Ik focus mij nu wat meer op de levende persoon. Mensen willen graag een reading over zichzelf en hiervoor hoef ik niet te verplaatsen, maar kan ik ook ontvangen. Thuis is het lastiger om contact te maken met overleden dierbaren, omdat hun energie niet zo sterk in mijn huis aanwezig is. Ik kan daar moeilijk contact maken, maar wel een beetje. Ik kan natuurlijk wél goed contact maken met de energie van de levende persoon die mij bezoekt en daarom ga ik mij daar nu meer op focussen. Dus wil je ook een reading voor jezelf? Dan kun je mij altijd een e-mailtje sturen. De verslagen worden altijd in overleg geplaatst en vrijwel altijd anoniem in verband met je privacy.
Ik ben zo dankbaar voor de reading die ik aan Annette mag geven. Zij kwam bij mij terecht met een hulpvraag voor een reading. Annette schildert schitterende stenen, daar kan zij haar ziel en zaligheid in kwijt en in ruil voor de reading kreeg ik een paar mooie hand beschilderde stenen. Annette geeft aan dat ze faalangstig is. Zij is een hooggevoelige en hoogbegaafde vrouw.
Allereerst krijg ik een schitterende verrassing; voorafgaand aan de reading, heeft ze mij een paar stenen opgestuurd per post. Ik had alleen verteld dat ik de engel heel graag wilde en de rest mocht ze zelf kiezen. Dat is natuurlijk best een uitdaging voor iemand met faalangst, dat wist ik ook, maar ik wist ook dat ze het goed zou doen. Het was dus een enorme verrassing toen ik, rond de kerst, een schitterende envelop met een paar stenen ontving. De engel die ik zo graag wilde, maar ook een paar mooie sterren en een maan. Dat ze juist déze stenen koos, vind ik bijzonder, want deze specifieke ster en de maan die ze koos zijn symbolen die ik vaak tegen ben gekomen in mijn spirituele zoektocht in het contact met de wezens die ik heb gehad. Schitterend en een zeer goede keus van haar. Ik voelde wel dat ze wat angst had gehad om het verkeerd te doen, dus dat ze het toch gedaan heeft, is erg dapper. Ik heb haar gelijk verteld hoe blij ik was met de stenen.
Vandaag is dan onze afspraak. Ik doe de deur open en zie daar Annette staan, met een doos met stenen. Ze is onzeker, timide, wil het liefste weer omdraaien en de deur uitrennen, maar vermant zichzelf. Ik heb haar vooraf gewaarschuwd voor mijn directheid, ik draai niet om de hete brij heen. Bij mij komen pijnpunten binnen no time aan bod, maar niet meedogenloos. Alles behalve zelfs, want de ziel praat met mij en doet het in zijn eigen tempo. Dus wederom dapper van Annette, dat ze zich staande hield en bleef. Je ziet het, niks wordt gemist Annette. Je bent vanaf het begin tot het einde gezien.
Het eerste wat Annette doet is zeggen dat ik wat uit mag kiezen uit de doos. Nog meer stenen. Ze is erg vrijgevig, maar ik voel dat ik niet alles zomaar moet en mag pakken, ondanks haar vrijgevigheid. Ze legt daarop een stapeltje stenen op tafel neer. Vertelt erbij dat ze op het laatste moment nog een regenboog geschilderd heeft. Regenbogen moeilijk zijn om te maken, omdat ze zo perfectionistisch is, maar ze voelde de sterke drang om dat te doen. Regenbogen zijn voor mij heel bijzonder, zeker in mijn werk met de eindtijd zijn er veel regenbogen voorbij gekomen. Ik wilde gelijk de regenboog hebben, maar ik dacht ‘nee, ik ga de pendel laten kiezen’. Ik pakte mijn pendel en die wees één rechte lijn aan. Drie stenen op een rij. Ik liet de pendel eroverheen bewegen en ineens schokte er een spiertje in mijn arm, waardoor ik de pendel niet meer goed vasthad en die tegen één van de stenen aanknalde, de regenboog. Dus het moest toch de regenboog worden.
Ik weet niet waar de reading mij gaat brengen, want we gaan op ons gevoel af. Er wordt dus niks voorbereid door mijzelf. Toch kun je merken dat er dingen voorbereid worden. Ik weet ook niet op voorhand dat de stenen zo belangrijk zullen zijn in het verhaal, maar die staan centraal. Ik denk ook dat we het veel over haar faalangst gaan hebben, maar dat zal niet eens aan bod komen. Er zijn andere, belangrijke dingen die de ziel kwijt wil.
