Ja dat vraag ik me weleens af. Of het nu een gave of een vloek is. Gelijk weer zo’n mooie tegenstrijdigheid in mijn leven. Typerend voor mijn positie en ook kenmerkend voor hoe ik negatieve dingen steeds weer weet om te zetten in positiviteit. Al zeg ik het zelf.
Jong als ik was en onwetend, geen idee van mijn vermogens en totaal niet begrijpend wat er gebeurde, stipte ik al mensen hun pijnpunten aan. Ze reageerden vervolgens woedend, agressief soms zelfs, ik schrok van hun reacties. Ik heb heel wat af gehuild. Ik snapte er niks van. Bedoelde het niet kwaad, wist vrijwel nooit met mijn bewustzijn wat er in hun leven speelde, waar mijn onbewust geplaatste opmerking precies de vinger op de zere plek legde.
Soms wat meer bewust, confronteerde ik mensen met de spelletjes die ze speelden, waar ik boos om werd. Die ze vervolgens grif ontkenden, en met vergif spuien achter mijn rug om op reageerden. Ik ben wat zwart gemaakt erom. Waarom liegen ze? Dacht ik toen nog. Ik dacht dat ze het toch wel moesten weten, het was zo duidelijk. Wat ik echter niet wist, was dat ze logen tegen zichzelf. Dat ze nare karaktereigenschappen van zichzelf, diep wegstopten, omdat ze die niet wilden hebben en dan kwam ik even doodleuk vertellen dat het ze niet gelukt was. In al mijn naïviteit en onschuld. Tenminste, mijn bewustzijn was naïef en onschuldig, onderwijl wist mijn opperbewustzijn precies wat ze deed. Net zoals bij die andere mensen hun opperbewustzijn precies weet wat het doet.
En zo kan er venijn ontstaan tussen opperzielen onderling, zonder dat het bewustzijn het precies doorheeft. Het energetische leven, de energetische communicatie, is enorm fascinerend, mits je je er bewust van wordt.
Uiteindelijk leerde ik dat het om blinde vlekken en pijnpunten ging. Dingen die mensen liever niet van zichzelf weten, dingen die pijn doen. Ik heb een enorme drang om te spiegelen, die ik niet altijd kan onderdrukken. Of eigenlijk, gewoon niet kan onderdrukken. Voor ik het weet, doe ik het weer. Mijn dochter had een vriend op bezoek. Ik moest echter naar een afspraak. Voor de grap zeg ik: “Niet het huis in de fik steken hè, als ik weg ben?”
Een opmerking die ik nooit eerder geplaatst had en precies raak bleek, want deze jongen had een keer per ongeluk brand veroorzaakt in zijn school met een spuitbus. Natuurlijk kan zoiets een keer toeval zijn en plaatsen wel meer ouders deze opmerkingen als grap. Maar het was dus geen standaardopmerking van mij en het blijft niet bij dit ene voorbeeld. Het gebeurt elke keer weer, keer op keer.
Daar ligt mijn kracht, en het is gelijk mijn valkuil. Je kunt er mensen enorm mee helpen, veel mensen vinden het fijn om met me te sparren, om dat stukje zelfinzicht te krijgen, ik kan mensen helpen met readings om ze bewust te maken van het onderbewuste, maar mijn vrienden moeten een dikke huid hebben en zelfverzekerd zijn. Mijn vrienden weten dat ik geen kwade bedoelingen heb, dat ik erg tolerant en ruimdenkend ben, dat word je ook wel als je al die dingen ziet die ik zie, dat ik zorgzaam ben en loyaal, maar ze weten ook dat ik scherp uit de hoek kan komen en zomaar pontificaal heel direct kan zeggen waar het op staat. Niet tactisch, maar gewoon ‘boem’ hier heb je het, alsjeblieft, jouw probleem, niet het mijne. Wanneer ik het zat ben, omdat ik er tegenaan blijf lopen en zij er niet aan werken. Met de jaren gaan de scherpe kantjes er natuurlijk vanzelf vanaf. Leer je het wel wat bedekter te brengen, maar gek genoeg wordt dat niet vaak opgepakt.
