natuurlijk, met lege handen aankomt en verbaasd kijkt in zijn lege hand en zegt “Wat is er gebeurd?” Hij werd netjes opgewacht door zijn vrouw (een conclusie die ik zelf trek, aangezien ze elkaar heel goed lijken te kennen.) “Je hebt geluk dat er een lichtwerker voorbij kwam, dat is er gebeurd, man je bent al tien jaar dood.”

Met het meisje gaat het goed. Ze lacht meer en praat meer en komt nu beter voor mening op. Ze ziet die man nog af en toe voorbij komen. Niet meer zo vaak als eerst en hij zoekt niet meer. Hij staat naar haar te kijken en gaat dan weer weg.
Prachtig om te doen, wat heerlijk, een meisje geholpen en haar opa geholpen. Ja af en toe lachen we er nog om, en het meisje ook, dat haar opa 10 jaar lang naar een schroevendraaier zocht, maar gelijk denk ik: “hoeveel zielen dolen er nog meer rond? Ze hebben hulp nodig. Ik wil door, ik wil ze helpen”