Haar ziel barst los, wanneer ik de regenboog pak. ‘Die stenen, die mooie stenen, maar ik verberg mijzelf er ook achter, want ik kan er zo een mooie muur van maken. Zodat niemand mij pijn kan doen.’ Dat herkent ze erg, ze is veel pijn gedaan en heeft zich teruggetrokken uit de wereld om haar heen, maar wil weer zo graag connectie maken. Binnen twee minuten heb ik een gedachte van haar te pakken en kan die letterlijk verwoorden.
“Dat dacht jij he?” vraag ik
“Ja dat klopt, dat dacht ik letterlijk zonet” zegt ze.
Dan merk ik een entiteit op, die haar erg beschermt. Een krachtige entiteit, een man. Ik vraag of zij kan weten wie het is, omdat ik nu niet op locatie ben, is dit lastiger voor mij. Zij vraagt of het een wat oudere of een jongere man is. Ik zeg dat het een jongere man is. Zij geeft aan dat ze een tweelingbroer had, die niet geboren is. Ik vraag mij dan af waarom deze man dan zwart haar heeft, terwijl zij blond is. Dat kan heel goed kloppen zegt ze, haar moeder heeft zwart haar en haar broer ook. Dat is dus een bewijs dat hier niet gegokt wordt. Ik merk op dat deze entiteit haar erg beschermt, maar teveel beschermt.
“Jij bent onzeker he? Je hebt het gevoel dat je dingen niet zelf kunt, maar deze entiteit denkt ook dat jij dat niet kan en beschermt jou veel te veel. Dat is niet goed, dat mag niet zo. Je moet ook zelf de kans krijgen om ‘op je snufferd’ te gaan, zo nu en dan en hij belet dat. Er is pas geleden iets heftigs gebeurd, waarbij hij dacht dat jij het niet aankon en toen heeft hij jou niet meer losgelaten.” zeg ik.
“Ja maar al langer geleden, toen ik 20 was,” zegt ze.
“Dan is hij al een keer eerder losgemaakt, want dit is recentelijk.” Hou ik vol, ik ben overtuigd.
“Dat klopt, ik heb een tijdje terug ook een reading gedaan en ik heb ook reinigingen gedaan en er is daarna inderdaad weer wat heftigs gebeurd.” zegt ze.
“En toen deed hij het weer. Kijk, dat zijn beproevingen. Hij had jou moeten laten gaan toen, maar die beproeving is mislukt. Ik ga hem weer loshalen, maar hij moet dit echt niet meer doen. Die beproevingen gaan wéér komen en dan moet hij jou echt de ruimte geven om ‘op je snufferd’ te gaan en waarschijnlijk gaat het gewoon goed. Ik zeg niet dat jullie band ongezond is, dat is niet zo, maar dit kleine stukje van jullie band is wél ongezond. Jij denkt dat je het zelf niet kunt, maar hij denkt dat ook. Jij reikt naar hem uit voor hulp en hij wil jou over beschermen en laat jou dan niet meer los.” zeg ik. Ik richt mij op hem en voel dat hij denkt: “Mijn zusje, mijn zusje, mijn wederhelft.”
“Nee dat klopt niet, wel je zusje, maar niet je wederhelft.” zeg ik tegen hem “je mag haar helpen, maar je moet haar ook vertrouwen geven, loslaten, ze kan het best wel.” zeg ik.
Ik zie dat Annette me ongeloofwaardig aankijkt, ze gelooft niet dat ze het kan.
“Je gelooft er niks van he?” zeg ik tegen haar.
“Klopt, ik wil het wel geloven, maar ik voel het niet.” zegt ze
“Dat komt nog,” zeg ik.
Dan valt mij op dat ze de stenen in een driehoek heeft neergelegd. Een driehoek, een piramide, is een enorm sterk bouwwerk. Dat maak je niet zomaar stuk en dan begrijp ik dat we de driehoek vandaag af gaan breken, met zijn tweeën, onder begeleiding van onze gidsen. Er is dus een heel sterk bouwwerk gemaakt met de stenen, iets wat ze zelf niet zomaar meer af kan breken, maar de regenboog lag in het midden en die is alvast weg. Dat is een goed begin en het voelt ook goed voor haar, want die heeft ze nog speciaal gemaakt op het laatste moment. Het valt mij op dat ze veel weggeeft in haar schilderingen, heel veel positieve energie. Ik vraag aan haar of zij dat ook aan zichzelf kan geven, maar dat kan ze niet. Ik merk dat ze het zichzelf niet waard vindt. Dat beaamt ze.