In mijn readings wordt dat gewaardeerd. Ik waarschuw er wel voor van tevoren, geen beleefdheidsregels, ik zeg je wat ik doorkrijg. Bij een reading is er gelukkig wel een energetische connectie, die mij begeleid in het voelen van hoe ik bij jou binnenkom. Als je in de weerstand gaat, wat een logische reactie is op een tactloze opmerking, kan ik je niet helpen. Dat weet ik zelf ook. Ik ben ook niet emotioneel bij je betrokken en kan daarom mijn gevoel uitschakelen en mij volledig richten op jou en jouw behoeftes en communicatie. Dus erg tactloos word ik niet. Ik wil dat de connectie open blijft en daarvoor moet ik wel enig tact opbrengen. Ook als een moeilijkheid in jou mij irriteert. Dan denk ik ook weleens ‘grrr doe nou gewoon ff dit.’ maar ja dat werkt natuurlijk niet zo. Je doet niet voor niks wat je doet. Ik moet erachter zien te komen waarom je het doet, en hoe ik je in een andere gedachtegang krijg die constructiever is voor jezelf.
Dat vind ik een welkome uitdaging. Uiteindelijk groei ik er zelf ook weer van als persoon. Een reading is voor mij als een puzzel. Elke keer een nieuwe puzzel met een andere uitkomst. Ik geef veel liefde en beloning tijdens de moeilijke stappen die je neemt om je op een positieve manier te conditioneren in het constructief omgaan met je emoties.
Onderwijl ik jou dingen leer, met de hulp van mijn gidsen, en jouw gidsen, leer ik zelf ook altijd weer bij. Soms zeg ik jou iets en weet ik, hé verdraaid, dat geldt ook voor mezelf. Niemand is namelijk uitgeleerd hier op aarde zeg ik altijd.
Als je klaar bent, ga je namelijk dood. Zo simpel is het eigenlijk. Dus tot je dood leer je. Leren we van elkaar.
Als hooggevoelige krijg ik zoveel informatie binnen, van de wereld om me heen, dat het me veel stress bezorgt. Ik kan niet teveel contacten hebben en niet te dicht op mensen zijn, want het wordt me al snel teveel. Ik bel je ook liever niet voordat we een reading hebben, want dan begint het namelijk al. Dan gaat het energetische lijntje al open en krijg ik al informatie binnen en reageer ik er al op en als het dan zover is, ben ik al klaar. Is alles al gezegd, alleen heb jij er niks bewust van meegekregen. De nood is soms zo hoog bij de opperzielen dat het zich al snel aan mij ‘opdringt’ als het ware. Ik krijg ook spontane hulproepen uit mijn omgeving als ik ergens ben. Vaak zijn het huisdieren die om hulp vragen of kinderen. Op een verjaardag, in de tram, dan zie ik die vragende oogjes en beginnen ze ‘het gaat niet goed bij ons thuis, kan je helpen?’
Ik weet uit ervaring dat het klopt. Op een verjaardag kan ik voorzichtig peilen bij de gastheer of gastvrouw, wat er in het betreffende gezin speelt. Of nou ja, niet wát, maar óf er iets speelt. En ja hoor, geheid dat er wat aan de hand is. Best vermoeiend, maar dan ga ik weer aan de slag. In een tram is het lastiger. Wat moet ik doen als ik doorkrijg van een kind dat het geslagen of misbruikt wordt thuis? Zonder dat ik enig aanknooppunt heb en totaal niks weet van het kind? Het enige wat ik kan doen is energetische hulp sturen, maar ik probeer me er toch ook wat van af te sluiten. Ik trek het niet, zoveel ellende als er is om me heen.
Ik moet helaas ook aan mezelf denken. En daarom denk ik weleens, is het nu een gave of een vloek?
liefs dina
Geef een reactie