Zelf de aanwezigheid van een verloren familielid waarnemen? Het kan. Niet in alle gevallen lukt het, maar wel in de meeste.
Iedereen zijn zintuigen zijn anders ontwikkeld, bij de één sterker als bij de ander. Neem bijvoorbeeld je reukzin. Sommige mensen ruiken alles en anderen ruiken veel minder.
“ruik je dat?”
“uh nee, ik ruik niks?”
“jawel, ruik eens goed?”
“snif, snif,, uhm oh ja, nu ruik ik het”
Zo werkt dat dus ook met de aanwezigheid van energieën. Het verschil in luchtdruk en in de warmte/kou daarvan, tintelingen, prikkelingen, kleine kneepjes, zijn je waarschijnlijk nog nooit opgevallen. Je schonk er geen aandacht aan. Bij een kneepje in je hand, dacht je waarschijnlijk aan een willekeurige spiertrekking welke je afschudde en ging door met wat je aan t doen was.
Nu ben ik er. Ik zeg jou, wie er is. Jouw moeder, jouw vader, wie dan ook. Ik vertel jou waar diegene nu is. Of hij naast je staat of waar dan ook en ik vraag diegene om jouw hand vast te pakken. Je strekt je hand uit en ineens voel je iets. Het kan een prikkeling zijn, het kan warmte zijn of juist kou, maar je voelt iets!
Of het prikkeling is of warmte of kou, dat hangt van de entiteit af. Ik moet dus hetzelfde voelen als jij. Zo bijzonder om hun aanwezigheid te voelen!
Vind je het eng? Dan doen we dat natuurlijk niet, maar meestal vinden mensen het een enorme thrill om dit mee te maken.
Geef een reactie