We zijn even aan het praten en dan vraag ik of er nog een steen weg kan inmiddels en dat kan. Ik druk haar op het hart, om bij haar gevoel te blijven. De stenen mogen alleen weg, als het echt goed voelt en niet omdat ik het vraag. Dan ga ik de stenen tellen, omdat mijn gids zegt dat het aantal nu belangrijk is. Ik tel 15 stenen en vraag wat er op haar 15e levensjaar gebeurd is en dat blijkt inderdaad een belangrijke leeftijd te zijn, waarin ze een heel belangrijke basis van zichzelf gebroken heeft. Ik vraag daar op door en voel dat daar een belangrijk pijnpunt zit en leg haar iets uit over pijnpunten. Er zit heel veel pijn en verdriet achter en daarom moeten we hier even stoppen en rusten. Het pijnpunt is aangeraakt en dan is het tijd voor ontspanning, omdat de ziel moet leren als er pijn is, dat er ontspanning moet komen, loslaten. Niet vasthouden, niet focussen op de pijn, maar diep in- en uitademen en laten stromen en jezelf belonen met iets wat je fijn vindt. Dat is nu even een kopje thee en een gesprek over koetjes en kalfjes. Dan voel ik dat de energieën loskomen en pak ik mijn pendel en begeleidt de energiestroom die omhoog gaat.
Annette haalt dan de bovenste steen weg. Dit kan voor haar gevoel. Dat is heel mooi, want dat betekent dat ze zich openstelt voor de energie van boven. Ja ze zegt ook dat ze beneden nog strak en veilig dicht houdt. Daaronder ligt die basis, die beschadigde basis. We laten die energieën stromen door de piramide heen die nu open is. Er worden een paar stenen opnieuw gerangschikt door Annette, voornamelijk de bodem wordt verstevigd, maar bovenin is het nog open. Ik kan nu met mijn handen ook de energieën naar boven laten stromen vanuit haar ziel. Dat doe ik allemaal op gevoel. Ik voel dat de basis erg vast zit en ‘masseer’ deze energieën in het luchtledige. Dat vertel ik niet meteen aan Annette, maar ik zie iets in haar uitstraling veranderen, ze ontspant meer. Dan pas vertel ik wat ik doe en dan zegt ze het ook gevoeld te hebben.
We kijken nog even naar die basis, waarom moeten die stenen er zo stevig op blijven liggen? Ik ‘kijk’ eronder en zie dat er schade is aangericht en dat er een kolkende zwarte energie onder zit. Dat is wel iets wat aandacht nodig heeft en niet van Annette, dit is buiten haar bereik geraakt door de jaren heen. De stenen hebben haar daartegen beschermd. Ik vraag de engelen, ik bid tot Vader en ik hoor Vaders schrik “Ach jeetje, ach hemeltje lief, ach kind toch” en dan gaat hij aan de slag met zijn engelen. Onze lieve Vader, die zich om ons bekommert en ons helpt.
Ik kijk weer terug naar de stenen en zie een steen met een geschilderde slak liggen. Ik vraag waarom die slak er ligt. Zij zegt dat het de ‘mooie’ slak is en ze ook een ‘lelijke’ slak heeft. Ik wil graag de ‘lelijke’ slak zien. Ze pakt die erbij. Ik zie een heel mooie gedetailleerde slak. Ze legt mij uit dat het de ‘rationele’ slak is, omdat iemand wilde dat ze een slak ging schilderen, heeft zij haar best gedaan om een slak te schilderen, zoals een slak hoort te zijn en het is inderdaad een slak zoals je op een foto ziet. De andere slak is een gevoelsmatige slak zegt ze en die vindt ze dan mooier. Beide slakken zijn erg mooi. Ik merk op dat de ene slak voor haar verstand staat en de ander voor haar gevoel en wil ze met elkaar in contact brengen. Ik leg ze met de snuitjes naar elkaar toe en we laten ze zo liggen.
