De realiteit bevindt zich tussen illusie en desillusie. Hoe logisch klinkt dat? Zonder dat hier direct bewijs voor is, kun je dit toch wel redelijkerwijs aannemelijk inschatten of niet?

Oftewel met illusie alleen creëer je nooit realiteit. We maken onszelf allemaal weleens illusies. De bekendste is dat je een wereldberoemde zanger wordt. Als je aan die illusie vasthoudt en bij een talentenjacht terechtkomt en jij kunt helemaal niet zingen, dan ligt onherroepelijk de desillusie op de loer. Je wordt in de realiteit getrokken door je omgeving. “Het is geen gehoor.” Hard, harde realiteit en misschien iets wat je helemaal niet wilde weten, gedesillusioneerd keer je huiswaarts. Misschien houd je nog vast aan je illusie en denk je dat de jury incapabel is, omdat je niet kunt leven met die harde realiteit, je droom die in duigen is gegooid.

Mensen wringen zich soms in allerlei bochten om vast te houden aan illusies. Leven in de realiteit is ze te pijnlijk, moeten erkennen dat ze iets niet kunnen wat ze zo graag willen kunnen. Het diepgewortelde gevoel dat ze ‘niet goed genoeg’ zijn, omdat ze hun werkelijke talent nog niet gevonden hebben. Al die tijd die ze steken in vasthouden aan hun illusie, omdat ze bang zijn voor de desillusie is verspilde tijd, tijd die ze niet steken in het vinden van hun werkelijke talent, vinden van hun ware persoon. Al die tijd die jij steekt in jezelf verbeelden dat jij van alles bent, wat je niet bent, dat jij niet je ware ik wilt leren kennen, is tijd die je verliest en jezelf tekort doet. Jezelf tekort doet om te groeien, om te sterken in de korte tijd die je in dit leven hebt. Hetzelfde geld andersom, al die tijd die jij steekt in jezelf wijsmaken dat je toch niks kunt, verlies je in het ontdekken van al die talenten die je hebt en de wereld ontneemt. Het is niet erg dat het een keer fout gaat, of dat iemand je een keer op een desillusie trakteert, welnee, zo kom je juist dichterbij een realistisch product/dienst/talent!

Waarom het leven geen illusie is, mag duidelijk zijn, we willen realiteit, we willen écht leven en niet de schijn van het leven, we willen niet blijven dromen of hallucineren, we willen leven. De weg naar léven, uit de illusie is een zware en pijnlijke weg, omdat er desillusie voor nodig is. Desillusie leert ons wat levensvatbaar is en wat niet. Desillusie stelt elke illusie op de proef.

Desillusie is pijnlijk, desillusie is zwaar, maar desillusie is onmisbaar. Zonder desillusie geen realiteit, geen leven, geen jij!

Des-illusie en illusie, we kennen ze dus heel erg goed in deze concrete wereld. Toch zijn ze niet tastbaar, maar we kennen ze allemaal. Dat komt omdat dit dimensies zijn die parallel aan de onze bestaan. We maken contact met die dimensies door te denken en te fantaseren. We halen informatie uit die dimensies en we leren van die dimensies. We kunnen dromen, we kunnen nachtmerries hebben, we kunnen onszelf ophemelen, we kunnen doemdenken. We kunnen anderen vertellen wat wij denken, hoe zij op ons overkomen en wij zien dat ook als realiteit, maar we zien soms niet hoe ze op iemand anders overkomen. Ik vind dead metal bijvoorbeeld vreselijke rotherrie, maar er zijn ook mensen die het heerlijk vinden om zichzelf weg te laten glijden op die harde beat. Mijn realiteit, is dus niet ieders realiteit. Door mijn realiteit te delen met een ander, kunnen wij sámen nog beter realiteit creëren dan dat wij alleen kunnen. Samen kom je dichter bij de werkelijkheid en soms zul je ook moeten accepteren dat visies verschillen en er niet één te definiëren werkelijkheid bestaat.

We kunnen contact maken met die verschillende energetische dimensies door open te staan voor alle informatie die bij ons binnenkomt, die van buitenaf bij ons naar binnenkomt in plaats van cirkeltjes te blijven draaien in ons brein. Ons brein vertelt ons vaak wat we willen zien en willen weten, dat is ons ego waar het leven om draait, maar het brein vertelt ons niet hoe het voor een ander is. Daarvoor moet je naar buiten treden, daarvoor moet je openstaan voor de energetische wereld om ons heen, voor alle signalen die daar afgegeven worden en ons spontaan op nieuwe ideeën kan brengen, een nieuw idee, een nieuwe illusie, die vervolgens weer beproefd zal worden door desillusie en wat je overhoudt wordt concreet en zo maken we leven, realiteit.

Realiteit maken is een proces. Een pijnlijk en zwaar proces die wij met zijn allen doorleven. Als de realiteit volledig uitgehard is, zal het ‘geboren’ worden.

De realiteit bevindt zich tussen illusie en desillusie. Volg je me nog? Illusie is een ander woord voor de hemel en desillusie een ander woord voor de hel. Het zijn energetische dimensies die ons leven hier mogelijk maken en dus wel degelijk bestaan. Zou Vader ons leven een illusie maken? Dan zou de desillusie er onherroepelijk een einde aan maken en zou het er slecht voor ons uitzien.

bron foto: https://www.flickr.com/photos/maf04/25000667226