Er komt een entiteit door die wat wil zeggen. Een overleden dame, een oudere dame, ik denk een oma, maar dat weet ik niet zeker. Die springt in en geeft Annette mee dat zij er niets aan kan doen (aan die draaikolk, beschadiging). Annette herkent het, dat zij het gevoel erbij kreeg, dat ze het zelf erg fout gedaan heeft. Dat zij op haar 15e al bepaalde dingen verkeerd gedaan heeft die de rest van haar leven hebben beïnvloedt, waardoor ze nu geen bloeiende carrière heeft, hoort daar ook bij. Wel dankbaar en blij met haar gezin, maar het had anders kunnen zijn. Dus heel scherp van die entiteit en dank daarvoor. Ik vraag of zij zichzelf daar ook voor kan vergeven, maar dat kan ze niet. Ik wil over vergeving gaan praten, maar haar verstand kan het wel al begrijpen alleen haar gevoel nog niet. Er zit een kloof tussen. Dan merk ik op dat de slakken daarvoor bedoeld zijn. De rationele slak en de gevoels-slak, die we zojuist bij elkaar gebracht hebben. Dan kun je zien hoe goed de stenen op onze reading inspelen. Ik leg haar iets uit over de ‘kamers’ in onze ziel en vraag haar om naar de kamer te gaan waar ze 15 jaar was en die basis stuk gegaan is. Ze ziet een lege kamer, wit als een ziekenhuiskamer. Ik vraag haar de deur open te zetten, dat kan, hij zit niet op slot. Dan vraag ik haar om de slakken denkbeeldig in de kamer van haar ziel te zetten met de snuitjes tegen elkaar aan. Dat doet ze. Dat is voldoende. De kamer is open, de slakjes staan erin en ze staan met elkaar in contact. Nu heeft het tijd nodig voor de energieën om te stromen en dan zal de vergeving vanzelf komen en zal de witte kamer ook vanzelf weer een warme kamer worden met gekleurde energieën. Ze pakt daarna de slakstenen en legt ze bij elkaar in één leeg vakje in de doos met de snuitjes naar elkaar. Weer een steen weg (één, want ik had er één bijgelegd immers).
Ze heeft ook moeite met andere mensen vertrouwen, dus ik leg de vijf stenen die ik van haar heb gehad ‘mijn’ stenen dus, onder die van haar neer. Dat voelt gelijk fijn aan, zegt ze, extra steun, verlichting.
We zijn nog niet klaar hoor, we gaan nog even door en dan raak ik weer een pijnpunt aan en voel ik dat ze de stenen van tafel wil vegen en hoor ik haar denken “die rotstenen, was ik er maar nooit aan begonnen.” Ze herkent die woorden niet, maar wel het gebaar, ze had inderdaad even de neiging ze van tafel te vegen in één gebaar, maar kon zich bedwingen. Dat komt puur doordat ik een volgend pijnpunt raak. Dat is lastig voor de ziel, de ziel wil weg van de pijn en omdat de stenen symbool staan voor onze reading, is dat de uiting die de ziel eraan wil geven. Ik zeg haar dat het goed is, dat ze diep in en uit moet ademen en we drinken weer een bakje thee en laten de reading weer even voor wat het is. Ik merk dat ze het heel snel oppakt, omdat ze al heel snel diep aan het in- en uitademen is, terwijl ze er niet eens zo bij nadenkt. Ik voel dat de energieën daardoor loskomen. Vervolgens legt ze een paar stenen weg. Weer een paar stenen aan de kant, terug in de doos.
‘Mijn’ stenen die eronder liggen, voelen als een steun, maar ze is ook bang dat ik ze ineens weg zal halen, want dat kan ik doen. Het zijn immers ‘mijn’ stenen, ik heb ze gekregen. Ik voel die twijfel en angst bij haar en vraag haar om mij te vertrouwen. “Ik wil het wel, maar ik kan het niet” zegt ze.
Ik zeg: “Je kan het wel, maar je durft het nog niet.”
“Ja ik durf het wel hoor, maar mijn verstand zit in de weg zegt ze.”
“Dat begrijp ik niet, dat moet gevoel zijn, dat kan geen verstand zijn dat hier in de weg zit.” zeg ik.
“Jawel hoor, want ik voel dat ik je kan vertrouwen en wil dat ook, maar mijn verstand zegt doe dat maar niet. Ik wilde die stenen al weghalen, voor mijn gevoel, maar mijn verstand hield me tegen.” Houdt ze vol.
Ik moet mensen serieus nemen in hun boodschappen in hun reading, maar ik voel dat het niet helemaal klopt. Dus ik zoek naar de oplossing en geef het even de tijd om in te dalen en voel dat ik mijn pendel weer moet zwaaien.
“Ach wat, ik haal ze ook weg” zegt ze.
“Weet je het zeker?” Ik voel twijfel of dit wel echt gevoelsmatig goed zit bij haar. Ze denkt even na en zegt dan: “Ja ik ben overtuigd” en dan voel ik dat de spanning in de lucht weg is en dat het inderdaad goed is.
“Ik voelde gewoon nog wat rottigheid, maar toen was het ineens weg,” zegt ze.
“Aha, dus het was tóch gevoel” zeg ik.
“Uh ja inderdaad” zegt ze.
“Kijk wat je doet? Jouw gevoel heeft een mooi systeem opgeworpen, om je verstand de schuld te geven van dingen die niet goed lopen. De ‘lelijke’ rationele slak en nu was het ook je ‘verstand’ die je belemmerde om de laatste stenen weg te halen? Je legt alle schuld van dingen die misgaan bij je verstand, dat is een patroon wat we hier zien, dat kan niet anders. Dit is niet nu, toevallig” zeg ik.
“Ja verdraaid er vallen wel wat kwartjes nu” zegt ze.
“Als je het gevoel het even niet weet, schuift ze het snel op het verstand af.” Ik hamer er nog heel even op door, maar dan voel ik dat ik moet stoppen. Bam, ik leg mijn pendel neer en leg mijn handen op mijn schoot en ben doodstil. Grens genaderd, dat betekent dat ik meteen laat zien dat ik dit respecteer door pontificaal alles los te laten. We zijn stil, een paar minuten van doodse stilte. Dit is een moeilijk en heel zwaar moment voor Annette. Ik kijk naar de tafel, niet naar haar. Ik trek mij volledig terug uit haar ziel, om haar tot haarzelf te laten komen.
We zijn bij de bodem aangekomen hier Annette. Je hebt de laatste stenen weggehaald en kijk wat er omhoog komt, de basis. Een heel pijnlijke basis. Een heel belangrijk pijnpunt. Ik voel de emoties omhoog komen en krijg tranen in mijn ogen. Ik adem diep en in uit en laat de tranen stromen, zo stromen energieën, diep in en uit ademen. Let it flow. Het is snel weg bij mij, dan komen bij jou de tranen los. Je ademt diep in en uit en laat een paar tranen stromen. Het is pijnlijk, je bent zo dapper en zo stoer om op deze manier met jezelf aan de slag te durven gaan en je pakt het zó snel op allemaal.
Ik draai ‘mijn’ stenen om richting Annette. Ik zeg dat ze zich open mag stellen voor de energie van de stenen. Dat ze de liefde en positieve energie mag voelen en dat doet ze. Ze stelt zich open en voelt de bruisende energie haar aura instromen.
“Mooi he die energie?” zeg ik tegen haar.
“Jazeker, schitterend, het voelt ook zo fijn” zegt ze.
“Weet je wat het mooie is Annette? Het is jóuw eigen energie. Het is jóuw eigen liefde die je net aan jezelf gegeven hebt. Je had de illusie nodig om te denken dat het van mij was. Dat het mijn steun was en dat het mijn liefde was. Maar Annette, het zijn JOUW stenen, JIJ hebt ze geschilderd en JIJ hebt ze aan mij gegeven. Je hebt dit, die hele reading hélemaal zélf gedaan en alles wat je zei dat je niet kon aan het begin: Jezelf liefde geven, zelfvertrouwen, anderen vertrouwen, je hebt ALLES gedaan in deze korte tijd dat we hier samen hebben gezeten (twee uur). Als er hier iemand trots op zichzelf mag zijn, dan ben jij dat wel.”
Dan pak ik ‘mijn’ stenen weg en leg ze aan de kant. Het voelt okay, ik zie dat het okay is en ik sla op de tafel: “Kijk een solide ondergrond, je zakt er niet doorheen, je hebt de stenen niet meer nodig.”
Ik pak haar handen beet en vraag of het okay is.
“Ja ik vind het eng, maar het is okay,” zegt ze.
“Voel je die energie stromen?” vraag ik.
“Ja” zegt ze. Nou Annette dat was wel mijn energie die je als beloning kreeg, maar wel nádat jij het zelf gedaan had. Ik vraag je dan om mij aan te kijken en dat doe je. Ik kijk je even aan in je ogen en zeg dan: “Je mag trots zijn op jezelf” je kijkt gelijk schichtig weg. Ik vraag je om mij aan te blijven kijken. En ik herhaal het: “Je mag trots zijn op jezelf, blijf me aankijken.” Het kost je moeite maar je doet het en je accepteert mijn woorden. Ik zie en voel dat je het accepteert en juich erom. Dan moet het nog een laatste keer, want we moeten het in drieën doen.
“Je mag echt trots zijn op jezelf.” Je kijkt me aan, overtuigd. Je mag trots zijn op jezelf.
Als je weggaat, straal je zelfvertrouwen en liefde uit. Net als je mooie stenen. Dat is de echte Annette.
Je hebt het heel goed gedaan. Dank je wel voor je mooie vertelstenen, wat hadden ze een hoop te vertellen.
